intro

Mijn naam is...

Mevrouw W. (Bijgewerkt op 14-03-2024) Een bekende in blogland, ook al is het alweer een aantal jaren geleden dat ik met mijn vorige webl...

donderdag 11 april 2019

indicatie

"Hallo mevrouw, hoe gaat het met u?"
"Goed hoor, ik voel me goed"
"Weet u waar ik voor kom?"
"Nee, dat weet ik niet."

Zo begon vandaag het gesprek dat een mevrouw van het CIZ (Centrum Indicatiestelling Zorg) met mijn moeder kwam voeren. Zes weken geleden had ik in gang laten zetten dat mijn moeder in een verzorgings- of verpleeghuis opgenomen gaat worden en daarvoor kwam deze mevrouw langs: om de hoogte van de indicatie vast te stellen. Deze mevrouw had al veel informatie over mijn moeder bij elkaar gesprokkeld en vandaag volgde een persoonlijke kennismaking. 

Het gesprek duurde een uur en tot drie keer toe werd, tijdens dit uur, aan mijn moeder gevraagd of ze het ziet zitten om op een gesloten afdeling in een verpleeghuis opgenomen te worden. Alle drie de keren werd ook uitgelegd wat dit inhield en waarom mijn moeder naar een dergelijke afdeling toe zou moeten. Mijn moeder zag het wel zitten. ja hoor, het lijkt haar wel gezellig. 

Na een heleboel vragen gesteld te hebben, nam de mevrouw van het CIZ afscheid en ze was de deur nog niet uit, of er trok een donderwolk over het gezicht van mijn moeder. Natuurlijk was die voor mij bedoeld, maar dat had ik al aan zien komen. Ik ben namelijk degene die zich overal mee bemoeit en ik ben degene die haar verbeterde als ze er naast zat. Misschien zou ik ook wel kwaad zijn als ik in haar positie zou zitten. Mijn moeder voelt zich vast door mij verraden. 

Later ging ik wandelen, langs de kust met mijn hoofd in de wind en met een luisterboek op mijn smartphone, want dat was even nodig. Het valt niet mee. Echt niet. Ik voel me ook best wel schuldig, hoewel ik weet dat het niet anders kan en dat dit het beste voor haar is. En ook voor mij, want ik maak me veel zorgen. Mijn moeder kan vrijwel niet meer lopen en ze valt regelmatig. En daarnaast ziet ze mijn vader maar twee keer in de week, wat ook niet goed voor haar is. Ik heb vandaag weer aangegeven dat ik wil dat ze op dezelfde locatie als mijn vader gaat wonen. Ze zal weliswaar op een andere afdeling komen, maar ze kunnen elkaar dan tenminste toch elke dag zien.

Ik vertelde aan mijn broers en zus op de familieapp wat de mevrouw van het CIZ gezegd had en mijn vader belde mij op. Mijn moeder had hem namelijk opgebeld en ze was erg in de war geweest. Hij maakte zich zorgen en ik heb hem gelukkig wat kunnen gerust stellen. Mijn oudste broer gaat vandaag nog bij mijn moeder langs en morgen kom ik er ook weer twee keer. En ik heb de verzorging ook op de hoogte gebracht, zodat zij haar ook wat extra aandacht kunnen geven. 

Mijn moeder zei tegen de mevrouw van het CIZ, dat ze niet wist waarom zij langskwam. Natuurlijk had ik van tevoren wel tegen mijn moeder gezegd waarom ze zou komen, maar toen het haar gevraagd werd wist ze het niet meer. Mijn moeder dementeert. Net zoals haar moeder en tantes lang geleden ook gingen dementeren. Mijn moeder is en blijft natuurlijk mijn moeder, maar ze is al lange tijd niet meer de vrouw die ze vroeger was. Het stomme is dat ik er eigenlijk niet zo heel veel moeite mee heb. Je groeit er in mee, want het is iets wat al jarenlang aan de gang is. Het is vervelend dat ze dingen over mij tegen anderen vertelt die niet kloppen, dat vind ik wel erg lastig, want ze kan ook best wel geloofwaardig overkomen.

