naar het bos

Omdat ik nog een tegoedbon van de Decathlon had liggen, die voor begin november verzilverd moest worden, gingen wij naar Brugge naar deze winkel toe. En ja, waarom zouden we dat dan niet gelijk combineren met een wandeling? 

Je hebt de stad Brugge en daaromheen heb je het Brugse Ommeland. Wij zijn al vaker in deze streek wezen wandelen in dorpjes en bossen en het is een mooi gebied. Ik vond daar een wandeling ten zuiden van Brugge in de Beernemse bossen en domein Bulskampveld en die wandeling gingen wij maken.

Op parkeerplaats de Aanwijs:

Volgens de beschrijving zou de wandeling voor 90% door het bos gaan. En daar was nou eens geen woord van gelogen.

 

Dit kasteel dateert uit de 19de eeuw:

Bij het kasteel hoort een kasteelhoeve en dit schuurtje (waarvan we niet weten wat de oorspronkelijke functie was) is in gebruik als hok voor de kippen en de ganzen:

 

In de stallingen van de kasteelhoeve zit een vogel- en wilde dierenopvang. Wij vonden de toren met deze herfstbladeren wel bijzonder:

Grappig hoe krom en verzakt de toren is.

We liepen dus door het bos en we hebben paddenstoelen gezien en het waren er best wel veel. Er volgen nu dus ook veel foto's van paddenstoelen. U bent gewaarschuwd :-) 

Ik heb me wel uitgeleefd hè?

Als je meer wilt weten over het Brugse Ommeland, kijk dan eens op deze website:  https://www.brugseommeland.be/nl en over domein Bulskampveld: https://www.west-vlaanderen.be/domeinen/bulskampveld

Afgelopen week hadden we vakantie, we maakten 4 wandelingen en liepen daarbij in totaal 36 km (en dat is meer dan zat voor ons). We hebben mooie dingen gezien en daarnaast hadden we natuurlijk prachtig weer. Helaas zit de vakantie er bijna op en moet manlief maandag weer gaan werken.

En o ja, voordat wij gingen wandelen besteedde ik bij de Decathlon mijn tegoedbon aan lekkere warme wintersokken. 

Dus mocht het de komende maanden koud worden, dan blijven mijn voeten tenminste lekker warm.

van het gas af

Nou ja, van het gas af... het was maar voor eventjes hoor. 

Omdat de huizen hier in de polder niet aangesloten zijn op aardgas, stoken wij propaangas. We hebben een gastank in de tuin en een tank moet na een bepaalde tijd vervangen worden. Afgelopen maandag belde de gasleverancier hierover op om te vertellen dat dit deze week ging gebeuren. Zoiets kan gedaan worden zonder dat je thuis bent, maar ze moeten wel op het erf kunnen, dus daarom laten ze van tevoren weten wanneer ze komen. 

Deze keer was het wel handig dat manlief deze week vakantie heeft, zodat hij de man die de tank kwam vervangen, te woord kon staan. Zodra de oude tank weg was, kon manlief gelijk takken en bladeren opruimen, die onder en achter de tank lagen. 

Voor het hebben van een gastank heb je te maken met een aantal veiligheidsregels, keuringen en inspecties en dan heb je ook nog eens de gemeente die soms zomaar regels gaat veranderen. Zo kwam de gemeente vorig jaar met de klacht, dat de tank te dicht op ons houten hek staat. Het hek kon wel eens in de brand vliegen en dan staat maar mooi die gastank ernaast. Verwacht nou niet dat dit om een heel groot hek gaat, het gaat om een houten schot met een lengte van 2 meter, waar de gastank al braaf 24 jaar naast staat. Of toen die keer dat opeens de gastank te dicht bij het huis stond en bijna geëist werd om een nog grotere tuin te moeten hebben, om die gastank zo ver mogelijk uit de buurt te kunnen zetten. En dan hebben wij toch een grotere tuin, dan sommige anderen die in de polder wonen. Dat was nou eigenlijk een plan, waar niet goed over nagedacht was. Qua veiligheid misschien wel, maar voor veel mensen was het onuitvoerbaar. Zover ik weet heeft ook niemand hier in de omgeving de tank moeten verplaatsen.

Als er problemen zijn, dan sturen wij die door naar de gasleverancier en dan lossen zij het altijd op. Zij zijn de experts.  

Laatst kwam er een man van de milieu-inspectie langs voor de gastank. Hij wilde dan weer kopietjes van de laatste controle van de gastank van de gasleverancier en de gemeente hebben. Hij wist van de klachten die wij zo nu en dan van de gemeente krijgen, maar hij stond duidelijk aan onze kant. En dan nog, als de gastank verplaatst moet worden, dan mogen wij dat toch niet zelf doen en hebben we daar verder weinig over te vertellen.

