Vanmorgen had ik een controlegesprek met mijn huisarts over de antidepressiva. Ik voel me stabiel, maar mis wel de tranen. De medicijnen vlakken af, dat is normaal, en ik heb heus wel verdriet alleen uit ik dat een stuk minder dan wanneer ik geen medicijnen zou gebruiken. Ik heb zonder geprobeerd: netjes maandenlang afgebouwd en toen ik helemaal gestopt was, kwam het trauma bovendrijven. Hierdoor werd ik achterdochtig en dacht ik dat iedereen tegen me was. Ik maakte ruzie en deed anderen pijn. Van dat laatste heb ik achteraf heel veel verdriet en spijt gehad. Ik ben helemaal geen ruziezoeker.
Om mijn verdriet weer helemaal te kunnen voelen, zou ik moeten stoppen met de antidepressiva. De angst om wéér diezelfde terugval van vorig jaar te maken, weerhoudt me hiervan. Voor mijn eigen gemoedsrust en dat van anderen, blijf ik met het medicijn doorgaan.
Na de huisarts ging ik naar de Action toe, waar ik wat knutselspullen voor mijn moeder uitzocht. Voor mezelf haalde ik wasmiddel, want de dag ervoor was ik in de supermarkt bijna achterover gevallen van de prijzen van de wasmiddelen: onder de zes euro kon ik niks meer vinden. Gelukkig vond ik bij de Action nog wel iets betaalbaars.
Ik kwam een ex-collega tegen. We praatten even over wat zij tegenwoordig doet en toen ze dat verteld had vroeg ze: "en hoe is het met jou? Alles goed zeker?" Toen Justus overleed waren we collega's, het is dus niet zo dat ze het niet weet. Toch is het vreemd dat iemand er gewoon maar van uitgaat dat het nu goed met mij gaat. In dit geval had ik even geen zin in verdere uitleg. Ik ben trouwens toch niet iemand die overal en tegen iedereen mijn gemoedstoestand vertel. Het ligt aan het moment en aan wie ik tegenover me heb.
Ik moet het weer even laten bezinken. Dat wel. Want ook al lijkt het misschien een opmerking van niks, het heeft me wel geraakt. Het ene moment ben ik bij de huisarts om te praten over antidepressiva en het volgende moment praat ik met iemand die verwacht dat het ondertussen wel goed met me gaat. Dat is best wel tegenstrijdig.
Een ondoordachte opmerking waar je terecht weer van ondersteboven raakt. Natuurlijk hoefde je niet te reageren, het was echt dom van je collega.
BeantwoordenVerwijderenDat je daarna nog zin had om boodschappen te doen vind ik knap.
Meestal zeg ik dat het wel gaat, maar deze keer had ik daar helemaal geen zin in.
VerwijderenSommige mensen beoordelen alles op wat ze zien. Jij winkelt, ziet er goed uit dus het gast goed met je. Ze vergeten dat verdriet vanbinnen zit!
BeantwoordenVerwijderen❤️❤️
Thea
Dank je wel. Ik snap ook dat het voor anderen soms moeilijk is: ik lach, onderneem van alles, ben altijd wel in voor een grap... Toch is het fijn als anderen soms doorvragen en dat je ook weet dat hun interesse gemeend is.
Verwijderenik wilde hetzelfde als Thea schrijven.
VerwijderenNet zoals met lichamelijke pijn, in mijn geval van artrose, zien mensen nooit hoe je je bed uitkomt en het eerste uur rond strompelt. Als anderen je zien gaat het op dat moment ook wel, maar aan het eind vd dag voel je het weer enorm als je wat extra hebt gedaan.
Ik zeg weleens dat je beter een been kunt breken, want dan zien anderen dat je iets mankeert. Medelijden hoeft niet, maar medeleven is fijn.
VerwijderenEr zijn nu eenmaal mensen die zich moeilijk kunnen voorstellen dat als iemand zijn kind verliest zoiets niet over gaat. Alleen de scherpe kantjes kunnen slijten, je kunt er mee leven hoe dan ook. Je wil het er ook niet steeds maar weer over hebben en dan wordt al snel gedacht dat je er overheen bent. Mensen die zo denken vind ik wel een beetje dom en al helemaal als ze het ook nog hard op tegen je zeggen. Probeer afstand te nemen van dit soort praatjes. Als ze eens wisten hoeveel pijn ze je er mee doen zouden ze het wel laten. Sterkte.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel. Het is voor anderen ook moeilijk voor te stellen hoe het is en gelukkig maar. Ik werk vaak met hele jonge stagiaires of vakantiehulpen en het is me al vaker opgevallen dat die soms veel anders in hun benadering zijn. Die vragen verder en kijken ook nog anders tegen bepaalde zaken aan, veel opener en dat vind ik best wel fijn.
