vragen en regelen

Bedankt voor de reacties op het bericht over mijn zieke vader. Het was niet de bedoeling om je te laten schrikken met de titel 'mijn vader'. Mijn excuses hiervoor. 

Bij waar hij allemaal last van had, vergat ik te vertellen dat hij heel erg kort van adem was. Na een paar woorden hoorde je hem telkens naar adem happen. Als ik hem vroeg of hij daar last van had, leek hij dat zelf niet eens te beseffen. Die kortademigheid is nu gelukkig ook weg.

Toen hij pas ziek was stelde zijn huisarts me wel voor een dilemma: als het zo slecht met mijn vader zou gaan dat hij zou komen te overlijden, moest mijn moeder dan die laatste dagen op zijn kamer slapen, zodat ze er tot het einde bij zou zijn? Het gevolg zou dan wel zijn dat de kans groot was dat zij later ook zou overlijden aan het virus. Ik vond dat een enorm moeilijke vraag en wist daar geen antwoord op, want ik wilde dat eerst met mijn broers en zus overleggen. Daarnaast vond ik ook dat mijn moeder zelf deze keuze moest maken. Wie ben ik om haar tegen te houden als zij zoiets wil? Als ik het niet zou willen, dan zou dat zijn omdat ik haar nog niet wil missen en ik vond niet dat ik van mijn eigen gevoel uit moest gaan. Mijn oudste broer en zus wisten het antwoord ook niet. Mijn jongste broer haalde aan dat zij het erg naar haar zin heeft in het verpleeghuis en dat ze helemaal opgebloeid is. En daar heeft hij gelijk in, maar weegt dit op tegen een leven zonder haar man? Nu ze elkaar twee weken niet konden zien, zat ze al te verpieteren. 

Ik moest inventariseren wie van de familie allemaal afscheid van mijn vader wilde nemen. Mijn zus en haar man en mijn zoon en ik zouden gaan... en er waren er nog een paar die twijfelden. 

Mijn ouders hebben papieren waarop hun wensen voor de uitvaart staan, zoals welke muziek er gedraaid moet worden. Maar die papieren lagen in een kastje bij mijn vader op de kamer. Het leek me nu opeens wel handig dat ik die zou hebben en van de verzorging zouden ze die naar me opsturen. Helaas stuurden ze eerst de verkeerde papieren op, maar als het goed is zijn de juiste papieren nu naar mij onderweg.

Mijn ouders zijn oud en een paar weken geleden, aan het begin van de coronacrisis, zei ik al dat mijn vader een goede kandidaat was om aan de ziekte ten onder te gaan. Dat nou juist hij het kreeg, verbaasde me dan eigenlijk ook niet. Pas toen de huisarts me allemaal vragen ging stellen, drong pas goed de ernst van de situatie tot me door. Mijn pa kon sterven dat snapte ik wel, maar dat daarna van alles van afstand geregeld zou moeten worden, vond ik verschrikkelijk. Het verhaal van Triltaal (klik) stond tenslotte nog vers in mijn geheugen. En ik weet dat het nog steeds kan, want mijn ouders zijn mensen van de dag. We weten niet hoelang deze crisis gaat duren.

Ergens ben ik, voor mezelf, wel blij dat we drie jaar geleden niet in een lockdown zaten. Toen was het kort na het overlijden van onze Jus en ik had heel veel moeite met het alleen thuis zijn. Als man of zoon thuis waren, ging het beter, maar als ik alleen was sloeg het verdriet nog harder toe. Ik was veel weg in die tijd, mede door een aantal lieve mensen waarbij ik altijd terecht kon. Het heeft best wel lang geduurd voordat ik het thuis weer een beetje kon vinden. Ik heb te doen met mensen, die nu in een zelfde soort situatie zitten als ik drie jaar geleden zat en die nu verplicht thuis moeten zitten.