Op de laatste dag van maart belde mijn vader. Hij zat opgesloten, zei hij, omdat hij hoestte. Hij was niet ziek maar wel zielig. Een dag later wisten we dat het foute boel was: mijn pa had het coronavirus. De huisarts had natuurlijk geen glazen bol om in te kijken en ze kon ook niet vertellen hoe de ziekte zou verlopen, maar bij een hartpatiënt van bijna drieënnegentig jaar wisten we dat de kans erg groot was dat dit weleens helemaal verkeerd af zou kunnen lopen.
Ik kreeg een heleboel vragen op me afgevuurd over wat mijn vader wilde, over wat ik wilde, over wat mijn moeder, broers en zus wilden. Wat mijn vader wilde dat wist ik wel en dat was geen ziekenhuisopname en geen beademing. Mijn vader heeft vorig jaar heel veel moeten inleveren: zo was hij van iemand die nog aardig uit de voeten kon en alles zelf kon regelen, van de ene op de andere dag veranderd in een rolstoelafhankelijk iemand die werkelijk niks meer zelfstandig kon. Voor hem hoefde het niet meer en dat was begrijpelijk. Wat ik wilde was dat hij geen pijn zou lijden en het niet al te benauwd zou krijgen en daarom gaf ik toestemming voor palliatieve sedatie als het mis zou gaan.
Mijn vader liep het virus op in een verpleeghuis dat op slot zat en de kans is groot dat hij het van een personeelslid gekregen heeft. Maar niemand (op een paar idioten na die naar anderen spugen) zal bewust iemand anders besmetten. Je kunt het virus hebben zonder dat je het weet. Ik heb gelijk vanaf het begin in mijn omgeving verteld wat er met mijn vader aan de hand was. Sommige mensen deinsden achteruit als ik het zei, maar toen mijn vader ziek werd had ik hem al drie weken niet gezien. Zolang ik zelf geen klachten had, kon ik daarom ook gewoon komen werken.
Op woensdag 1 april wisten we dat hij het virus had. De eerste dagen had hij weinig klachten: hij hoestte veel, maar op een gegeven moment kwamen daar ook verhoging en een slechte eetlust bij. Soms was hij ook wat verward en hij was voornamelijk enorm moe. Zijn lichaam had het druk met vechten tegen het virus. Het nare was dat we niet wisten welke kant het op zou gaan. Na een week van verhoging zakte opeens zijn temperatuur naar normaal en dat bleef deze ook. Het hoesten werd ook minder. Alleen de moeheid bleef, maar hij was weer opgewekt en in staat om zelf wat dingetjes te doen en ook zijn eten smaakte weer.
Veertien dagen geleden kregen we het bericht dat mijn pa het virus had en ik durf nu wel te zeggen dat hij er goed doorheen zal komen. Hij is nu nog aan het herstellen, wat wel even wat tijd nodig zal hebben een hij moet nu nog een week in quarantaine blijven. Maar hij heeft ons weer weten te verbazen, want we hebben vaker gedacht dat zijn einde nabij was en altijd weer wist hij op te krabbelen. Het is een sterke man.
Totdat mijn vader in quarantaine ging zijn mijn ouders steeds samen geweest en het is nog even afwachten of mijn moeder het virus niet heeft. Zodra ze klachten krijgt zal ze getest worden.
We hebben een paar spannende weken achter de rug en nog steeds blijft het afwachten of mijn vader geen terugval krijgt en of mijn moeder ook niet besmet is. Voor mijn ouders is het nog steeds een eenzame tijd. Ze wonen tegenover elkaar maar mogen niet naar elkaar toe. Telefoneren doen ze wel en sinds vandaag is er op de afdeling de mogelijkheid om te beeldbellen.
Heel veel mensen weten dat mijn vader ziek is en ik krijg ook constant de vraag hoe het met hem gaat. Ik heb er bewust op mijn weblog niets over verteld omdat ik mijn verhaal in één keer wilde vertellen.
Ik ben heel erg blij dat mijn pa er nog is.
Ik kreeg een heleboel vragen op me afgevuurd over wat mijn vader wilde, over wat ik wilde, over wat mijn moeder, broers en zus wilden. Wat mijn vader wilde dat wist ik wel en dat was geen ziekenhuisopname en geen beademing. Mijn vader heeft vorig jaar heel veel moeten inleveren: zo was hij van iemand die nog aardig uit de voeten kon en alles zelf kon regelen, van de ene op de andere dag veranderd in een rolstoelafhankelijk iemand die werkelijk niks meer zelfstandig kon. Voor hem hoefde het niet meer en dat was begrijpelijk. Wat ik wilde was dat hij geen pijn zou lijden en het niet al te benauwd zou krijgen en daarom gaf ik toestemming voor palliatieve sedatie als het mis zou gaan.
Mijn vader liep het virus op in een verpleeghuis dat op slot zat en de kans is groot dat hij het van een personeelslid gekregen heeft. Maar niemand (op een paar idioten na die naar anderen spugen) zal bewust iemand anders besmetten. Je kunt het virus hebben zonder dat je het weet. Ik heb gelijk vanaf het begin in mijn omgeving verteld wat er met mijn vader aan de hand was. Sommige mensen deinsden achteruit als ik het zei, maar toen mijn vader ziek werd had ik hem al drie weken niet gezien. Zolang ik zelf geen klachten had, kon ik daarom ook gewoon komen werken.
