lekker luchtig

Vorig jaar kocht ik de 'Leuke snelle naaimode' nr.6 en daar stonden een heleboel leuke modellen in en van 1 model wist ik zeker dat ik die ging maken. Maar ja, een jaar lang kwam daar eigenlijk niks van, tot eergisteren want toen nam ik het patroon over en ging ermee aan de slag.

  Stof voor het bloesje had ik al een tijdje in huis en kocht ik bij Driessen: klik. 

En dit is het geworden:

Een heerlijk luchtig zomers bloesje van viscose. Ik ben er blij mee. 

Ik heb nog een lap viscose tussen mijn voorraad liggen en ik denk dat ik dit patroon ook daarvoor ga gebruiken.

muZEEum en Dishoek

Wij gingen naar Vlissingen naar het Zeeuws maritiem MuZEEum toe, want we hadden kortingskaartjes. En zonder die kaartjes zouden we er eigenlijk niet heen gegaan zijn, want wij zijn niet van die hele erge museummensen. Maar nu gingen we dus wel.

Het gebouw op zich vond ik al heel erg mooi:

Het museum vertelt het verhaal over het maritieme verleden en heden van Zeeland en dan vooral over Vlissingen (vonden wij).

We begonnen ons bezoek bij de vondsten uit afval- en beerputten van de bevolking van Vlissingen van weleer:

Er zaten ook spaarpotten tussen, waaronder dit lieve spaarvarken: 

 Uiteraard was er aandacht voor Michiel de Ruyter:

En er waren modellen van schepen in alle soorten en maten.

En allerlei gebruiksvoorwerpen van aan boord:

Bij het MuZEEum hoorde ook een bezoek aan de kazematten:

Een kazemat is een militair bouwwerk, dat gebruikt werd ter verdediging tegen vijanden.  

Na alles gezien en gelezen te hebben wierpen we nog even een blik op de Westerschelde:

En het rondhangende wild:

Daarna stapten we in de auto en reden we 6 km naar Dishoek toe. Voor wie nog nooit van Dishoek gehoord heeft: Zoutelande ligt een stukje verder en dankzij Bløf kent iedereen opeens die naam. 

We gingen wandelen op het pad over het duin:

En hier waren gelukkig geen fietsers die ons van de sokken konden rijden. Dat was wel fijn. 

Er stond een lekkere bries, dus konden we lekker uitwaaien. En daarna gingen we naar huis terug, het was weer mooi geweest. Het was een goed bestede dag en nu kunnen we ook over het MuZEEum meepraten. Dit was het derde museum dat ik dit jaar bezocht en voor iemand die niet echt een museummens is, vind ik dat best wel goed. 

olifanten

Regelmatig koop ik lappen stof online bij Driessen Stoffen of bij De Stoffenkraam en soms verkopen deze bedrijven, vaak in de periode dat er stoffenbeurzen zijn, verrassingsdozen. In deze dozen zitten dan meestal de laatste stukken van de rol. Als je zo'n doos bestelt dan weet je alleen dat er 10 tot 12 lappen stof in zitten en voor de rest is het natuurlijk een verrassing wat voor soort stoffen het zijn, anders zou het geen verrassingsdoos zijn.

De verrassingsdozen zijn erg populair, want je betaalt er weinig voor: bij de één 12,50 € en bij de ander 10 € (exclusief verzendkosten) en wie houdt er nou niet van een verrassing? Maar doordat het zo populair is moet je geluk hebben, want de verrassingsdozen zijn altijd in een mum van tijd uitverkocht. Toevallig had ik 2x achter elkaar geluk, want dit voorjaar kon ik bij beide bedrijven een pakket kopen.

Als ik stoffen koop, dan val ik altijd op roze en blauw en bloemetjes. Ooit zei eens iemand tegen me dat als ik op een beurs mijn tas met stoffen zou verliezen en zij zou hem vinden, ze gelijk zou weten dat die van mij is. Zo voorspelbaar ben ik blijkbaar. Ik koop ook wel eens wat anders hoor, maar vaak komt het toch wel op hetzelfde neer. Maar als ik een verrassingsdoos koop, dan zitten daar vaak stoffen tussen die ik nooit zou kopen of een stof heeft een afmeting waardoor ik iets moet maken wat ik normaal nooit maak en dat is nou juist zo leuk. Ik moet erdoor uit mijn comfortzone, zeg maar.

