Een tijdje geleden las ik het boek Ondergedoken als Anne Frank. Hierin kun je de herinneringen van Joodse mensen lezen die als kind in WOII onder moesten duiken. Wat me vooral is bijgebleven is het gesleep met deze kinderen van adres naar adres, omdat het op het eerdere adres niet veilig (meer) was. En ook dat er kinderen waren die in de gastgezinnen slecht behandeld werden.
Op de website van het boek kun je in grote lijnen de verhalen lezen en op een kaart zien waar de kinderen ondergedoken zaten: klik!
Ik ben natuurlijk een naoorlogs kind, geboren in 1966, maar mijn ouders maakten bewust de oorlog mee. Ze hebben er altijd veel over verteld. Mijn vader over het bombardement op Breskens, wat hij en zijn familie overleefden, maar waarbij vele dorpsgenoten omkwamen. De evacuatie daarna en dat hij vlak voor de bevrijding een oproep had gekregen om in Duitsland te moeten gaan werken. Op 7 mei werd hij namelijk 18.
De vader van mijn moeder werkte bij de marine en was tijdens de oorlogsjaren van huis. Mijn moeder en haar moeder zaten lange tijd geëvacueerd in Friesland en mijn moeder heeft daar een zalige tijd op het platteland gehad. En terwijl de vader van mijn moeder tegen de Duitsers vocht, zaten een oom en tante bij de NSB.
Na WOII tekende mijn opa bij voor Nederlands-Indië en weer was hij jarenlang van huis. Door alle ontberingen liep hij PTSS op, alleen werd dat nooit als zodanig erkend. Toen was daar geen aandacht voor. "Hij is kinds" werd later gezegd over mijn dementerende opa, die dekking achter de bank zocht als het luchtalarm op de werf afging.
Waar ik woon vond De Slag om de Schelde plaats en vele dorpen werden gebombardeerd. Toen mijn moeder hier kwam wonen viel het haar op dat er hier zoveel invalide mensen woonden. Door de bombardementen en granaatscherven mistten veel mensen ledematen. Ook in onze familie waren er die een arm of een been misten.
Door mijn werk in een verzorgingshuis heb ik altijd veel verhalen over de oorlog gehoord. Veel persoonlijke herinneringen. Het is goed om te blijven herdenken en om de vele verhalen te blijven delen, ook al zal er over een paar jaar niemand meer zijn die WOII nog bewust heeft meegemaakt. De oorlog leeft in ons voort, door wat we meekregen van onze ouders, grootouders en andere familieleden en ook wij geven het weer door.
Nou zeker het mag niet vergeten worden het gesleep van kinderen was mij ook al eens opgevallen bij het lezen van oorlogsboeken. Esther het joodse meisje is daar ee voorbeeld van.
BeantwoordenVerwijderenEn vaak waren die kinderen alleen, dat moet toch voor iedereen ontzettend moeilijk geweest zijn.
VerwijderenNou dat zeker
VerwijderenWat een mooi blog. Vergeten mag nooit, daarvoor is er teveel gebeurd.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel. Het is goed dat er ieder jaar zo uitgebreid bij stilgestaan wordt.
VerwijderenZo is het en zo hoort het ook!
BeantwoordenVerwijderenZeker weten!
VerwijderenWat een gruwel moet dat geweest zijn. Mijn ouders hebben eigenlijk nooit over de oorlog gesproken. Ze hebben ook niet echt geleden, kwamen allebei uit boerenfamilies en hadden niks te kort. Mijn schoonouders wel. Schoonvader was krijgsgevangen genomen terwijl schoonmama met een kleuter en een peuter thuis zat. Gelukkig is hij kunnen vluchten.
BeantwoordenVerwijderenNooit meer oorlog ... het klinkt zo mooi maar het is eigenlijk nooit opgehouden. Alleen de manier waarop is anders.
Het is helaas van alle tijden en het zal altijd wel ergens oorlog zijn. Dankzij televisie en social media zijn we ons er misschien ook nog wel meer van bewust. Het nieuws gaat snel en de verhalen komen gelijk je huiskamer binnen.
VerwijderenWe mogen dit nooit vergeten. Soms lijkt het tegen dovemans oren gezegd, maar ik denk oprecht dat het goed is om deze lessen te blijven herhalen.
BeantwoordenVerwijderenDat denk ik ook.
VerwijderenDeze verhalen blijven aangrijpend. Ik heb zelf onlangs het boek 'Lotte, Hannah & Emmy - Arnhemse meisjes in oorlogstijd' gelezen. Het gaat over drie vriendinnen en hun families (in het verzet, Joods en NSB). Keuzes die hun ouders maakten, keuzes die zij zelf maakten, keuzes die voor hen gemaakt werden. Dit boek is ook een aanrader voor jongeren (vanaf ongeveer 15 jaar).
