intro

Mijn naam is...

Mevrouw W. (Bijgewerkt op 14-03-2024) Een bekende in blogland, ook al is het alweer een aantal jaren geleden dat ik met mijn vorige webl...

donderdag 7 februari 2019

de ramp

Op 1 februari 1953 werd mijn opa 52 jaar. In plaats van een gebakje te eten bij de koffie, stond hij samen met anderen te zwoegen aan de kust. Het was de dag van de watersnoodramp. Op verschillende plaatsen in West Zeeuws-Vlaanderen braken de dijken door en moesten mensen geëvacueerd worden. De streek werd getroffen door het water, maar ik denk niet dat de inwoners toen vermoedden hoezeer het water in andere delen van de provincie en Nederland toegeslagen had en dat alles daar blank stond en er vele slachtoffers vielen door verdrinking en onderkoeling. Waarschijnlijk zal achteraf pas het besef gekomen zijn hoeveel geluk men hier gehad heeft.


Toen ik jong was kreeg ik op school les over de Ramp. We hoorden over de dijkdoorbraken en we hoorden over de deltawerken, maar als kind zei me dat allemaal niet zoveel. Het speelde natuurlijk allemaal wel bij iedereen en ik wist natuurlijk wel dat het erg was, maar het echte besef over de impact van de Ramp kwam pas vele jaren later. Als kind vond ik de verhalen misschien wel spannend, maar bij het ouder worden begon ik me steeds meer te realiseren wat een vreselijk drama het geweest is.

In de afgelopen jaren kwam ik regelmatig mensen tegen die naar het Watersnoodmuseum in Ouwerkerk geweest waren. En het "daar moe je ook eens naartoe gaan" bleef bij mij hangen. Soms zei ik tegen manlief dat ik daar wel eens heen wilde, maar die gaf daar geen gehoor aan en dus zat er niets anders op om dan zelf maar eens in de auto te stappen en die kant op te rijden en dat is wat ik vandaag gedaan heb. En natuurlijk had ik iemand anders mee kunnen vragen, maar ik vind het af en toe ook wel eens lekker om alleen op stap te zijn en zeker in een museum ervaar ik dat als best wel prettig, want dan kan ik tenminste alles in mijn eigen tempo doen.

Het museum is gevestigd in vier caissons, die werden gebruikt om het dijkgat bij Ouwerkerk te sluiten en in ieder caisson wordt een thema behandeld. Een caisson is van beton en ik vond het eigenlijk best wel koud in het museum, ondanks dat ik mijn winterjas en mijn met teddy gevoerde wandelschoenen droeg.

Het is een indrukwekkend museum, wat uiteraard te verwachten is.

De Watersnoodramp kostte aan 1836 mensen het leven:


De foto hieronder nam ik omdat er in Hoek (in de streek waar ik woon) een meisje van 5 maanden stierf. Ik vroeg me af waarom en kwam haar verhaal even later tegen. 


Terwijl het gezin boven lag te slapen, lag het baby'tje beneden in de woonkamer, in haar wiegje naast de kachel omdat ze ziek was. Toen het water kwam overleefde het gezin dat boven sliep, maar het meisje verdronk. 

Hieronder zie je eigenlijk wel goed hoe een caisson er vanbinnen uitziet. Op de vloer worden de namen van de slachtoffers geprojecteerd. 




De verhalen over de redding zijn indrukwekkend.


Een sloep waarmee mensen gered werden.


Bijzonder is ook het verhaal van de drie dagen oude baby Teuntje, die meegenomen werd in een biezen mandje en het wonderwel overleefde.






Het monument voor de slachtoffers:


Ik heb me twee uur lang vermaakt in het museum. Ik heb heel veel gelezen en films bekeken en halverwege heb ik een kopje koffie gedronken. Eigenlijk had ik daar, na mijn museumbezoek, nog graag in de buurt willen wandelen, maar er stond een behoorlijk harde wind. Vergeleken met 1 februari 1953 was het misschien maar een briesje, maar ik vond het toch teveel van het goede.