In één van de dozen die ik dit voorjaar kocht, zat een stukje stof van 65cm, blauw met witte olifanten. Ik hou dan wel van blauw, maar dan wel van bloemetjes en niet van olifanten, dus ik zou dit nooit zelf uitgezocht hebben, maar ik was toch gelijk enthousiast over dit stukje stof en doordat het eigenlijk maar een klein stukje was, wilde ik er een rok van maken, iets wat ik zelden draag en dus ook nooit maak.

Het patroon haalde ik uit Prêt-à-porter nr.4

Omdat ik net niet genoeg olifantenstof had, knipte ik de taillebeleggen uit een restje andere stof, maar dat zit aan de binnenkant dus dat zie je toch niet.

Het is gewoon dezelfde rok als op de foto in het tijdschrift geworden, dus ik zal geen aan-foto laten zien, daarnaast is mijn etalagepop te dun en ligt de rok gelijk op de grond als ik deze aantrek en mijn fotograaf ligt momenteel nog te slapen en ik heb geen zin om te wachten tot hij wakker word om een foto van me te nemen met de rok aan. Ik laat de rok daarom gewoon maar zo zien:

Stiekem vind ik hem toch wel heel erg leuk geworden. Nu moet ik alleen nog bedenken wat ik erop kan dragen, maar dat komt ook wel goed.

fietsterroristen

Soms rijd ik naar het strand om te gaan wandelen. Mijn wandeling gaat dan niet over het strand, want al dat zand in je schoenen hè... Nee, over het duin loopt een wandel/fietspad wat deels uit een onverhard pad en deels uit asfalt bestaat. Het is daar goed lopen en je hebt vandaar een uitstekend zicht over het strand en de zee. Regelmatig ga ik daarheen en dan maak ik een rondje van 6 km: over het duin heen en onder het duin over het fietspad langs de weg terug.

Als ik 's morgensvroeg daarheen ga, dan zijn er altijd heel veel konijntjes. Ze zijn niet echt bang, want je kan ze tot best wel dichtbij naderen. En er zijn altijd wel mensen die hun hond(en) uitlaten.

Het is dus fijn wandelen daar en toch zei ik gisteravond tegen manlief dat ik er de komende maanden niet meer naartoe zal gaan. Gisteren ging ik daar na mijn werk naartoe. Om half 12 startte mijn wandeling en het was druk op het pad over het duin, veel wandelaars, maar dat is niet erg. Het pad is breed genoeg om anderen makkelijk te kunnen passeren. Maar hoe verder je komt, hoe smaller dat pad eigenlijk word maar het is altijd nog breder dan een gewoon wandel/fietspad.

Er waren gisteren erg veel fietsers. Mensen van alle leeftijden reden langs me op gewone-, elektrische-, ligfietsen en mountainbikes. Gezellig wel die drukte, maar op den duur begon ik me er aan te ergeren. Sommigen reden wel heel hard langs me en anderen bleven gezellig naast elkaar fietsen terwijl er van de andere kant ook fietsers kwamen en dan moesten ze mij ook nog passeren. Het was soms heel erg krap en eigenlijk hè, vond ik het soms gewoon asociaal en voelde ik me helemaal niet veilig lopen daar.

Ik was daar gewoon te wandelen. Ik had naast het pad kunnen gaan lopen, in de berm, als er fietsers aankwamen, maar waarom? Ik heb net zo veel recht om van dat pad gebruik te maken als anderen dus dat weiger ik. En ik heb ook geen zin om door de beplanting/modder/hondenstront te lopen. Nee het is eigenlijk de bedoeling dat die fietsers hun snelheid aanpassen en achter elkaar gaan fietsen, maar er zijn er een heleboel die dat niet doen. En dat is niet alleen op het pad waar ik liep, dat is op andere paden net zo goed het geval, want ook daar gedragen veel fietsers zich op deze zelfde manier.

