de grens opzoeken

De wandeling die we dit weekend maakten was in het grensgebied tussen het Nederlandse Oost-Zeeuws-Vlaanderen en het Belgische Oost-Vlaanderen. 

We parkeerden de auto bij de Grote Kreek bij Moerbeke, waar we omheen gewandeld zijn.

Het heet daar de Rode Sluis en bestaat uit drie kreken die met elkaar verbonden zijn. 

We liepen over een mooi pad waar veel libellen rondvlogen. Het viel nog niet mee om er een paar te fotograferen, want lang stilzitten deden ze niet.

En het lukte me daardoor ook niet echt om ze helemaal scherp op de foto krijgen. 

Als ik het goed heb, heten de libellen op bovenstaande foto's paardenbijters en is de libelle op onderstaande foto een heidelibel.

De hopbellen van de hopplant:

De geschubde inktzwam?

Als we over een brug wandelen blijven we altijd even staan om naar het water te kijken. 

Oude knotwilgen stonden langs de waterkant.

De bast van een knotwilg:

En terwijl we hier ⬇ een tijdje aan de waterkant zaten, vloog er met grote snelheid een ijsvogeltje langs.

WAUW!

Het was de eerste keer in mijn leven dat ik er één zag.

We hadden steeds een vogelgeluid gehoord wat we niet herkenden en dat zal dan wel van de ijsvogel geweest zijn. Als we vogels horen kunnen we meestal niet zeggen om welke vogels het gaat, maar als we wandelen horen we wel altijd dezelfde soort geluiden. Als er een keer een afwijkend geluid is, valt dat ons wel op.

De gewone berenklauw:

Deze soort is niet schadelijk. Zijn grote broer, de reuzenbereklauw, kan ernstige brandwonden veroorzaken.

We hebben niet alleen langs de kreken gelopen, maar ook nog een groot stuk door de polder. We liepen vaak over onverharde paden. 

De boeren hadden het druk met de uienoogst en tractors met karren vol met uien reden met grote snelheid langs. In de bermen kwamen we af en toe een ui tegen die van de kar gevallen was. Ik raapte de uien op en wist er gaandeweg toch nog best wel veel te verzamelen.

Vrijdag keek ik naar Vroege vogels op NPO2 en de aflevering ging over Vliegveld Twente en dat was nou eens echt een aflevering die wel in mijn straatje paste. Het ging over weidebloemen, libellen en vlinders. Ik heb er echt van genoten! 

Hierbij wil ik je een fijne zondag wensen. 

online

 Naailes is weer begonnen en daar hoorde ook de aanschaf van nieuwe (winter)stoffen bij en die kocht ik niet op het Stoffenspektakel, dat hier afgelopen week in de provincie was, maar gewoon online. Bij mijn favoriete webshop Driessen Stoffen. Over online stoffen kopen zijn de meningen meestal nogal verdeeld, maar ik vind het ideaal. Het voordeel van een markt is dat je de stoffen kan voelen, maar het nadeel voor mij is dat ik dan zoveel dingen zie dat ik niet meer weet wat ik moet kopen. Ik heb altijd wel een lijstje mee, maar dan nog kan ik als een kip zonder kop op een markt of beurs rondlopen.

Ik ging ook online op zoek naar een doosje om wat as van mijn vader in te bewaren. Mijn vader was een man die niets om uiterlijk of kleding gaf. Een man zonder opsmuk en ik wilde een doosje dat bij hem paste om bij de urn van onze Jus te zetten. Na heel veel doosjes gezien te hebben, koos ik voor een tinnen hartje zonder verdere versieringen.

