Vorige week schreef ik dat ik nieuwe wandelschoenen nodig had en van de week ging ik daarvoor in een sportwinkel kijken. Op de Adventure-afdeling hadden ze best wel veel wandel- en bergschoenen en mijn oog viel op een paar zwart-roze stappers. Ik paste ze en ze zaten als gegoten. Om toch nog andere merken en modellen een kans te geven, trok ik ook nog andere schoenen aan, maar die zaten allemaal niet zo fijn als die zwart-roze. De schoenen waren van 130€ naar 75€ afgeprijsd, wat ik nog een behoorlijk bedrag vind, maar voor goede wandelschoenen had ik dat wel over. Maar toen de verkoper de schoenen aan de kassa scande, moest ik nog maar 40€ betalen. Dat was me nog eens mazzel hebben! Deze week heb ik er al twaalf kilometer op gelopen.
Tijdens één van mijn wandelingen kwam ik een vriend van onze Jus tegen. Het is en blijft moeilijk om hem te zien, maar dat is wederzijds. Hij en Jus waren vrijwel iedere dag samen en hij kwam hier vaak over de vloer. Het leven van Jus stopte en het zijne ging door. We hebben nog regelmatig contact met elkaar, maar het is best wel lastig om elkaar te zien. Het doet ons beiden pijn.
Ik weet nog dat ik een paar maanden na het overlijden van Jus van mijn werk thuiskwam en de auto van onze oudste met de motorkap open bij de schuur stond. Over de motor stonden oudste, een maat van hem en die vriend van Jus gebogen. Ik keek ernaar en ik kreeg toen een verschrikkelijke opdonder. Jus had daar ook moeten staan. Ik heb toen heel veel moeten huilen. Het was ook zo oneerlijk allemaal.
Jus zat vlak voor zijn eindexamen toen hij kwam te overlijden. Hij zou na het voortgezet onderwijs een BBL-opleiding gaan volgen, waarbij hij vier dagen in de week zou gaan werken en één dag naar school moest. Zijn stageplaats was al geregeld. Uiteindelijk is die vriend van Jus in zijn plaats bij datzelfde bedrijf die stage gaan doen. Ik denk dat iedereen het die jongen gunde, wij ook. Maar het voelde voor iedereen ook heel erg dubbel.
Soms zijn er van die momenten dat ik een jongen van een jaar of zeventien zie en waarin ik Jus herken. Het is de manier waarop iemand loopt of staat of de manier waarop hij kijkt, waardoor ik aan Jus moet denken. Zo deed hij ook, zo keek hij ook, zo lachte hij ook. Het maakt me verdrietig en dat verdriet blijft dan weer een tijdje hangen en dan blijf ik steeds die andere jongen voor me zien. Soms duurt dat wel een paar dagen.
Het leven gaat door en dat moet ook. We moeten verder. En soms zijn er goede momenten en soms zijn er slechte momenten. Maar ons verdriet blijft en zal nooit weg gaan. Anderen zullen er niet altijd (meer) bij stilstaan en dat is begrijpelijk en dat geeft ook niet.
De vrienden van Jus zullen altijd een speciaal plekje in ons hart houden. Ze maakten deel uit van zijn leven en ook van dat van ons. Als we elkaar zien zal ik altijd een praatje maken: "hoe is het?" "Hoe gaat het met je opleiding?" "hoe gaat het met je vriendin?". Het gesprek gaat meestal over het heden, want dat we Jus missen weten we toch wel van elkaar, dat hoeft niet altijd besproken te worden. Maar het doet wel verdomd veel pijn.
Ook voor hun.
Jus zat vlak voor zijn eindexamen toen hij kwam te overlijden. Hij zou na het voortgezet onderwijs een BBL-opleiding gaan volgen, waarbij hij vier dagen in de week zou gaan werken en één dag naar school moest. Zijn stageplaats was al geregeld. Uiteindelijk is die vriend van Jus in zijn plaats bij datzelfde bedrijf die stage gaan doen. Ik denk dat iedereen het die jongen gunde, wij ook. Maar het voelde voor iedereen ook heel erg dubbel.
Soms zijn er van die momenten dat ik een jongen van een jaar of zeventien zie en waarin ik Jus herken. Het is de manier waarop iemand loopt of staat of de manier waarop hij kijkt, waardoor ik aan Jus moet denken. Zo deed hij ook, zo keek hij ook, zo lachte hij ook. Het maakt me verdrietig en dat verdriet blijft dan weer een tijdje hangen en dan blijf ik steeds die andere jongen voor me zien. Soms duurt dat wel een paar dagen.
Het leven gaat door en dat moet ook. We moeten verder. En soms zijn er goede momenten en soms zijn er slechte momenten. Maar ons verdriet blijft en zal nooit weg gaan. Anderen zullen er niet altijd (meer) bij stilstaan en dat is begrijpelijk en dat geeft ook niet.
De vrienden van Jus zullen altijd een speciaal plekje in ons hart houden. Ze maakten deel uit van zijn leven en ook van dat van ons. Als we elkaar zien zal ik altijd een praatje maken: "hoe is het?" "Hoe gaat het met je opleiding?" "hoe gaat het met je vriendin?". Het gesprek gaat meestal over het heden, want dat we Jus missen weten we toch wel van elkaar, dat hoeft niet altijd besproken te worden. Maar het doet wel verdomd veel pijn.