Op dat pad over het duin kom ik pas weer als alle seizoensdrukte voorbij is. Ik wil namelijk gewoon op een veilige manier kunnen wandelen zonder dat ik bang hoef te zijn om aangereden te worden. Erg jammer vind ik dat. Mijn mooie wandeling wordt verpest door van die fietsterroristen die denken dat de ze alles kunnen en mogen :(

maar dat van jou is erger

Toen ik van mijn werk naar huis fietste, kwam ik een ex-collega tegen. Ik stopte om even met haar te praten en ze vertelde dat haar man lymfeklierkanker had en vorige week de vierde chemokuur had gekregen. Ja, shit man! Mijn anders zo vrolijke ex-collega stond uiteraard onder zware druk en dat was goed aan haar te zien. Maar er was goede hoop: het zou waarschijnlijk goed komen met haar man. Gelukkig maar, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat daarmee gezegd is dat alles voorbij is, want haar man moet nog 4 chemokuren ondergaan. En chemo is zoveel meer dan haren verliezen en misselijk zijn. Ik heb dat wel gezien bij mijn schoonmoeder die 2 jaar geleden chemo kreeg: nog dagelijks ondervind zij last van de kuren van toen.

Ex-collega zit in een rollercoaster "Maar," zei ze "als ik dat vergelijk met wat jullie meegemaakt hebben, dan is dit niks." En zie hè, ik vind dat niemand zoiets mag zeggen. Een kind verliezen is misschien het allerergste wat er is, maar dat wil niet zeggen dat andere dingen niet erg zijn. Ik heb altijd een beetje moeite met dergelijke uitspraken en ik zeg dan steevast: "dat van ons is een drama, dat van jullie ook." Anderen moeten net zo goed ruimte voor verdriet hebben en ik sta er ook voor open om hun verhalen aan te horen.

Een hele tijd geleden zat ik naar het journaal te kijken en toen zag ik in een documentaire een man die bij een aanslag 22 familieleden verloren had, waaronder zijn vrouw en kinderen. En toen dacht ik ook "als ik al zoveel verdriet om mijn kind heb, in wat voor hel is deze man dan terechtgekomen?" Maar... het maakte mijn verdriet om Jus niet minder. Nee, echt niet. En ik vind het niet meer dan logisch dat anderen die ook nare dingen meemaken, net zo goed in een nachtmerrie terecht gekomen zijn en zich daar zeker niet voor moeten verontschuldigen tegenover mij.

Ik hoop voor mijn ex-collega dat haar man op een goede dag schoon verklaard zal worden. We wensten elkaar sterkte en ik fietste naar huis. Een half uurtje door de polders, een half uurtje met mijn hoofd in de wind. Een kind verliezen is het ergste wat er is, dat klopt, en ik wens het ook echt niemand toe. Maar ik wil absoluut niet uit het oog verliezen dat anderen het ook moeilijk hebben, ook al is hun situatie misschien totaal anders. Ieder huisje heeft zijn kruisje.

Aan de oevers van de Schelde

Antwerpen.
Het is voor ons een uur rijden naar deze Vlaamse stad, dus dichtbij eigenlijk, maar toch een stad waar we zelden komen. Als ik in mijn hele leven 10 keer in deze stad geweest ben, dan is het veel en dan was het vaak ook nog in de Zoo of in het Sportpaleis. Antwerpen is voor ons meer een stad waar je langskomt als je op doorreis bent en waar je vaak in de file staat. Triest eigenlijk.

We zouden gaan wandelen dit weekend en niet op zaterdag, want we moesten naar de vuilstort toe en om boodschappen en ik stelde voor om ook nog even naar mijn schoonmoeder te gaan. Manlief wilde ook nog het gras maaien, want hij wil absoluut niet dat het gras te lang word en aangezien het momenteel erg groeizaam weer is, gaat hij er het liefst om de 5 dagen met de maaier over, als het enigszins kan.

