de glans

 Vandaag haalde ik de kerstversieringen van de rommelkamer, die al sinds jaren met kerst voor de ramen van onze woonkamer hangen: een ster, een krans en een zuil. Alle drie met lampjes erin. Tot begin januari zullen we ons huis eruit laten zien alsof het de mooiste tijd van het jaar is. 

Vroeger was december een bijna magische maand. Sinterklaas, Kerst en de jaarwisseling... We vierden alles uitbundig. Er werden cadeautjes gekocht, gedichten geschreven en surprises gemaakt. Er werd met familie gegeten en het nieuwe jaar werd met vuurwerk en de nieuwjaarsduik ingeluid. December was altijd een drukke en gezellige maand. Na de feestdagen werd de kerstboom naar buiten gedaan en alle kerstspullen werden opgeruimd. En na al die lampjes en alle glans, was het in januari altijd maar bedroevend kaal.

We hadden altijd een echte kerstboom, met zilveren en rode ballen. De onbreekbare ballen hingen onderin zodat deze niet sneuvelden als er eens één, door toedoen van een hond of kat, uitviel. Er is ook nog wel een tijd geweest dat we de kerstboom met een touwtje aan het plafond vastmaakten, toen de kinderen nog klein waren. Onze kinderen waren namelijk niet van die rustige stilzittertjes. Het neerzetten en het versieren van de kerstboom deden we altijd met het hele gezin. Het opruimen na de feestdagen ook. 

Drie jaar geleden gingen we de eerste decembermaand zonder Jus in. Manlief en ik wilden niet meer aan Sinterklaas meedoen. Zoonlief vierde het dat jaar nog wel samen met de familie. Kerst vierden we wel met anderen. De jaarwisseling en de nieuwjaarsduik sloegen wij ook over. En zo is het eigenlijk gebleven, alleen wordt Sinterklaas nu helemaal niet meer in de familie gevierd. 

Sinds het overlijden van Jus hebben we nooit meer een kerstboom gezet. De kerstboom en alles eromheen was een gezinsgebeuren en zonder Jus klopte het niet. Er zijn veel dingen die we na zijn overlijden weer opgepakt hebben, ook al viel dat niet altijd mee, maar de glans van kerst is nooit meer terug gekomen. We hangen lichtjes voor de ramen, maar het warme gevoel dat daar altijd bij hoorde is er niet meer. 

Sinterklaas vieren we niet meer en toch stond ik zojuist een sinterklaascadeautje in te pakken. Iemand heeft het initiatief genomen om het personeel op een cohortafdeling cadeautjes te geven. Al wekenlang werken deze mensen van boven tot onder ingepakt om zelf niet besmet te raken en anderen niet te besmetten. En dat is niet alleen onpraktisch en enorm warm, maar ze hebben ook slapeloze nachten omdat ze bang zijn, want er heerst corona op die afdeling. Het werken op een cohort hakt er psychisch nogal in. Ik werk er graag aan mee om deze mensen een hart onder de riem te steken, door een cadeautje te geven.