opvoeden

Vraag van de dag: wat voor soort ouder ben je?

Laat ik er maar mee beginnen dat ik opvoeden erg moeilijk vond. Zeker toen de kinderen nog klein waren: ik begreep mijn kinderen beter toen ze puber waren. Ik heb fouten gemaakt en ik was niet altijd een leuke moeder en zeker tussen onze oudste en mij botste het vroeger nogal eens. Oudste zat niet lekker in zijn vel, hij had altijd buikpijn, op school ging het helemaal niet lekker en dat reageerde hij thuis af. Vooral zijn broertje moest het daarbij nogal eens ontgelden. Ik voelde me vaak een politieagent. 

Ik ben jaren op zoek geweest naar de reden van zijn buikpijn en daarbij heb ik heel veel tegenwerking gehad. Volgens de docenten was er niks op school aan de hand. Volgens mij wel. Want waarom had het kind in de vakanties nergens last van en begon de buikpijn weer als hij weer een dag naar school geweest was? Vier jaar lang heeft het geduurd en toen zei de docent van groep acht dat het een rotklas was. Eindelijk was er iemand die toegaf dat er iets aan de hand was, maar toen hadden er al heel veel gesprekken met docenten, de remedial teacher, het school maatschappelijk werk, de huisarts, de kinderarts, de GGD, de kinderpsychloog en de kinderarts van het UZ in Gent plaatsgevonden en was oudste net aan een sociale vaardigheidstraining begonnen. Het vervelende was dat oudste nooit toegegeven heeft dat er iets aan de hand was, doordat hij onder druk gezet werd. Op het moment dat oudste naar het voortgezet onderwijs ging, was de buikpijn over en werd het een totaal ander kind. Van de underdog werd hij ineens heel erg populair. Dat was fijn, maar daar heb ik best wel aan moeten wennen. 

We hebben altijd veel met de kinderen ondernomen. Manlief was vaak voor zijn werk weg, maar we zorgden wel voor kwaliteitstijd. Door de week was ik vaak met de kinderen op stap en thuis knutselden we veel of deden we spelletjes. Wij woonden ver van de school af, maar het is voor mij nooit een probleem geweest om vriendjes te brengen en te halen, zodat ze konden spelen. Tijdens de weekenden en vakanties waren we altijd met ons vieren op stap en het bestond niet dat manlief en ik zonder kinderen op vakantie gingen. Wij waren ook niet van die ouders die de kinderen bij het zwembad dropten, om vervolgens zelf iets anders te gaan doen. Wij deden zelf ook aan van alles mee of bleven in de buurt als we ergens niet aan deel mochten nemen. 

De kinderen vonden mij streng. Ik heb mezelf ook altijd als opvoeder en niet als vriendin gezien. En zoals ik hierboven al schreef vond ik het opvoeden allemaal een stuk makkelijker toen de kinderen pubers waren. Die leeftijd begreep ik gewoon beter. 

Toen onze jongste stierf was onze oudste bijna negentien jaar. In het begin sloeg oudste helemaal los. Hij ging naar feesten en lag thuis te rollebollen met zijn vriendin en samen hadden ze de grootste lol. Omdat wij houten plafonds en vloeren hebben, hoorden we letterlijk alles. Na een paar weken heb ik ze er op aangesproken: van ons mochten ze lol hebben hoor, maar wij konden het gewoon niet langer meer aanhoren. Met oudste praten we niet veel over het verlies van zijn broer, want dat wil hij nog steeds niet. We hebben het wel over Jus, maar dan zijn het anekdotes. Kort na het overlijden van Jus heb ik wel tegen oudste gezegd dat hij vooral zichzelf moest blijven en zich niet in allerlei bochten moest gaan wringen om op Jus te willen lijken. 

Met ons drieën zijn we in de loop der jaren naar een nieuwe balans op zoek geweest. Natuurlijk missen we Jus enorm. Nu man en zoon een nieuwe schuur bouwen, valt het gemis me behoorlijk zwaar. Die ene persoon die waarschijnlijk ook zo graag meegeholpen had, is er niet meer. Onze oudste is altijd een papa's kindje geweest en Jus was een mama's kindje. Die nieuwe balans heb ik eigenlijk nog steeds niet gevonden. 

Oudste is nu drieëntwintig jaar en een heel fijn persoon. Hij is een harde werker en hij heeft leuke vrienden. Echt opvoeden is er niet meer bij, maar ik wil wel altijd weten of hij 's avonds en 's nachts thuis is of niet. Waar hij is maakt me dan niet zoveel uit, maar ik vind het fijn als ik me geen zorgen hoef te maken. Andersom weet hij het van mij ook of ik thuis ben of niet. 

Dus ja, wat voor soort ouder ben ik? Ik was dus streng. Ik heb veel tijd met de kinderen doorgebracht. En er kon ook altijd best veel bij ons. Ik was een bezorgde ouder en sinds het overlijden van Jus nog meer. De oud schoolgenoten die onze oudste het leven zo zuur maakten, mag ik nog steeds niet. En nog steeds hoeft er niemand aan mijn kind te komen. Achteraf gezien had ik sommige dingen anders moeten aanpakken, maar heel veel dingen zou ik weer precies hetzelfde doen, omdat die goed waren.