Onze wandeling stond dus voor vandaag gepland en met een "nu moet jij maar eens zeggen waar we heen gaan" maakte manlief zich er vanaf. Oké dan... maar als ik beslis waar we heengaan, dan kun je er donder op zeggen dat ik de drukte van een stad op wil zoeken. Ik ben gek op steden en de drukte die je in een stad hebt. Hoe meer mensen hoe liever eigenlijk. Ik ben er ook van overtuigd dat ik gerust in een stad zou kunnen wonen, terwijl ik juist de rust van het platteland gewend ben. We wonen zelfs in het buitengebied tussen de boerderijen. Een groter verschil kun je haast niet bedenken.

Antwerpen dus. Het beloofde een warme dag te worden en ik kan heel erg goed tegen de warmte. Ik wel, maar manlief niet. Dus ja, kon ik hem de stad wel aandoen met die beloofde warmte?Want hoe graag ik ook in een stad kom en hoe goed ik ook tegen warmte kan, ik ben niet alleen op de wereld. Gelukkig vond ik een fijne wandeling op Reisroutes.be die zowel door de stad als door natuur ging en dat leek ons beiden een goed compromis. Alleen besloten we wel onze auto bij het eindpunt (op de Linkeroever) van de route te zetten en gewoon naar het beginpunt te lopen om daar de route te vervolgen. Het betekende dat we 2x door de voetgangerstunnel onder de Schelde moesten, maar dat was absoluut geen straf:

De tunnel dateert uit 1931 en via een paar geweldige roltrappen ga je naar beneden en als je de tunnel uitgaat weer naar boven. 

Wat een sfeer ademt dit uit!

De tunnel zelf ligt op 32m diepte en is 572m lang. Als je daar loopt, is het best wel een eind.

We weken in de stad een klein beetje van onze route af, want het centrum is te mooi om toch zomaar links te laten liggen.

Na een hotdog gegeten te hebben, gingen we terug naar de Linkeroever, vanwaar je een mooi uitzicht op Antwerpen hebt:

We liepen langs de Schelde, langs de jachthaven 

en langs vergane glorie, maar wel heel erg karakteristiek

 en het pad liep deels door een soort park

Het was een mooie wandeling, er hing een fijne sfeer op de Linkeroever en er was genoeg te zien. En in totaal hebben we 11km gelopen. Oorspronkelijk is de wandeling 7,5km lang, maar wij maakten hem iets langer door niet bij het beginpunt te beginnen en door nog een extra stukje centrum mee te pikken. Als je eens iets anders wil dan alleen maar stad dan vind ik het echt een aanrader. 

Naar Antwerpen komen we zeker eens terug en dan gaan we een wandeling door het centrum maken. Dat is beloofd!

een week van veel praten

De eerste besjes zijn geplukt en hierbij verklaar ik mijn bessenseizoen voor geopend:

De afgelopen week was druk. Ik ben bij veel cliënten geweest, waaronder ook een paar waarbij ik voor een vakantievierende collega moest invallen. Bij de ene was ik vorige week voor de eerste keer en toen was ze best wel gespannen geweest en door de gilles de la tourette die ze heeft, uitte zich dat in af en toe een vloek of een schreeuw. Afgelopen week was ik weer bij haar en toen heeft ze geen schreeuw gelaten, waaruit ik concludeerde dat ze op haar gemak bij mij was. We hebben heel veel gebabbeld en toen ik afscheid van haar nam (volgende week gaat mijn collega weer) zei ze: "heel, heel, heel erg bedankt en ik hoop dat je nog een keer terugkomt." En ik merkte dat ze het ook echt meende. Het voelde goed.