Op woensdag 1 april wisten we dat hij het virus had. De eerste dagen had hij weinig klachten: hij hoestte veel, maar op een gegeven moment kwamen daar ook verhoging en een slechte eetlust bij. Soms was hij ook wat verward en hij was voornamelijk enorm moe. Zijn lichaam had het druk met vechten tegen het virus. Het nare was dat we niet wisten welke kant het op zou gaan. Na een week van verhoging zakte opeens zijn temperatuur naar normaal en dat bleef deze ook. Het hoesten werd ook minder. Alleen de moeheid bleef, maar hij was weer opgewekt en in staat om zelf wat dingetjes te doen en ook zijn eten smaakte weer.
Veertien dagen geleden kregen we het bericht dat mijn pa het virus had en ik durf nu wel te zeggen dat hij er goed doorheen zal komen. Hij is nu nog aan het herstellen, wat wel even wat tijd nodig zal hebben een hij moet nu nog een week in quarantaine blijven. Maar hij heeft ons weer weten te verbazen, want we hebben vaker gedacht dat zijn einde nabij was en altijd weer wist hij op te krabbelen. Het is een sterke man.
Totdat mijn vader in quarantaine ging zijn mijn ouders steeds samen geweest en het is nog even afwachten of mijn moeder het virus niet heeft. Zodra ze klachten krijgt zal ze getest worden.
We hebben een paar spannende weken achter de rug en nog steeds blijft het afwachten of mijn vader geen terugval krijgt en of mijn moeder ook niet besmet is. Voor mijn ouders is het nog steeds een eenzame tijd. Ze wonen tegenover elkaar maar mogen niet naar elkaar toe. Telefoneren doen ze wel en sinds vandaag is er op de afdeling de mogelijkheid om te beeldbellen.
Heel veel mensen weten dat mijn vader ziek is en ik krijg ook constant de vraag hoe het met hem gaat. Ik heb er bewust op mijn weblog niets over verteld omdat ik mijn verhaal in één keer wilde vertellen.
Ik ben heel erg blij dat mijn pa er nog is.
Dat zal spannend en emotioneel voor jullie zijn geweest. Bijzonder dat het er nu naar uitziet dat het weer redelijk met je vader gaat. En vooral of je moeder niet besmet is, die komt in je verhalen al kwetsbaarder over.
BeantwoordenVerwijderenFijn dat je het nu toch wilde delen.
Blijf gezond en hopelijk mag je je ouders op korte termijn wel weer bezoeken
Wat een spanning moet dat geweest zijn en nog steeds. Maar hij is er nog!
BeantwoordenVerwijderenOh, wat spannend zal dat zijn geweest voor jou/jullie. Nog veel sterkte verder.
BeantwoordenVerwijderenAch wat vreselijk spannend voor jullie allemaal. Ik hoop dat alles goed gaat en dat jullie binnenkort weer naar je vader kunnen. Hoewel ik het nog somber inzie. Heel veel sterkte!
BeantwoordenVerwijderenJeetje mevrouw W. dat is slecht nieuws en goed nieuws in een zeg. Kreeg al de zenuwen toen ik de titel zag maar wat een geluk en wat een wonder dat je je lieve pap nog bij je mag houden, al kun je hem niet zien.
BeantwoordenVerwijderenHeel veel sterkte in deze tijd met je ouders. Zorg goed voor jezelf
Ik schrok even toen ik de titel zag. Dat is schrikken dat je vader het Coronavirus heeft. Maar wat een bikkel is je vader.
BeantwoordenVerwijderenHeel veel sterkte en beterschap!
Liefs Joanne
Wat fijn dat je vader herstelt en ik hoop dat je moeder niet ziek wordt. Sterkte ❤️
BeantwoordenVerwijderenJa, schrok ook van de titel. Maar wat een goed bericht dat het virus op zijn retour is bij hem. En ik ben blij te lezen dat jullie van te voren al met elkaar hebben gesproken over een ziekenhuisopname en eventuele beademing. Alleen dat al weten geeft rust lijkt me.
BeantwoordenVerwijderenSnap helemaal dat je nu pas, als de zaken rustiger zijn, het hele verhaal post. Doen wat bij jou past; altijd.
Sterkte!
Poeh, dat zijn spannende weken geweest, en nog of het goed gaat met je mams. Wel logisch dat je je verhaal in ene vertelt, dat is ook rustiger denk ik... Sterkte!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes, Nicole
Wat vreselijk spannend allemaal .Nu hopen dat je vader geen terugval krijgt en je moeder niet besmet is .Veel sterkte ermee
BeantwoordenVerwijderenAangezien ik achter loop met lezen, en ongelezen blogs van beneden naar boven open schrok ik van deze titel en las met een schuin oog bij de tweede dat je ons niet had willen laten schrikken, en ademde ik weer uit.
BeantwoordenVerwijderenFijn dat hij hersteld is. Dat je nog een tijdje van hem mag genieten.
Het blijft een bijzonder virus ... waarop qua verloop geen peil te trekken is.
Goh, wat een sterke man, die vader van je...bizar hè, in welke wereld je zit als Corona zo dichtbij komt. Inderdaad, die vragen en dilemma's...daar staat iemand die het niet in de buurt meemaakt niet bij stil.
BeantwoordenVerwijderenBij mij is het pas sinds gister dichtbij gekomen. Dit omdat er een eerste besmetting is geconstateerd in het zorgcentrum waar ik nu werk. Het zit al 1,5 maand op slot en hield dus lang Corona buiten de deur. Nu niet meer...De eerste zorgmedewerkers worden nu (pas) getest. Van de 6 zijn er 5 positief en daarvan zijn er weer 4 zonder ook maar één klacht. Daar schrik ik dan van...ik ben heel benieuwd hoe dit zich gaat ontwikkelen. Deze collega's hebben allemaal bij mij aan de balie gestaan.
Maar ik ben heel blij dat het met je vader zich positief ontwikkelt.