zorg en vrije tijd

Momenteel ben ik niet zo heel erg veel online en dat komt omdat het met mijn vader niet zo heel erg lekker gaat. Hij is momenteel bedlegerig en mijn moeder kan vrijwel niks meer, dus moeten ze met van alles en nog wat geholpen worden. Ik ben de afgelopen dagen al veel bij mijn ouders geweest. Als het enigszins kan dan laat ik mijn broers en zus ook van alles doen maar ook dat is een hoop georganiseer. Ik moet hierbij wel gelijk zeggen dat mijn oudste broer, die in november nog wist te vertellen dat hij niks voor onze ouders wilde doen, zich van zijn beste kant laat zien en ook al heel veel gedaan heeft de laatste tijd. 

Ondanks alle drukte heb ik de afgelopen dagen toch nog tijd gevonden om achter mijn naaimachine te zitten en een shirtje te naaien. Uit een Knip Mode uit 2014 haalde ik het volgende patroon:

Ik heb dat model jaren geleden ook al eens gebruikt en dat shirtje dat ik destijds maakte, draag ik nu nog steeds. Maar omdat ik het nu door ga schuiven naar het stapeltje werkkleding in mijn kast, vond ik het tijd worden om een nieuwe te maken. Het stofje kocht ik bij Driessen Stoffen.

En ik vond niet alleen tijd om een shirtje te naaien. Nadat ik gisteren de halve dag bij mijn ouders geweest was, zijn manlief en ik daarna toch nog een eind wezen wandelen. Het was wel fijn om even de benen te strekken.

We liepen langs het kanaal van Gent naar Terneuzen:

En we wandelden langs een grote kreek:

Manlief en ik zeiden gisteren tegen elkaar dat we al heel wat kreken gezien hebben tijdens onze wandelingen. Een kreek is veelal ontstaan door een dijkdoorbraak en door het in- en uitstromende water kon de geul erg diep worden. Nadat het gat in de dijk hersteld was, bleef het water en ontstond er een kreek.

De kreek waar we gisteren waren, was ooit een zijarm van een rivier. Deze zijarm werd in 1790 door de aanleg van een dijk gescheiden van de rivier, waardoor de kreek ontstaan is. 

Ik vond de lucht en het licht gisteren erg mooi.

Vorige week stormde het en was het steenkoud toen we gingen wandelen. Gisteren was het een aangename 14ºC en stond er geen wind. Het was erg fijn (wandel)weer.

Als het goed is, hoef ik vandaag niet naar mijn ouders toe. Vanmorgen gaat mijn jongste broer erheen en vanmiddag mijn zus. Morgen ben ik weer van de partij. Ik heb komende week vakantie en ik vrees dat het een mantelzorgvakantie gaat worden, maar op zich is het ook wel weer prettig dat ik deze week iets ruimer in mijn tijd zit en niet ook nog eens naar mijn werk moet. Er zijn deze week twee dagen dat ik echt niet kan komen opdagen en mits er niks ernstigs aan de hand is, zal ik er voor waken dat ik die dagen ook echt vrij ben. 

Vanmiddag moeten we naar een verjaardag toe en daar heb ik wel zin in. 

Ik wil je een fijne zondag wensen.

bloembollen

Afgelopen zaterdag waren wij bij een tuincentrum, waar we altijd om voer voor de honden en katten gaan. Ik had van tevoren al tegen manlief gezegd dat ik bloembollen wilde meenemen en de eerste bolletjes die we tegenkwamen waren sneeuwklokjes. Ach, wat leuk!

Ik nam twee potjes met sneeuwklokjes en één met tulpen mee en plantte het thuis in een plantenbakje en dat staat nu in de woonkamer op tafel. De tulpen bloeien nog niet, maar dat komt nog wel. De bloembollen zal ik van het najaar in de tuin planten en hopelijk gaan de sneeuwklokjes het doen. Ik heb die al een keer vaker geplant, maar dat is nooit iets geworden. Dat de tulpenbollen wel aan zullen slaan, daar twijfel ik niet over. Tulpen doen het hier altijd goed. 

Ik ging gistermorgen wandelen en wat was het heerlijk weer! Na twee kilometer konden mijn handschoenen uit en niet veel later kon mijn sjaal ook af. Omdat ik toch al met de auto op pad was, was ik naar de kust gereden om daar te gaan wandelen.

Voor de komende dagen ziet de weersverwachting er ook goed uit en ik zal wel vaker buiten te vinden zijn. Zolang het duurt moeten we ervan profiteren, toch?

