Een tijdje geleden kocht ik de Ottobre Woman 2/2019:
En daar haalde ik het patroon van deze jurk uit:
En dit is mijn jurk geworden:
En die is dus mooi op tijd klaar voor het zonnige weer dat afgegeven is.
Vandaag zal ik mijn winterkleren eens uit de kast halen, zodat deze plaats kunnen maken voor mijn zomerkleren. Ik berg nog niet alles op, maar de echt dikke winterkleren alvast wel.
-------------------------------------------------------------------
Het grote nieuws van deze week was toch wel de brand van de Notre-Dame in Parijs. Ik had het er moeilijk mee, maar op een andere manier dan je misschien zou verwachten. Natuurlijk is het jammer dat een mooi historisch gebouw in vlammen opgaat, dat vind ik ook, maar het zijn maar stenen. Ik zag op televisie het verdriet van de mensen op straat, ik las hoe verdrietig anderen het vonden. Maar het is 'maar' een gebouw en het gaat terug opgebouwd worden. Gelukkig zijn er geen doden gevallen want een mensenleven is niet vervangbaar. En daarom raakte het mij ook zo. Ik ben er een dag niet goed van geweest. Ik ben mijn kind verloren en voor mij is het eigenlijk onbegrijpelijk dat iemand zoveel verdriet kan hebben om een gebouw.
Ik keek deze week op Netflix naar de Vlaamse serie Gevoel voor tumor (klik!), over een student geneeskunde die zelf kanker krijgt. De serie maakte indruk op me. En dan hoor ik over al die miljoenen euro's die gedoneerd worden voor de restauratie van de Notre-Dame en dan kan ik alleen maar hopen dat al die donateurs ook zoveel geld aan een kankerfonds schenken. Of dat ze geld doneerden aan de slachtoffers en nabestaanden van een appartementencomplex in Parijs waar in februari brand uitbrak en waar tien doden en zesendertig gewonden vielen. Of aan de nabestaanden en slachtoffers van een gasexplosie in een bakkerij in januari in dezelfde stad, waar vier doden en zevenenveertig gewonden te betreuren waren.
De reacties rondom de brand van de Notre-Dame maakten me verdrietig, en dat komt omdat er andere, veel ergere dingen gebeuren en gebeurd zijn waar veel menselijk leed bij komt of kwam kijken. En dat vind ik erger. Voor mij is de verhouding een beetje zoek.
Ik hoop dat ik niemand kwets. En mocht het toch zo zijn, dan hoop ik dat je me begrijpt. Maar voel je vooral niet aangevallen, want ieder mens is anders en heeft weer andere dingen meegemaakt dan anderen. Ik beschrijf hier alleen maar wat dit nieuws met mij deed en hoe ik erover denk.
Hoewel ik ervan overtuigd ben dat een zo waardevol en oud gebouw gerestaureerd moet worden, begrijp ik wel wat je bedoelt!
BeantwoordenVerwijderen‘n Mensenleven is altijd meer waard dan een gebouw maar daar gaat het m.i. nu niet om.
Daar denken we niet zo snel aan hoe dat overkomt op anderen. Kan het me goed voorstellen eigenlijk.
BeantwoordenVerwijderenDank voor het delen.
Janne heeft mijn mening al verwoord.
BeantwoordenVerwijderenKan me voorstellen dat dit verdriet of zelfs rouw jou pijn doet, want inderdaad 'maar stenen'. En niet verloren, want het wordt weer gerestaureerd. Het zijn ook niet vergelijkbare zaken natuurlijk, maar snap wel dat het jou verdriet doet, diezelfde woorden en sentiment voor een gebouw te gebruiken.
BeantwoordenVerwijderenEn dat is wat ik precies bedoel. Voor mij heeft rouw een totaal andere betekenis en het doet mij pijn als juist dit woord voor een gebouw gebruikt wordt.
VerwijderenDat de kathedraal gerestaureerd moet worden, dat vind ik ook en dat dit heel erg kostbaar is, dat snap ik ook.
Ik heb precies hetzelfde gevoel. Had er ook al over geblogd. En jouw gevoel snap ik zo goed.
BeantwoordenVerwijderenIk begrijp heel goed wat je bedoelt. Stenen zijn vervangbaar, een mensenleven niet. Soms is het zo oneerlijk. De serie heb ik niet gezien maar gisteren keek ik naar Topdokters. Daar kwam een vrouw in voor die borstkanker kreeg.Pas 23 jaar. Onbegrijpelijk.
BeantwoordenVerwijderenEr zijn verschillende soorten rouw. Ook om verlies waarvan de mensen nog wel leven. Op allerlei manieren.Je raakt de mensen kwijt, beetje bij beetje. Ieder rouwt op zijn eigen manier.
Liefs Joanne
Hoe iets bij me binnenkomt weet ik nooit van tevoren. Soms hebben dingen niet echt vat op me en soms komt iets gewoon keihard aan. En waar het aan ligt...? Soms omdat ik misschien moe ben of toch al in een rotperiode zit of omdat iemand iets zegt of doet wat me erg raakt. Er zijn geluiden waardoor ik van slag kan raken of soms is het alleen maar door een bepaald beeld wat een herinnering oproept.
BeantwoordenVerwijderenMaar wat het ook is, het heeft allemaal met emotie te maken.
Het is soms moeilijk uit te leggen en zeker als ik het op moet schrijven. Maar ik kan wel van het ene op het andere moment behoorlijk verdrietig zijn of in de put zitten. Omdat iets me raakt.