BeantwoordenVerwijderenIk zal het onthouden. Momenteel heb ik nog een stapel andere boeken liggen die ik wil lezen, maar als ik het boek ergens tegenkom zal ik het meenemen.
VerwijderenNee de verhalen mogen niet vergeten worden en gelukkig is er de laatste veel jaren aandacht voor om het nog uit eerste hand te kunnen horen, maar niet lang meer.
BeantwoordenVerwijderenMijn ouders waren 15 in 1940 en kenden elkaar al, ze hebben het wel zwaar gehad maar niemand uit de familie weggevoerd of gedood. Opa was een scharrelaar en ruilde veel, maar oma is ook op tochten naar het platteland geweest om eten te halen, maar dat was voornamelijk de laatste 2 jaar en vooral de laatste winter. Ervoor ging groot deel van het leven gewoon door en gingen ze zelfs op vakantie naar familie in Groningen vanuit Amsterdam en mijn ouders gingen ook naar school en kregen een opleiding.
We woonden op loopafstand van Anne Frankhuis maar ik ben er nooit geweest, mijn oudste vriendin woonde er recht tegenover en is er pas 3 jaar geleden geweest.
Mijn beide ouders hebben gelukkig niet veel last van de hongerwinter gehad. Maar als je daar de verhalen over hoort... Echt verschrikkelijk!
VerwijderenIk ben vroeger vaak in Amsterdam geweest maar nog nooit in het Anne Frankhuis. Ik weet ook niet of ik het wel zou willen zien. Ik heb lang geleden het boek gelezen en dat vind ik genoeg.
De film De slag om de Schelde heb ik ook niet gezien. Toch is het goed dat er op deze manier aandacht aan de oorlog hier besteed is. Vroeger op school leerden we daar ook niet over, daar werden gewoon de standaard lessen gevolgd en die gingen niet specifiek over hier. Best wel raar eigenlijk.
Bij mijn moeders ouders waren in de oorlog Duitse soldaten ingekwartierd, ze vertelde altijd, dat het gewoon aardige mannen waren die ook liever waren thuisgebleven bij hun jonge gezinnen. Zij werden gedwongen om oorlog te voeren.
BeantwoordenVerwijderen2 maanden geleden overleed mijn 98 jarige oom, een lieve man, die gevochten heeft in Nederlands Indië en daar een zwaar trauma aan overhield. Praten erover wilde hij nooit, maar hij droeg alle ellende die hij daar meemaakte zijn hele leven met zich mee.Gisteren was ik bij de Dodenherdenking op de markt in Goes.Onze kleinzoon van 11 vormde met de scouting een erehaag en aan zijn ernstige gezicht kon je zien dat het indruk op hem maakte. Het is goed dat ook de kinderen van nu weten wat er toen is gebeurd en dat de oorlog niet vergeten mag worden.
Betsy
Het is goed dat de kinderen er bij betrokken blijven. Toen mijn kinderen nog op de basisschool zaten was het de taak van groep 8 om het oorlogsmonument netjes te houden. Ook bij de herdenking waren ze aanwezig.
VerwijderenNiet iedere Duitser was een nazi en ik vind het goed dat tegenwoordig ook de Duitse slachtoffers herdacht worden. Het waren vaak ook nog maar jongens die door de waanzin van anderen in een oorlog terechtkwamen.
Mooi blog mevrouw W.
BeantwoordenVerwijderenMijn vader werkte op het land en hoefde niet naar Duitsland, hij was belangrijk voor de voedselvoorziening. In het laatste oorlogsjaar zorgden mijn ouders voor een paar kinderen uit het westen van het land.
Thea
Dank je wel.
VerwijderenGelukkig dat je vader niet naar Duitsland hoefde en mooi dat je ouders die kinderen in huis namen. Werden die kinderen Bleekneusjes genoemd, of was dat weer van een latere periode?
Dat was volgens mij van een latere periode. Toen ik in de eerste klas van de lagere school zat, 1956, kwam er een schoolarts die ‘bleekneusjes’ zocht om 6 weken naar een vakantiekolonie te gaan om aan te sterken. Ik zoog mijn wangen naar binnen en keek erg zielig maar helaas, ik mocht nooit!
VerwijderenThea
Bedankt voor je antwoord. Een vakantiekolonie klinkt wel leuk, maar 6 weken lijkt me toch wel erg lang.
Verwijderen