Fijne woensdag!

stagiaire

Misschien komt het door mijn nieuwe laptop met zijn scherpere beeld, dat ik het roze van mijn weblog niet meer mooi vond. Of misschien was ik gewoon aan iets nieuws toe, maar het werd tijd om mijn weblog eens grondig aan te pakken. Het is nog steeds een beetje roze, maar een stuk minder fel nu. Ik ben er tevreden over op één ding na en dat is de grijze achtergrond als er een reactie geplaatst is en ik krijg dit echt niet weg. Na van alles geprobeerd te hebben laat ik het nu gewoon maar zo. Of misschien weet iemand van jullie hoe ik dit weg krijg zonder dat de rest van de nieuwe aanpassingen ongedaan raakt?

Zondag gingen wij op visite bij mijn schoonmoeder en ze was de afgelopen weken met de grote voorjaarsschoonmaak bezig geweest. Ze had al heel veel kastjes uitgemest. Je moet weten dat zij iemand is die slecht dingen kan wegdoen, maar nu had ze dan toch van alles weggegooid en er stond ook nog van alles klaar om naar de kringloop gebracht te worden en ik bood aan om te rijden. Morgen zullen we het naar de kringloopwinkel brengen en twee schoonzussen en kleine nichtje gaan ook mee. Dat wordt gelijk een hele invasie ;-) Omdat schoonmoeder heel veel handdoeken had en ik er een hoop had die versleten waren, gaf ze me zondag een stapel nieuwe handdoeken mee. Zij was blij dat ze er vanaf was en ik was er blij mee. Mijn oude versleten handdoeken zullen hier nog gebruikt worden om de honden af te drogen en voor andere 'vieze' karweitjes.

Schoonmoeder is trouwens niet de enige die aan het schoonmaken en opruimen is, zelf heb ik hier in huis ook al het één en ander gedaan. Aan de grote voorjaarsschoonmaak doe ik niet, want ik maak schoon wanneer het mij uitkomt. Dat heeft niet met een bepaald jaargetijde te maken.

Op mijn werk had ik gisteren onverwacht de hele dag een stagiaire mee. Toen ik haar 's morgens op stond te wachten en haar vertelde dat ze samen met mij moest werken, zei ze: "oh maar dát vind ik leuk!" Haar oudste broer is een vriend van onze oudste zoon en haar jongste broer was een vriend van onze Jus. Samen met haar moeder stond ik vroeger bij school op onze jongens te wachten. En ook al kenden de stagiaire en ik elkaar niet persoonlijk, we waren toch niet helemaal vreemd voor elkaar.

Eigenlijk vind ik zelf altijd dat anderen veel beter met stagiaires overweg kunnen dan ik. Toch krijg ik altijd wel positieve reacties en vinden stagiaires het nooit erg om met mij mee te moeten lopen. Ik zal dan toch wel iets goed doen, denk ik. Mijn stagiaire van gisteren vond het werk leuker dan ze verwacht had en dat vind ik al heel erg fijn om te horen. Vandaag word ze begeleid door een andere collega en ik ga er vanuit dat ze positief aan haar stagedag is begonnen.

Het is mooi weer. De was hangt buiten aan de waslijn en straks ga ik een eindje wandelen.
Fijne dinsdag!

uitgewapperd

Vorige week gingen we bij Antwerpen in een park wandelen en toen zei manlief dat hij het steeds moeilijker vond om een wandeling te vinden die we nog niet gelopen hadden. Het verbaasde me, want bij ons in de buurt zijn er nog heel veel plaatsen waar we nog nooit geweest zijn en daarom koos ik voor vandaag een wandeling in de buurt uit. 

Vanmorgen regende het nog af en toe, maar na de middag zou het droog blijven. Wel stond er een harde wind met windvlagen tot 9Bft. Toen we aan de wandeling begonnen hadden we tegenwind en ik was blij dat ik mijn muts op had, want ook al was het 10°C, door de harde wind voelde het toch een stuk kouder aan. 

Een klein deel van onze wandeling was over onverharde wegen. Door de regen van de laatste tijd, staan er op de onverharde wegen veel plassen en is het erg modderig. Het voordeel is dan wel dat er momenteel vrijwel geen auto's op dit soort wegen rijden en dat je dus niet steeds op hoeft te letten.

Hieronder zie je een isolator van porselein en deze wordt gebruikt om schrikdraad langs te laten lopen. Schrikdraad kun je niet zomaar aan een houten paal bevestigen, maar door een isolator te gebruiken (die geen warmte afgeeft) zit het schrikdraad wel vast.