Wij hebben gas voor de verwarming en het warm water, voor de combiketel dus. Koken doe ik elektrisch, daar is geen gas voor nodig.

Gisteren stond na anderhalf uur de nieuwe gastank te glimmen van nieuwigheid op zijn plekje naast het hek. Ik ben benieuwd of hij daar de komende jaren kan blijven staan, of dat de gemeente weer iets nieuws verzint om hem misschien te verplaatsen, of dat we echt van het gas af moeten. We wachten het maar af.

een sfeervolle stad

Gisteren was een dag van klussen (manlief) en tuinieren (ik). Manlief is de slaapkamer van onze oudste wat aan het opknappen, want nu oudste op vakantie is kan dat makkelijk. Oudste maakt het trouwens goed. Hij is wel in Spanje met zijn auto langs de garage geweest voor een kleine reparatie, maar nu is alles weer in orde. Hij kan zaterdag veilig aan de terugreis beginnen. 

En ja, dat tuinieren... ik doe het niet graag. Maar we hebben een grote tuin, dus het moet wel. Ik ben gisteren voornamelijk met snoeien bezig geweest en dat vind ik nog één van de minst vervelende klussen. Het feit dat ik toch alweer zin heb in tuinieren, of om überhaupt iets te doen, is een teken dat het toch beter met me begint te gaan.

En vandaag gingen we weer op stap en manlief moest bedenken wat we zouden gaan doen. Het werd Mechelen in België. Het klinkt misschien ver, maar voor ons is dat net iets meer dan een uur rijden, dus dat valt mee. En daarnaast is manlief gewend om veel te rijden.

Om onze wandeling maar eens extra sportief te beginnen, stapten we de Sint-Romboutskathedraal binnen en beklommen we de toren:

De toren is 97 meter hoog en je hebt 538 treden nodig om helemaal boven te komen. Gelukkig kon het in etappes. 

Het uitzicht was wel mooi, maar even lekker over de rand kijken was er niet bij, een glazen wand belette dat en daarnaast keek je tegen zuilen aan.

En helaas hadden we over het mooiste deel van Mechelen de zon tegen en was het tevens niet helemaal helder:

In Mechelen is genoeg te zien. En we ontdekten dat veel mooie dingen achter poorten verscholen lagen. Gelukkig werd al dat moois in onze stadswandeling beschreven.

Er zijn veel monumentale panden in de stad.

En mooie straatjes.

 

 

 

Een hoedenwinkel. Is het niet geweldig? Je zou er zo naar binnen stappen en een hoedje passen.

Mechelen is een mooie stad. We hebben genoten van ons uitje en kunnen weer een stad van ons lijstje afstrepen. En de volgende wandeling? Dat is sowieso niet morgen en ik heb al gezegd, dat dit een korte wandeling gaat worden. 

Vandaag liepen we 10 km en beklommen we een toren van bijna 100 meter.

mijn beurt

Dat wij vaak gaan wandelen, weten jullie ondertussen wel en ik heb ook wel eens verteld dat manlief altijd erg fanatiek is in het uitzoeken van wandelroutes. En dat is natuurlijk wel handig, maar voor mij niet altijd prettig. Soms heb ik namelijk een wandeling bedacht en dan komt manlief opeens met een heel andere route op de proppen en meestal gaan we die nog lopen ook. Want ja, ik ben een makkelijk mens en vind het meestal overal wel leuk.

Maar een paar weken geleden was ik het toch zat en stelde voor om het in het vervolg anders te doen: we gingen om de beurt een route bedenken. En zo gezegd, zo gedaan. Vorige week gingen wij naar Bergen op Zoom en dat was mijn keus. Afgelopen zaterdag wandelden we in de Biesbosch en daar wilde manlief graag heen en vandaag mocht ik weer kiezen. We hadden voor vandaag wel al samen bedacht dat we in de buurt zouden gaan wandelen. Het hoeft namelijk niet altijd ver weg te zijn. En er stonden voor vandaag nog meer dingen op ons programma, waardoor we ook een beetje gebonden waren.

Momenteel zorg ik weer een paar dagen voor de beesten van iemand anders. Het is hier herfstvakantie en het baasje van de beesten is een paar daagjes weg. Het leek me daarom wel handig om het oppashuis te combineren met een wandeling. En na alle beesten van eten en drinken voorzien te hebben, vervolgden we onze weg en een tijdje later piepten we de grens met België over.

Het was geen spectaculaire wandeling die we maakten, maar dat hoeft ook niet altijd.

We zijn vrijwel geen andere weggebruikers tegengekomen en dat was best wel fijn. Het was een rustige wandeling.

Het paard had geen zin om zich om te draaien. 

Dan maar een foto van de achterkant.