Ook voor hun.
Dat begrijp ik. Denk ik.
BeantwoordenVerwijderenDat is een hele eerlijke opmerking. Dank je wel.
VerwijderenHeftig joh, en herkenbaar, ik verloor op die leeftijd mijn beste vriendin bij een ongeluk.....bleef altijd erg ongemakkelijk om bij de ouders langs te gaan.
BeantwoordenVerwijderenDat vind ik eigenlijk goed om te lezen.
VerwijderenTegen ons zou zo'n vriend bijvoorbeeld niet zoiets zeggen, terwijl wij toch weten dat het voor hun ook moeilijk is.
Dat omschrijf je heel erg duidelijk. Hoe het voor jullie voelt en is en blijft. Maar ook dat je ziet dat de wereld gewoon verder draait. En ook moet verder draaien.
BeantwoordenVerwijderenFijn die schoenen, daar ga je vast veel plezier van hebben.
De ene persoon zou misschien stil blijven staan en een andere pakt het leven ietsje sneller op. Wij deden het laatste, maar ik kan ook goed begrijpen dat anderen dat niet kunnen of er langer over doen. Een ieder doet dat op een andere manier.
VerwijderenAls ik jou verhaal zo lees kan ik me ook voorstellen dat mensen dan gaan verhuizen om niet zo vaak geconfronteerd te worden met oude vrienden van hun kind.
BeantwoordenVerwijderenHet eerste jaar zijn wij best wel vaak de hort op geweest, maar niet vaak hier in de buurt. Wij gingen weekendjes weg naar plaatsen waar men ons niet kende en waar we ook niet zo snel bekenden tegen zouden komen, zodat we rustig ergens konden zijn zonder aangesproken of aangegaapt te worden. Even dat totaal anoniem zijn hadden we toen heel erg hard nodig.
VerwijderenNu gaat dat gelukkig allemaal wel beter, hoewel het nog steeds fijn is om op onbekend terrein te komen.
Het lijkt me heel moeilijk van beide kanten als je elkaar ontmoet ,maar openheid over het gemis van Jus zou jullie denk ik heel goed doen .Kunnen praten met elkaar lijkt me dan zo fijn ,het gemis kunnen delen en ik weet niet of jullie dat ook doen ?
BeantwoordenVerwijderenSterkte Elisabeth
Dat doen we ook wel, maar dat hoeft niet altijd als je iemand ziet of spreekt. Het is ook fijn om over het nu te praten, want ik heb oprecht belangstelling over hoe het nu met iemand gaat en wat hij/zij doet. Maar dat wil niet zeggen dat het verdriet niet bespreekbaar is. Soms kom ik een vriend van Jus tegen terwijl hij aan het werk is, in bijvoorbeeld de supermarkt, en dan ga je geen diepgaand gesprek aan want dat kan dan gewoon even niet, daar zijn weer andere momenten beter voor.
VerwijderenWel fijn dat het gemis bespreekbaar is en natuurlijk kan dat niet altijd .Het is ook fijn om belangstelling voor elkaar te kunnen hebben wat andere dingen betreft dat begrijp ik .
VerwijderenHet moet zo confronterend zijn zulke ontmoetingen. En ik denk dat het nooit over zal gaan wat dat betreft. :-(
BeantwoordenVerwijderenWelke schoenen heb je gekocht. Ik heb pas ook nieuwe (lage) wandelschoenen gekocht, maar het lopen erop valt helaas tegen. Bij lage schoenen heb ik altijd dat de ballen van mijn voeten pijn gaan doen. Als ik mijn hoge wandelschoenen aan doe, dan heb ik dat nooit. Maar ik wil i de lente/zomer het liefst met lage schoenen lopen.
Ik kocht schoenen van Hi Tec. Ook lage omdat ik dat ook voor in de zomer prettiger vind. Gelukkig kan ik er wel goed op lopen en de schoenen dempen erg goed, wat ik altijd erg belangrijk vind. Mijn schoenen mogen niet te hard zijn, want dat vind ik niet fijn.
VerwijderenJammer dat jouw schoenen je niet goed bevallen en pijn bij het lopen hoort niet.
Voor jullie blijft Jus altijd zeventien. Zijn vrienden gaan verder, gaan trouwen en krijgen kinderen. Je zult je altijd af blijven vragen hoe het geweest zou zijn met Jus. En dat is een natuurlijke reactie.
BeantwoordenVerwijderenDe beste vriend van onze jongste zoon verongelukte op twintigjarige leeftijd. Onze zoon was zeventien. Wij hadden weinig contact met zijn ouders. Maar sinds de begrafenis kwam zijn vader een paar keer in de week langs. Om met onze jongste zoon te praten. Het voelde best ongemakkelijk in het begin. Je weet niet zo goed wat je moet zeggen. Soms zeiden wij niets. En dat was ook goed.
Een dikke kus, Joanne
Ik heb zelf een goed contact met de moeders van een paar van Jus' vrienden en dat is eigenlijk ook pas ontstaan na het overlijden van Jus. Als kinderen op de basisschool zitten dan ken je de ouders wel, maar op het voortgezet vrijwel niet.
VerwijderenFijn van de schoenen!
BeantwoordenVerwijderenHet verlies is altijd voelbaar.
Ja, dat gaat nooit meer weg. En dat kan ook niet.
Verwijderen