We wandelden over wegen waar we nog nooit geweest waren. Zo dichtbij en toch onbekend. En natuurlijk hoeven we niet altijd ergens te wandelen waar we het niet kennen, maar het is wel leuk om nieuwe wegen en gebieden te ontdekken.

Het was een mooie en afwisselende wandeling en we zijn lekker uitgewaaid. 

schrik

Gistermorgen werd ik al vroeg opgeschrikt door sirenes in de buurt. Waar ik woon hoor je dat nooit zo vaak en zeker niet zo dichtbij en ik ben me kapot geschrokken. Ik was gelijk weer twee jaar terug in de tijd, terug naar de dag dat onze Jus overleden is. Toen waren er ook sirenes. Heel veel sirenes. En dat geluid heeft destijds urenlang in mijn hoofd gezeten. In de weken en maanden daarna schrok ik ook altijd als ik sirenes hoorde, maar ik raakte er toch weer aan gewend. Behalve gisteren, want toen was het te dichtbij en daardoor te confronterend. Het was een slecht begin van de dag en ik raakte erdoor in paniek en het heeft daarna even geduurd voordat ik weer in mijn normale doen was, maar het heeft wel de hele dag door mijn hoofd gespookt en vandaag ook nog steeds.

Ik ging gisteren toch op pad. Naar het museum en daarna naar een kringloopwinkel in Goes. Ik had afgelopen week wat in huis opgeruimd en spulletjes verzameld die weg konden en die leverde ik bij de kringloop in. Ik trakteerde mezelf nog op een rondje door de winkel en rekende later een lap stof, een fotolijst en twee doosjes stofzuigerzakken af. Ik had daarna nog naar een andere kringloopwinkel willen gaan, maar daar kon ik nergens mijn auto kwijt en ik ben vervolgens maar naar de supermarkt doorgereden om boodschappen te doen. En vervolgens ging ik terug naar huis. Het was weer mooi geweest voor die dag.

De werkweek zit er weer op en ik heb het nog steeds erg naar mijn zin in mijn nieuwe team. Ik ben na mijn burn-out alweer drie maanden aan het werk en ik durf wel met zekerheid te zeggen dat ik sinds een paar weken volledig hersteld ben. Ik heb mijn verdriet en ik rouw, maar dat depressieve gevoel is weg. Ik kan niet precies omschrijven hoe dat voelt. De psycholoog vroeg daar wel eens naar en dan zei ik altijd dat ik me dan enorm neerslachtig voelde en dat ik het ook aan de trek rond mijn mond voelde. Laatst las ik bij iemand dat zij zeker wist dat ze niet depressief zou worden en geen burn-out zou krijgen, maar ik ben van mening dat je het niet tegen kunt houden. Het is geen gedachte, het is een gevoel waar je weinig tot geen vat op hebt. Ik had ook nooit verwacht dat het mij zou overkomen, maar ik zei dat eigenlijk ook nooit. Zeg nooit nooit, hebben manlief en ik altijd tegen elkaar gezegd, zolang als wij elkaar kennen.

Voor komend weekend hebben we geen plannen. De boodschappen zijn al in huis, dus daar hoeven we niet om. Het is mijn beurt om te beslissen waar we gaan wandelen, maar ik moet nog eens heel goed nadenken waar we heengaan, maar dat komt vast wel goed.

Hierbij wil ik je alvast een fijn weekend wensen. 

de ramp

Op 1 februari 1953 werd mijn opa 52 jaar. In plaats van een gebakje te eten bij de koffie, stond hij samen met anderen te zwoegen aan de kust. Het was de dag van de watersnoodramp. Op verschillende plaatsen in West Zeeuws-Vlaanderen braken de dijken door en moesten mensen geëvacueerd worden. De streek werd getroffen door het water, maar ik denk niet dat de inwoners toen vermoedden hoezeer het water in andere delen van de provincie en Nederland toegeslagen had en dat alles daar blank stond en er vele slachtoffers vielen door verdrinking en onderkoeling. Waarschijnlijk zal achteraf pas het besef gekomen zijn hoeveel geluk men hier gehad heeft.

Toen ik jong was kreeg ik op school les over de Ramp. We hoorden over de dijkdoorbraken en we hoorden over de deltawerken, maar als kind zei me dat allemaal niet zoveel. Het speelde natuurlijk allemaal wel bij iedereen en ik wist natuurlijk wel dat het erg was, maar het echte besef over de impact van de Ramp kwam pas vele jaren later. Als kind vond ik de verhalen misschien wel spannend, maar bij het ouder worden begon ik me steeds meer te realiseren wat een vreselijk drama het geweest is.