VerwijderenHet is nauwelijks voor te stellen hoe jij je voelt, zo verdrietig. Leeg ook, lijkt me. Niet te bevatten. Hou vol,
BeantwoordenVerwijderenMarijke
Bedankt voor je lieve woorden.
VerwijderenJja ook zulke mensen kome je tegen. Sterkte
BeantwoordenVerwijderenDank je wel.
VerwijderenVind je het lastig dat je geen tranen meer hebt; je verdriet niet meer zichtbaar is voor de buitenwereld? Het is er nog zeker wel, alleen in een andere vorm denk ik. En de buitenwacht vindt meestal alles ingewikkeld en lastig wat anders is dan het antwoord: Het gaat goed hoor..
BeantwoordenVerwijderenSterkte!
Nee, het is niet voor de buitenwereld dat ik het moeilijk vind, maar eigenlijk meer voor mezelf. Soms zou het best wel even fijn zijn om een potje te janken, hoe vermoeiend dat ook is.
VerwijderenIk slik zelf ook een antidepressivum in een heel lage dosering. Hierdoor zijn de extreme kantjes van de emoties weg, maar kan ik wel gewoon voelen. En ja soms voel ik me gewoon kut.
BeantwoordenVerwijderenMijn advies aan jou is: zoek een goede psycholoog/ psychiater die samen met jou kijkt naar de juiste dosering van jouw medicatie. Het kan best zijn dat je een wat minder hoge dosering nodig hebt. Maar doe dit niet via een huisarts, die kijkt toch anders als een psycholoog/ psychiater.
Hiervoor had ik een ander antidepressivum en daarbij was ik vooral heel erg vrolijk, maar ook ontzettend moe. Met het medicijn dat ik nu heb, voel ik wel emoties en ik kan me nog altijd best wel somber voelen. Maar huilen... nee dat doe ik niet meer. In het verleden ben ik wel bij een psycholoog geweest en daar was ik toen heel goed mee geholpen. Alleen was ik op een gegeven moment uitgepraat.
VerwijderenIk voel met u mee .wij hebben ook een kind overleden . Het gaat niet zomaar over voor de ouders blijf het verlies .
BeantwoordenVerwijderenBedankt en heel veel sterkte xxx
VerwijderenIk pak al jaren 3 keer per week AD, maar sinds kort weer elke dag en bovendien ook nog dagelijks een kalmeringsmiddel erbij. Het is de eerste keer dat ik ervaar dat het mijn gevoelens zo afvlakt. Maar eigenlijk ben ik daar momenteel blij mee want die gevoelens waren niet zo fijn. Toch hoop ik snel weer terug te kunnen afbouwen naar mijn gewone dosis want ik slaap keiveel tegenwoordig. Maar ik heb nog geen seconde spijt gehad dat ik ze nu neem, want het was echt nodig. Bj mij was de druppel pestgedrag van de bovenbuur waardoor ik me voortdurend bedreigd voelde. Daar heb ik - mede dankzij de medicatie - op een constructieve manier iets kunnen aan doen en hopelijk gaat het vanaf nu terug de goede kant op.
BeantwoordenVerwijderenWat akelig zo'n bovenbuur... Onbegrijpelijk dat iemand zo met zijn medemens omgaat zodat die ander er letterlijk ziek van wordt. Ik hoop echt voor je dat het probleem opgelost is/wordt. Sterkte ermee xxx
VerwijderenMensen beseffen vaak niet hoe kwetsend zo'n ondoordachte opmerking kan zijn, hij is vast niet zo bedoeld, maar ondertussen zit je er mee, mensen zien niet wat ze met zo'n misplaatste opmerking aanrichten. Het verlies van een kind is zo onvoorstelbaar groot, dat went nooit, en valt niet uit te leggen, sterkte en een lieve groet Amanda
BeantwoordenVerwijderenZe zal het zeker niet bewust gezegd hebben, want het is er de persoon niet naar om zoiets te doen. Trouwens, echt bewust nare opmerkingen krijgen we gelukkig nooit. Wel kan ik me soms ergeren aan familieleden, die dan tóch weer over oudjaar of sinterklaas beginnen, terwijl we al jarenlang aangeven dat wij daar niet meer aan meedoen.
VerwijderenOh, wat lijkt me dat moeilijk inderdaad. Sowieso vraag ik me de hele tijd af wat ik in vredesnaam moet zeggen als iemand aan me vraagt hoe het gaat. Ik wil ook niet de hele tijd zeggen: 'Slecht,' ook al is dat de waarheid.
