Het gewone leven is weer begonnen. Of ging eigenlijk gewoon weer verder. Hoe anders is het overlijden van mijn vader vergeleken met dat van onze zoon, drie jaar terug. Toen stond ons leven compleet stil en nu pakken we de draad gelijk weer op.
Ik heb veel condoleances mogen ontvangen. Er waren veel mensen die vroegen hoe mijn vader overleden is. En veel mensen die vroegen hoe het nu met mijn moeder gaat.
We hebben de kamer van mijn vader leeg geruimd: mijn oudste broer, mijn zus en haar man, manlief en ik. Onder toeziend oog van mijn moeder. Kleding is naar de kledingcontainer gebracht, oud papier is voor een sportvereniging en enkele meubelstukken worden over de familie verdeeld. Mijn moeder zal naar de kamer van mijn vader verhuizen, maar daar gaat eerst nieuw zeil gelegd worden.
❃❃❃❃❃❃❃❃❃❃
Tussen alle drukte door zijn manlief en ik vorige week gewoon ergens in de buurt wezen wandelen. Gewoon een keer op een avond. Gisteren gingen we weer wat verder weg en omdat we om meel moesten, wat we altijd in België halen, had manlief daar een wandeling uitgestippeld. Hij had gekozen voor een doodlopende weg: vier kilometer heen en weer vier kilometer terug (het rode streepje op de kaart).
 |
| (Bron: Google Maps) |
Voor wie het daar een beetje kent: Lissewege is aan de andere kant van het kanaal.
Op de foto hierboven is de toren van Lissewege niet goed te zien, maar op onderstaande foto kan je de kerktoren, zonder spits, tussen de bomen zien staan:
De toren werd in de dertiende eeuw gebouwd en door geldgebrek kwam er geen spits op.
We hebben een paar jaar geleden de toren beklommen.
Door alle begroeiing hadden we deze keer maar af en toe zicht op het Boudewijnkanaal. Het grootste deel van de weg zag er zo uit:
Een gedeelte van onze route was geasfalteerd, een deel was onverhard en er was een deel met kasseien.
Op verschillende plaatsen stond de boslathyrus te bloeien:
En er stonden ook rozenbottels:
Aan de andere kant van het pad was een natuurgebied gecreëerd.
Het was een drassig gebied met verschillende waterpartijen.
Zo nu en dan konden we het kanaal zien.
En op het einde van de weg keken we uit op de haven van Zeebrugge.
Verder konden we niet en we liepen dezelfde weg terug.
Daarna gingen we om meel. Manlief ging de supermarkt in en ik bleef netjes in de auto wachten. Zoals het hoort.
Ik wil je een fijne zondag wensen.
Ja het overlijden van een ouder op die leeftijd heeft iets natuurlijks. Verdriet is ook niet zo overheersend en er zijn zoveel fijne herinneringen.
BeantwoordenVerwijderenOp zich niks mis met een rechte weg heen en terug, het ziet er zo anders terug
Zo gaat het...
BeantwoordenVerwijderenMijn opa zei eens tegen mij: een kind moet zijn ouders begraven, de ouders niet hun kind.
BeantwoordenVerwijderen❤️❤️
Begrijpelijk dat jullie leven 3 jaar geleden op z'n kop kwam te staan, en het overlijden van je vader nu zo anders is. Je vader had een mooie leeftijd bereikt, wilde zelf eigenlijk niet meer door, de cirkel was rond. Bij jullie zoon werd zijn jonge leven opeens gestopt, terwijl hij nog zoveel toekomst had.
BeantwoordenVerwijderenGecondoleerd. Zo gaat dat bij het verliezen van ouders, jou verhaal brengt ook bij mij herinneringen boven. Sterkte!
BeantwoordenVerwijderenLissewege, we zijn er in juli nog geweest voor de beeldententoonstelling (en een fijne fietstocht). Leuk dorp.
BeantwoordenVerwijderenMooi hoe je de verschillen beschrijft en dan ook nog tijd maakt voor een wandeling. Sterkte lief mens.
BeantwoordenVerwijderenDAt is wel een bijzondere wandeling, zo'n kaarsrechte lijn. Maar er was meer dan genoeg te zien zie ik.
BeantwoordenVerwijderenEen kind zou nooit mogen gaan voor de ouders. Het zou niet mogen, maar leven kan zo un-fair zijn.
BeantwoordenVerwijderenOuders verliezen geeft veel gemis en verdriet, maar hoort bij de 'normale gang van het leven'.