In de afgelopen jaren kwam ik regelmatig mensen tegen die naar het Watersnoodmuseum in Ouwerkerk geweest waren. En het "daar moe je ook eens naartoe gaan" bleef bij mij hangen. Soms zei ik tegen manlief dat ik daar wel eens heen wilde, maar die gaf daar geen gehoor aan en dus zat er niets anders op om dan zelf maar eens in de auto te stappen en die kant op te rijden en dat is wat ik vandaag gedaan heb. En natuurlijk had ik iemand anders mee kunnen vragen, maar ik vind het af en toe ook wel eens lekker om alleen op stap te zijn en zeker in een museum ervaar ik dat als best wel prettig, want dan kan ik tenminste alles in mijn eigen tempo doen.

Het museum is gevestigd in vier caissons, die werden gebruikt om het dijkgat bij Ouwerkerk te sluiten en in ieder caisson wordt een thema behandeld. Een caisson is van beton en ik vond het eigenlijk best wel koud in het museum, ondanks dat ik mijn winterjas en mijn met teddy gevoerde wandelschoenen droeg.

Het is een indrukwekkend museum, wat uiteraard te verwachten is.

De Watersnoodramp kostte aan 1836 mensen het leven:

De foto hieronder nam ik omdat er in Hoek (in de streek waar ik woon) een meisje van 5 maanden stierf. Ik vroeg me af waarom en kwam haar verhaal even later tegen. 

Terwijl het gezin boven lag te slapen, lag het baby'tje beneden in de woonkamer, in haar wiegje naast de kachel omdat ze ziek was. Toen het water kwam overleefde het gezin dat boven sliep, maar het meisje verdronk. 

Hieronder zie je eigenlijk wel goed hoe een caisson er vanbinnen uitziet. Op de vloer worden de namen van de slachtoffers geprojecteerd. 

De verhalen over de redding zijn indrukwekkend.

Een sloep waarmee mensen gered werden.

Bijzonder is ook het verhaal van de drie dagen oude baby Teuntje, die meegenomen werd in een biezen mandje en het wonderwel overleefde.

Het monument voor de slachtoffers:

Ik heb me twee uur lang vermaakt in het museum. Ik heb heel veel gelezen en films bekeken en halverwege heb ik een kopje koffie gedronken. Eigenlijk had ik daar, na mijn museumbezoek, nog graag in de buurt willen wandelen, maar er stond een behoorlijk harde wind. Vergeleken met 1 februari 1953 was het misschien maar een briesje, maar ik vond het toch teveel van het goede.

Voor meer informatie over het Watersnoodmuseum kun je hier kijken: klik!

lekker zomers

In deze tijd van het jaar begin ik met het naaien van voorjaars- en zomerkleding. Als het over een tijdje mooi weer en warmer wordt, dan zal ik meer buiten dan binnen te vinden zijn en daardoor minder tijd hebben om achter de naaimachine te zitten. Het is daarom wel handig om alvast een beetje voor te werken.

Afgelopen weekend bladerde ik een paar naaitijdschriften uit mijn voorraad door en in deze Simplicity uit 2016:

zag ik dit model staan:

En die wilde ik best wel maken, alleen twijfelde ik over de maat. Volgens de maattabel moest ik het patroon namelijk twee maten groter nemen dan mijn confectiemaat en omdat in dit tijdschrift de naadwaarde al in de patronen zit, is nauwkeurig nameten van de patroondelen ook best wel lastig. Ik besloot daarom om eerst maar eens een proefmodel te maken van een lapje stof dat ik eigenlijk niet zo heel erg mooi vond. Ik had deze stof gekocht om een vest mee te voeren, maar koos daar toen uiteindelijk toch een andere stof voor. 

Mijn voorgevoel over de maat bleek te kloppen en de top was te wijd, maar gelukkig kon ik het op de middenvoor- en achternaad makkelijk innemen, zodat de halslijn daarna ook mooi op mijn hals aansloot. En terwijl ik aan het topje bezig was en het tussendoor af en toe paste begon ik het stofje gewoon steeds leuker te vinden. En dat kwam denk ik ook door het model: als ik het op een strakke spijkerbroek draag staat het namelijk best wel stoer.

Ik weet niet meer precies wat voor soort stof het is, maar het is in elk geval licht spul. Het hemdje kan daardoor zomaar eens handig zijn om in een koffer mee op reis te nemen, omdat het zo weinig weegt.

Mocht ik dit model nog eens willen maken, dan weet ik dat ik een kleinere maat moet nemen. En dat geldt misschien ook wel voor andere modellen uit dit tijdschrift.