Rode kool:

En de volgende keer mag natuurlijk manlief beslissen waar we heengaan. We hebben nu vakantie en het is mooi weer, we hebben genoeg dagen om er nog op uit te trekken.

Ik geloof eigenlijk dat ik nooit eerder de herfst zo intensief beleefd heb als nu. Dat komt omdat ik tegenwoordig nogal eens mijn fotocamera mee heb als we gaan wandelen. Daardoor bekijk ik toch alles met een andere blik. Er zijn trouwens ook wandelingen waarbij ik mijn camera niet mee heb en dat is altijd als ik met mijn vriendin samen loop en als ik alleen ga wandelen. Mocht ik tijdens die wandelingen toch iets bijzonders zien, dan kan ik altijd nog een foto met mijn smartphone nemen, dus helemaal zonder zit ik nooit. 

ontpolderen

Ontpolderen betekent dat de polder teruggegeven wordt aan de natuur. En dat klinkt mooi. Maar ik woon in een streek waar dit best wel voor veel ophef zorgt en ook ik heb er best wel problemen mee, hoezeer ik ook een natuurmens ben. 

Als er ontpoldert moet worden, dan kunnen mensen daar de dupe van zijn en daarbij kunnen de emoties hoog oplopen. De grond moet onteigent worden, bewoners moeten elders een stek vinden, gebouwen en grond die soms al meerdere generaties in het bezit van een familie waren, zullen worden afgebroken of opgeslokt worden door de natuur. En niet alleen bij de landeigenaren en bewoners stuit het ontpolderen op verzet, maar bij heel veel mensen. 

Een bekend voorbeeld van ontpolderen is de Hertogin Hedwigepolder in Zeeuws-Vlaanderen. Door een verdrag tussen Nederland en België, worden de Hedwigepolder en de nabijgelegen Prosperpolder teruggegeven aan de natuur. Er was hier veel verzet tegen en er is nog uitgezocht of er niet elders ontpoldert kon worden, maar de Hedwigepolder verloor de strijd. De polders worden teruggegeven aan de natuur, want onder andere door de verdieping van de Westerschelde voor de scheepvaart, moet er een uitstroomgebied komen waardoor de kans op overstromingen verkleind wordt.

Wij stonden vorig jaar op de dijk bij de Hedwigepolder en keken de polder in:

Wat zonde toch dat dit moet verdwijnen!

Onlangs is gestart met het afbreken van het huis. De wegen zullen verdwijnen. Leidingen en kabels worden verwijderd. De bomen zullen verdwijnen. Over een tijd zal in deze polder het water binnenstromen.

Maar waarom moet ik het nu zo nodig over ontpolderen hebben? Wij gingen gisteren wandelen in de Biesbosch en wij waren daar in een polder die teruggegeven is aan de natuur. En misschien zullen heel veel mensen denken van dat is mooi, de Biesbosch is een natuurgebied dat uitgebreid is. Maar ik liep daar met best wel een dubbel gevoel rond. Ik kon het niet nalaten om me af te vragen hoe het daar gegaan is. Was er verzet? Wat is er voor moeten verdwijnen? Ging het met veel emoties gepaard? Liepen de gemoederen hier ook hoog op?

Maar als natuurmens zag ik er ook wel weer de schoonheid van in.

En ook hier heeft het ontpolderen met hoog water en de veiligheid bij overstromingen te maken.

Als ik in de natuur ben, probeer ik eigenlijk altijd zo min mogelijk mensen op de foto te zetten. Maar geloof me als ik zeg dat er gisteren veel wandelaars en fietsers in de Biesbosch waren. Het was natuurlijk een schitterende dag om buiten te zijn.

Ik vond die rode kleuren in het landschap erg mooi:

'Voetstappen' in de modder:

Dit 'huisje' staat bovenop een gemaalpomp en is daar opgezet voor de vleermuizen. Met een gemaalpomp word de stand van het water beheerd. 

Wij maakten een wandeling van 10 km. 

Toen wij naar de Biesbosch toe reden, stroomde Zeeland helemaal vol. Wij reden Zeeland uit en in tegengestelde richting trok een continue stroom van auto's, caravans, campers en motors de provincie in. Het zal wel druk geweest zijn aan de kust!

Gisteravond kwam zoonlief na een rit van 700 km in het zuiden van Spanje aan. De jongens blijven hier tot zaterdag en daarna beginnen ze aan de terugreis. Eigenlijk waren ze van plan geweest om in 1x terug te rijden, maar dat plan hebben ze gelukkig al gewijzigd. Misschien was het nog niet zo dom van mij, om ze van te voren al adressen van hotels langs de route te geven. 

Vandaag ga ik het rustig aan doen. Na een erg drukke week is dat wel even nodig.

Fijne zondag!