BeantwoordenVerwijderenDat herken ik wel. Tegen de één zeg je ook andere dingen dan tegen de ander. Meestal zeg ik van dat het wel gaat, maar wel met ups en downs en dat is ook geheel naar waarheid.
VerwijderenMijn zoon is nog niet eens drie maanden geleden overleden. Ik heb het liefst dat niemand aan mij vraagt hoe het gaat. Ik ga dan altijd huilen en weet ook niet wat ik moeten zeggen. Natuurlijk gaat het niet goed. Nog erger vind ik het als ze vragen wat er is gebeurd.
Verwijderen"best wel tegenstrijdig" vind ik zacht uitgedrukt. Zo'n opmerking brengt je totaal van je stuk. Al weet je dat de ander het niet zo bedoelde, jij zit met de gevolgen ervan. Je kunt dat niet ontlopen, dan moet je jezelf opsluiten in je huis, een nooit tv/radio aan, nooit op het internet, geen krant lezen enzovoorts. Maar zelfs dan zullen er nog momenten zijn, waarop de waarheid keihard binnen komt. Dat er opeens een herinnering boven komt, van toen Justus nog leefde. Al is het maar iets met de honden of de vogels in de tuin, de kamer in je huis, die vroeger zijn slaapkamer was, enz. Niemand kan je hierbij helpen helaas, alleen maar hopen dat mensen beter nadenken voordat ze iets zeggen. En die antidepressiva, blijf ze nemen, voor je eigen gemoedsrust en voor de dierbaren om je heen. Ik begrijp dat je het liever niet neemt, maar je weet ook hoe extra kwetsbaar je bent zonder. Ik eindig met een woord waar je niets aan hebt, maar ik je wel van harte toe wens: sterkte!
BeantwoordenVerwijderenDank je wel.
VerwijderenDie antidepressiva heeft twee kanten: ik voel me er goed door, maar aan de andere kant mis ik ook weleens wat meer diepgang. Maar de keus om ermee door te blijven gaan, ligt toch voor de hand. Het is voor nu belangrijker dat ik blijf zoals ik nu ben en dat ik geen terugval krijg.
Het lijkt me echt lastig om de juiste keuze te maken. Als ik het zo lees ga je er volgens mij zo goed mogelijk mee om. Het zijn medicijnen die je helpen net zoals pillen tegen de hoge druk helpen. Mensen vinden het geen schande om die laatste te slikken en die eerste wel. Dat snap ik nooit zo heel goed. Sommige mensen hebben een steuntje op die manier nodig. We maakte het vaak mee met mijn tante, die dan wilde stoppen met de antidepressiva waarna er weer een heel nare en vervelende periode volgde voor haar en alle mensen om haar heen. Sterkte.
BeantwoordenVerwijderenZo ken ik iemand die al heel lang een antidepressivum gebruikte en vond dat ze er wel mee kon stoppen omdat ze zich zo goed voelde. Die deed na en paar weken een zelfmoordpoging. Gelukkig overleefde ze het, maar ze wist daarna wel dat ze nooit meer zonder medicijnen zou kunnen.
VerwijderenAls ik tegen anderen vertel dat ik medicijnen gebruik, dan wordt dat altijd wel begrepen, want ik heb een kind verloren. Helaas is er minder begrip voor mensen die niks ernstigs meegemaakt hebben en wel in een depressie terechtkomen. Als je pijn hebt kun je een paracetamol innemen en dat snapt iedereen, maar gaat het verder dan dat dan is er vaak onbegrip.
Ik kan niet voor je ex-collega spreken maar mijn moeder was van mening dat er een te houden tot datum aan rouw zit en dat het daarna weer goed is.
BeantwoordenVerwijderenNooit begrepen. Maar dat zat in haar hoofd. Wellicht omdat zij het in haar jeugd regelmatig voor de voeten geworpen heeft gekregen.
En natuurlijk was het in oude tijden gewoonte om het eerste jaar zichtbaar in de rouw te zijn, om daarna verder te gaan met je leven.
Helaas zijn er nog steeds mensen die er zo over denken. En dat komt denk ik ook omdat rouw verandert na verloop van tijd. Je leert ermee omgaan, maar dat wil niet zeggen dat het verdriet en gemis er niet zijn. En vaak zit dat heel erg onder de oppervlakte.
VerwijderenMijn vader heeft zijn hele leven gedacht dat praten over een verlies beter was voor de nabestaanden, want zo werden ze er niet steeds aan herinnerd. Pas na het overlijden van Justus is hij daar anders over gaan denken, mijn vader was toen 90.