Voor meer informatie over het Watersnoodmuseum kun je hier kijken: klik!

24 opmerkingen:

  1. Ik ben zelf van 11 April 1951 dus nog heel erg jong toen .Mijn ouders hebben na de ramp twee oudere mensen tijdelijk in huis gehad , een wat ouder echtpaar en wij noemden ze ook Opa en Oma . Hoe lang ze bij ons geweest zijn weet ik niet meer en gezichten kan ik me ook niet herinneren .Toch weet ik dat '' Opa '' met mijn broertje en mij ging wandelen en ik weet zelfs nu nog de plaatsen waar we geweest zijn en dat hij lief en zachtaardig was een echte Opa .Dit is echt de vroegste herinnering die ik heb van mijn leven en ik vergeet het gewoon nooit .Jammer dat ik nooit meer heb geweten wie het waren .
    Gr Elisabeth

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat is zeker jammer. Ik kan me zo voorstellen dat je toch wel eens benieuwd bent hoe het daarna met die mensen gegaan is en of ze misschien familieleden verloren waren.

      Verwijderen
    2. Wij hebben ook een tijdje een echtpaar in huis gehad uit Oude Tonge, toevallig met dezelfde achternaam als de laatste op jouw foto, mevr. W. Ik was bijna 4 jaar (3 wk daarna) en heb lang gedacht dat het een ouder echtpaar was maar later vertelde mijn moeder dat zij hoogzwanger was. Toen ze bij ons thuis gebracht werden door de pastoor had de vrouw iets stevig in haar hand geklemd waarvan ze zei dat het haar beurs was maar het bleek de huissleutel te zijn. Ze hebben tot aan het overlijden van mijn ouders contact gehouden dmv kerstkaarten. Ik weet er niet heel veel meer van maar het heeft toch een onuitwisbare indruk achtergelaten. Leontine

      Verwijderen
    3. Ik vind het mooi om te lezen dat er mensen in huis genomen werden. Dat deden jullie ouders toch gewoon maar en dat zal misschien ook niet altijd makkelijk geweest zijn.

      Verwijderen
  2. Wat ‘n bizonder en interessant museum! Mooie foto’s ook! Ik was net 3 toen de ramp plaats vond en ‘n jaar daarna werkte mijn vader in het overstroomde gebied (via de Nederlandse Heidemaatschappij) . In juni ging mijn moeder, samen met andere echtgenotes, op uinodiging van de NHM een weekeinde naar dat gebied.
    Mijn enige herinnering aan die periode heeft veel met water te maken! Een oom en tante zorgden voor de 5 kinderen (2 zussen, 2 broers en ik). De zinken tobbe, waarin wij op zaterdag gebaad werden, werd tot de rand gevuld! Het resultaat: een overstroming!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Er was ook een gedeelte over de wederopbouw in het museum, over het herstel van de dijken en de polders en de dorpen. Het is een flink karwei geweest om alles weer te herstellen.

      Verwijderen
  3. De ramp kan ik mij heel goed herinneren, ik was toen 5, mijn vader hielp ook
    zandzakken leggen en ik heb heel veel van de verdronken huizen gezien.
    Mijn oom en tante op Kruiningen waren alles kwijt en hebben jarenlang in een
    door de Noren geschonken huis gewoond. Ook enkele familieleden zijn verdronken.
    Gelukkig heb ik er geen angst voor storm en water aan overgehouden, toch als het
    heel hard waait, denk ik er nog weleens aan.
    Gr. Betsy

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Er schijnen nog steeds van die Noorse huizen te zijn, die inmiddels wel gerenoveerd zijn. Ook daar ging het in het museum over. Ik weet wel dat bij ons in de buurt na de oorlog ook huizen uit Scandinavië gestaan hebben, dat werd het noodplan genoemd en dat woord kwam ik vandaag in het museum ook tegen.