Bij een andere cliënt was ik lang geleden al eens geweest en toen ik binnenkwam vroeg ze of ik al koffie gedronken had. Ja dat had ik en zij had net gegeten dus ze hoefde ook geen koffie. Anderhalf uur later zaten we toch met ons bakkie leut en een droog koekje op de bank. "En hoe is het nou met jou?" vroeg de vrouw. "Ach dat gaat wel," antwoordde ik. Ze begreep het. Zij had vroeger ook een kind verloren, een baby en in de beginjaren was het wel meegevallen, maar nu ze oud was en tijd had om veel na te denken, was het gemis groter dan ooit. Zoiets schept, hoe erg het ook is wat je beiden hebt meegemaakt, toch een band. Of juist daarom.

Niet iedereen is zo begaan. Of misschien wel begaan, maar ze zeggen de verkeerde dingen. Zo kwam ik donderdag een buurvrouw tegen, die daar over begon, over die verkeerde opmerkingen, over de botte dingen die gezegd worden. "Klopt," zei ik "laatst zei ik iets tegen iemand en die geloofde niet wat ik zei." En toen zei mijn buurvrouw: "je moet anderen ook niet steeds lastig vallen met wat je hebt meegemaakt, anderen weten niet altijd hoe ze daarop moeten reageren." Pats boem! Als er nou iemand niet steeds over haar verdriet begint dan ben ik het wel! Meestal zeg ik alleen maar hoe het met me gaat als anderen er zelf naar vragen. En dan komt ineens een buurvrouw, die ik bijna nooit zie, met zo'n argument, terwijl ze even daarvoor nog iets zei over verkeerde opmerkingen. Ik geloof dat ze zelf niet eens doorhad, dat ze nou precies hetzelfde deed. Bij mij komt zoiets heel hard binnen, juist omdat ik anderen niet steeds lastig val met mijn problemen. Ik wil anderen namelijk niet voor het blok zetten.

En dan was er deze week het intakegesprek bij de psychologe, een hele lieve, jonge vrouw. Zij stelde vragen en ik huilde, daar kwam het wel op neer eigenlijk. Natuurlijk vertelde ik wel wat er gebeurd was en hoe het met me ging, maar er zaten heel erg veel tranen bij. Het mooie van het gesprek vond ik dat ze me niet steeds interrumpeerde. Ze stelde vragen, maar liet me wel uitpraten. Als je met gewoon zomaar iemand praat dan zegt die ander dingen als 'dat heb ik ook mee gemaakt' of 'ik ken iemand die dat heeft'. Dat is natuurlijk heel goed bedoeld en ik doe zoiets zelf ook, maar ik vond het nu wel eens fijn dat het gesprek gewoon maar eens alleen over mij ging. De conclusie van de psychologe was dat ik een trauma opgelopen heb en daar heb ik heel erg veel last van. Volgende week hoor ik met wat voor soort therapie ik het meest gebaat ben.

Er was ook nog een gesprek met mijn leidinggevende. We hebben afgesproken dat ik nog een maand het werkrooster voor mijn collega's en mij zal maken en dat ik er daarna mee stop. Het kost me allemaal teveel energie en daarnaast kan ik me erg slecht concentreren sinds Jus overleden is. Het is tijd om het stokje aan iemand anders door te geven. Hopelijk word daar snel iemand voor gevonden.

Ik doe mijn werk graag, maar het is momenteel al het gezeur eromheen waar ik erg veel last van heb. Als planner moet je heel veel regelen voor collega's en cliënten. Je steekt daar heel veel tijd in en doordat we bijna geen personeel hebben, moet ik de meeste cliënten teleurstellen: ze krijgen minder hulp of zelfs geen hulp en daar is niet iedereen blij mee en dan ben ik vaak de eerste waar ze hun ongenoegen tegen uiten. En dan zijn er nog collega's die me te pas en te onpas een berichtje sturen om iets door te geven. De ene zal zoiets nooit doen en de ander wil iets toch graag doorgeven ook al ben ik vrij ben of is het weekend. En daardoor ben ik ook in mijn vrije tijd met mijn werk bezig. Natuurlijk zou ik die berichtjes kunnen negeren, maar ik ben nogal nieuwsgierig aangelegd en kan het daarom nooit laten om iets te lezen...

En nu is het weekend. Het tempo kan weer even omlaag. Lekker hoor.
Ik wil je een heel fijn weekend wensen.