 Dementie komt in de familie van manlief en in mijn familie voor en ik hoop dat wij er van gespaard zullen blijven. Maar dat wil natuurlijk iedereen, want niemand zit hierop te wachten. 

18 opmerkingen:

  1. Je doet wat je moet doen en je voelt je schuldig! Je weet dat het niet anders kan maar toch........
    Schrale troost Mevrouw W. wij, mantelzorgers, komen vroeg of laat voor dezelfde problemen te staan!
    Zolang je weet dat dit de beste of de enige oplossing is, is het goed! Sterkte ermee.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat komt omdat ze veel dingen toch nog wel weet, was ze nou helemaal van het padje af geweest dan was het een stuk simpeler geweest. Ze vindt het erg jammer dat ze uit haar appartement weg moet en 'gesloten afdeling' klinkt natuurlijk ook niet fijn. Maar het kan gewoon niet anders. En vroeg of laat zou ze toch opgenomen zijn.





      Verwijderen
  2. Dat moet, hoe naar het ook is, toch een geruststelling voor je zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat klopt. Straks woont ze bij mijn vader in de buurt en ze zal de zorg krijgen die ze nodig heeft.

      Verwijderen
  3. Ja heftig als met dementie wordt geconfronteerd, ik ken het ook van nabij en ben het met eens. Ik hoop ook dat het mijn deur voorbij gaat. Gelukkig kennen we de toekomst niet. Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dat gevoel van verraad is herkenbaar. Je zit in een spagaat en doet het este, maar zo voelt het soms niet. Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel. Het is inderdaad erg dubbel. Je doet wat het beste is, maar toch is het erg sneu.

      Verwijderen
  5. Heel moeilijk deze periode. Mijn vader vertelde tegen de een over de ander etc. Wij zijn met zessen en hebben toen afgesproken dat wij alles van ons af laten glijden want anders zou je er gewoon nog ruzie om krijgen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat is mooi opgelost. Ik zal het eens met de rest bespreken.

      Verwijderen
  6. Hopelijk laat de opname niet te lang op zich wachten.Dat Jer er in meegroeit is heel
    herkenbaar, de moeder die er ooit was is er alleen nog lichamelijk. Het is een geluk,
    dat je de steeds veranderende situatie kunt accepteren, je kunt er toch niets aan
    veranderen en er maar het beste van maken.Ik hoop, dat er voor jou binnenkort
    ook wat meer rust komt als je moeder verhuist is.
    Gr. Betsy

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel. Ik hoop ook echt dat ze binnenkort kan verhuizen zodat het gesjouw met haar klaar is. Dat zal toch voor een stuk rust voor haar zorgen. En voor mijn vader, die ongerust is omdat ze alleen thuis zit, ook.

      Verwijderen
  7. Het is altijd moeilijk, zo'n gesprek. Voor jou en je moeder. Maar voor haar is het beter. En dan kan ze haar man ook wat vaker zien. Voor jullie is het een geruststelling dat er goed voor haar gezorgd wordt.

    Ik heb het zelf ook meegemaakt met mijn moeder. Lichamelijk ging het niet meer, maar geestelijk was zij nog zo goed bij. Ze wilde niet weg uit haar vertrouwde omgeving maar er was geen andere oplossing.

    Ik hoop dat er snel een plekje voor je moeder gevonden word.

    Liefs Joanne

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel.
      Mijn vader is ook nog heel goed bij en totdat hij ziek werd deed hij nog heel veel zelf. Doordat hij opgenomen moest worden, moet mijn moeder nu ook naar een verpleeghuis toe. Maar dat zou vroeg of laat toch wel gebeurd zijn alleen is het nu iets sneller gegaan.

      De laatste weken is mijn moeder een paar keer gevallen, of ze kon niet meer zelfstandig uit bed komen en alleen daarom al is het fijn dat ze straks ergens gaat wonen waar constant hulp aanwezig is.

      Verwijderen
  8. Dit soort processen is ook gewoon moeilijk. Je doet het beste voor iemand, maar die persoon kan dat niet altijd zien... En dat maakt het lastig. Ik voel met je mee!

    BeantwoordenVerwijderen