      Verwijderen
  4. Daar moet ik toch ook eens naartoe nu ik in Zeeland woon, mijn huis is niet onder water gekomen destijds, we zitten net iets hoger. Ik ben van 1950 en heb er dus geen herinneringen aan.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Laatst waren wij in Zierikzee en daar kwamen we ergens een aanduiding tegen van hoe hoog het water in 1953 gestaan had. Ik heb weleens gehoord dat er in gebouwen nog steeds last is van het zoute water van destijds.

      Verwijderen
  5. Ik ben er ook ooit geweest. Indrukwekkend inderdaad.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Zeker weten. Tegelijkertijd met mij waren er ook drie schoolklassen op excursie onder begeleiding van een gids en daar heb ik af en toe ook wat van meegepikt

      Verwijderen
  6. Ook ik moet daar nog steeds een keer naar toe en dat gaat niet lang meer duren na het lezen en zien van je verhaal. Ik ben in '52 geboren en ken wel de verhalen. Een nicht van mijn moeder verdronk tijdens die ramp samen met haar man en kinderen. Mijn moeder vertelde dat altijd als er ook maar iets over de ramp voorbij kwam. Ik moet daar echt heen. Bedankt voor het delen

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Graag gedaan.
      Wij zijn gelukkig geen familieleden verloren, alle familie woonde aan de 'goede kant' van Zeeland, zeg maar.

      Verwijderen
  7. Ik ben geweest en vond het indrukwekkend. Die brieven van de kinderen, heb je die ook gezien?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja en ook veel gedichten, ook van kinderen. Hierboven heb ik er daar ééntje van gezet. Er was echt ontzettend veel te lezen en zeker in de eerste caisson raakte ik nauwelijks weg.

      Verwijderen
    2. Nee die bedoel ik niet. Het waren bedankbrieven die de kinderen moesten schrijven voor de spullen die ze hadden gekregen. Dus dat ging bijna terloops: Dank voor de mooie auto en dan aan het eind van de brief mijn vader is ook verdronken.

      Verwijderen
    3. O nee, die heb ik niet gezien. Ik heb meer in die gedichtenmappen zitten kijken en in een map over Zeeuws-Vlaanderen. Ik kwam ook nog ergens een foto tegen met een hele grote stapel schoenen die gedoneerd waren. Dat vond ik ook wel indrukwekkend. Ik zal toch nog een keertje terug moeten naar het museum, want ik heb wel meer niet gezien denk ik.

      Verwijderen
  8. Mijn vader zat toen in militaire dienst, en heeft indertijd geholpen bij de watersnood, mensen evacueren en zand zakken dragen. Hij was weg- en waterbouwkundig ingenieur en architect, en heeft later geholpen bij de wederopbouw, maar hij heeft er nooit veel over verteld, het was allemaal erg indrukwekkend geweest, was zo'n beetje het enige wat hij erover los liet.
    Eigenlijk vind ik de kou in zo'n museum wel passend (of is dat nou een rare tik van mij?!)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik vond dat beton wel genoeg sfeer geven. Ik had op den duur ontzettend koude voeten, maar het is wel zo dat kou wel bij de watersnoodramp hoort.

      Verwijderen
  9. Zelden heeft een museum me zo geraakt als dit. Ik herinner me ook nog die 'fluisterverhalen' .
    Daar werd ik echt stil van!
    Wat een vreselijke ramp heeft zich daar afgespeeld,ik was nog niet geboren, maar het gebeurt nog overal ter wereld.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Water heeft heel veel kracht, daar is geen houden aan. En helaas gebeuren dit soort rampen met water of modderstromen nog steeds.

      Verwijderen
  10. Dat is een heftige gebeurtenis in de Nederlandse geschiedenis inderdaad. Ik herinner me dat 'mijn meester' op de basisschool daar altijd hele spannende verhalen over vertelde. Dat maakte veel indruk op mij als kind.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik vond die verhalen ook spannend. Alleen kwam later wel het besef dat het een vreselijk drama was geweest. Maar dat geldt ook voor de oorlog: als kind vind je de verhalen best spannend of worden ze spannend gemaakt en pas later weet je dat het een enorm gevaarlijke rottijd geweest is.

      Verwijderen