duivels

Nee, ik ben niet des duivels. Totaal niet. Dat duivels slaat op de wandeling die we maakten door de Duivelskloof (Teufelsschlucht). Deze kloof ligt op dertig kilometer van Trier en als je een beetje goed ter been bent en hier in de buurt komt, dan zou ik deze wandeling zeker aanraden. Het is er namelijk prachtig.

Maar nu eerst even een stukje geschiedenis.

Aan het einde van de laatste IJstijd (12.000 jaar geleden) zorgden vorst en dooi voor enorme rotsvallen van een plateau: het Fershweiler Plateau. Doordat ook nog een groot zandsteenblok van het plateau loskwam, ontstond een kloof die 28 meter diep is. Lang geleden dacht men dat de kloof en de rotspartijen onmogelijk op een natuurlijke manier ontstaan konden zijn. Het moest wel het werk van de duivel zijn en daarom werd het hier de Duivelskloof genoemd. 

190.000 miljoen jaar geleden was het hier zee en eigenlijk loop je hier op een zeebodem die versteend is.

De fotografe herself:

Onderstaand smal stukje hoefde je niet te doen, maar omdat we er nu toch waren...

Zowel de kloof als alle rotspartijen zijn mooi. De ene rots is nog grilliger dan de ander.

En een beetje werk van passanten heeft toch ook wel weer wat:

We liepen vervolgens nog door naar de Irreler waterval.

 Een paar dagen terug liepen we al over een hangbrug en hier bleek er ook één te zijn, maar deze was wel minder lang en minder hoog.

Deze brug is er sinds vorige jaar september en hangt boven de rivier de Prüm.

Bij de vorige brug schreef ik dat er best wel wat beweging inzat als je er over liep, maar dat was niks vergeleken met deze brug. Iedereen leek wel ladderzat en zonder je vast te houden was het haast niet te doen, toch zeker niet als er veel mensen op de brug waren. We hebben wel veel gelachen!

We hebben enorm genoten van deze prachtige omgeving.

En weet je... misschien was het toch wel het werk van de duivel 😉

rijksburcht

Verschillende mensen raadden ons aan om Cochem te bezoeken als we in de Moezel waren en dat hebben we dan ook maar gedaan. Zodra je Cochem binnenrijdt zie je boven op een kegelberg, honderd meter boven de stad, de Rijksburcht liggen. 

De burcht werd rond 1100 opgericht en in 1689 door de Fransen verwoest. Pas in 1868 werd gestart met de herbouw van de ruïne, door een Berlijnse industrieel. De burcht kreeg een neogotische uitstraling. Sinds 1978 is de stad Cochem eigenaar van de burcht.

Er is een museum en de burcht is alleen te bezichtigen onder leiding van een gids. Wij hadden daar beiden geen zin in en namen genoegen met het bewonderen van de buitenkant. 

En ook met het uitzicht over Cochem en de Moezel waren we al heel erg tevreden.

En kijk, zoiets vind ik dan weer leuk:

Cochem is een mooi stadje met vakwerkhuizen. 

Het is toeristisch en er zijn veel restaurants en winkels. Toen we richting Cochem reden viel het ons eigenlijk op dat het in dit deel langs de Moezel veel drukker is dan in de buurt van Kröv, waar wij verblijven. 

We dronken een keer koffie en genoten van een late lunch: wiener schnitzel met champignonroomsaus en friet. Zo hoefden we 's avonds in ons huisje alleen nog maar een boterham te eten. 

Mocht iemand nog een idee zoeken om een saaie trap op te knappen... bovenstaand ideetje kwamen we in Cochem tegen.

art nouveau

Het was gisteren een warme, benauwde dag en dat vond deze nijlgans ook:

De open snavel ziet er een beetje zielig uit, maar voor een vogel is het een normale manier om af te koelen.

We gingen naar Traben-Trarbach.

De stad bestaat uit twee delen, Traben en Trarbach, die worden verbonden door een brug.

Begin 1900 bouwden rijke wijnhandelaren hier imposante huizen.

Het ene Art Nouveau-huis is nog mooier dan het andere. Het is een bouwstijl waar ik echt heel erg veel van hou, met al die versierselen en tierelantijntjes.

We dwaalden langs mooie gebouwen en lieve straatjes. Eerst in Traben en daarna in Trarbach.

Overal druivenplanten...

En al die daken met leisteendakpannen...

Heel erg mooi allemaal!

En hier moest ik natuurlijk ook even naar binnen:

Mwah... het was niet zo heel erg bijzonder en er was niks geprijsd, maar ik kon er wel een leuke foto maken.

brug

Na een dagje cultuursnuiven in Trier was het weer tijd voor iets anders. Op een half uur rijden van waar wij zijn is de Geierlay hangbrug. Deze 360 meter lange voetgangersbrug overspant het Mörsdorfer Bachtal en verbindt hiermee de dorpen Mörsdorf en Sosberg met elkaar.

 De brug heeft een hoogte van 100 meter en als je erover loopt zit er best wel wat beweging in de brug.

Wij hadden de auto in Sosberg geparkeerd en hieronder zie je het dorp Mörsdorf, waar we naartoe liepen. Toen we in dit dorp aankwamen hadden we al vier km gelopen.

Na een kopje koffie bij het informatiecentrum van de hangbrug, vervolgden we onze weg. Rondom het gebied zijn verschillende wandelroutes uitgezet.

Er zijn lichte, medium en zware wandelingen. Wij kozen voor een zware wandeling, die voornamelijk over bospaden ging. De zwaarte zat vooral in het stijgen en dalen. Volgens mijn Geotracker was de steilste afdaling die we maakten 37% en de steilste klim 45%. De hoogste stijging vanaf het dal was 504 meter. 

Wat erg lastig was, was dat er veel omgevallen bomen over de paden heen lagen.

Dat waren vaak lastige obstakels om overheen of onderdoor te kruipen.

Het was ook nu weer 30℃ en gelukkig kruisten we af en toe het riviertje waar we ons even wat konden opfrissen en konden pootjebaden. 

Ik werd helemaal blij van deze mooie waterjuffer:

Omdat ik de foto uit de losse hand nam is deze niet helemaal scherp, maar ondanks dat ben ik er toch erg tevreden over. Verder zagen we nog twee herten en een paar hagedissen.

Toen we terug bij de auto kwamen, konden we 18,5 km aftikken.

En dat is voor ons beiden een persoonlijk record. 

🏅 🏆 🏅