Het doosje staat links op de foto. De grote urn van Jus is een eco-urn die begraven kan worden en in de grond afbreekt. In het deksel zitten bloemzaadjes. Ooit zullen we misschien het besluit nemen om dit te doen, maar tot nu toe vinden we het prettiger om de urn dichtbij ons in huis te hebben. De urn hoort bij ons leven. We kozen destijds voor deze urn omdat Jus een buitenmens was, die begaan was met de natuur en alles wat daarin groeide en bloeide. 

terug naar huis

Mijn vader heeft bijna zijn hele leven in het dorp gewoond waar hij geboren is. Alleen in de oorlog is hij een tijd ergens anders geëvacueerd geweest. De laatste anderhalf jaar van zijn leven zat hij in een verpleeghuis elders in de streek.  En hoewel daar gelukkig nog een paar medebewoners waren die ook van 'hier' kwamen, miste hij zijn geboorteplaats enorm. We hadden ervoor kunnen zorgen dat hij naar een verpleeghuis dichterbij overgeplaatst zou worden, maar omdat mijn moeder in hetzelfde verpleeghuis als hem kon komen wonen en ze het daar goed naar haar zin had, hebben we dat niet gedaan.

Toen mijn vader net overleden was, gaf mijn moeder aan dat zijn as op de begraafplaats bij het crematorium uitgestrooid moest worden. Toen ik een paar weken later de papieren hiervoor moest opsturen, bedacht ik me ineens dat we de as misschien beter in zijn geboorteplaats konden laten uitstrooien. Dan zou mijn vader weer terug 'thuis' zijn. Mijn moeder vond dat het een goed idee. 

Ik gaf dit aan het crematorium door en een paar dagen later werd ik hierover door een medewerker opgebeld: het uitstrooien in mijn vaders geboorteplaats kon, maar de desbetreffende gemeente rekende daar bijna achthonderd euro voor! Ik besprak het met mijn moeder en zij vond dit, net als ik, een behoorlijk hoog bedrag. 

Volgende week ga ik de as van mijn vader gewoon (kosteloos) zelf ophalen. En wat er daarna mee gaat gebeuren bedenken we later wel. 

Uitstrooien op het veld bij het crematorium zou ons trouwens tweehonderdvijftig euro gekost hebben. 

oudland

Weken geleden stippelde ik een wandeling uit in en om het Zeeuwse dorp Nisse. Maar door het overlijden van mijn vader, onze vakantie en andere dingen kwam het er alsmaar niet van om deze wandeling te maken. Maar afgelopen weekend ging het dan eindelijk toch eens gebeuren.

Nisse ligt in de Zak van Zuid-Beveland en is van oorsprong een kerkringdorp.

De toren van de Hervormde Kerk kun je al van veraf zien en deze dateert uit de veertiende eeuw. Naast de spits is een hoektorentje (uit 1922) dat een verdedigingsfunctie had.

Op het plein voor de kerk staan een pomp (18e eeuw),

 een muziektent en er is een waterpoel waar vroeger het vee uit kon drinken.

Vroeger had het dorp een kasteel, Slot ter Nisse, waar nu alleen nog maar een boerderij en de toegangspoort van over zijn:

De Bloemdijken rondom het dorp waren nu wat kaal, maar in het voorjaar schijnen ze erg bloemrijk en mooi te zijn.

Op Zuid-Beveland zijn veel fruitteeltbedrijven waar onder andere appels, peren en zwarte bessen geteeld worden.

Vorig jaar zijn wij in het voorjaar in de Zak van Zuid-Beveland wezen wandelen toen de fruitbomen in bloei stonden. We maakten toen ook een mooie wandeling: klik!

Her en der in het gebied vind je van dit soort meertjes:

Ze zijn lang geleden door dijkdoorbraken ontstaan en worden kolkgaten, welen of wielen genoemd. 

We liepen een rondje over het erf van de schaapskooi.

Naast schapen hadden ze ook nog andere dieren.

Dit veulentje van een minipaardje was toch wel zo lief:

Het beestje was niet veel groter dan onze honden en het was een echt knuffeldier.

Zuid-Beveland is stukje bij beetje van de zee veroverd. Als je over de oude dijken loopt of rijdt zie je stukken oudland die omringd zijn door heggen en begraasd worden door koeien en schapen:

Terug aangekomen in Nisse, na een wandeling van tien km, wapperde de Zeeuwse Vlag vrolijk naar ons:

Het is daar maar wat mooi in de Zak van Zuid-Beveland.

nog te goed om weg te gooien

Nog altijd ben ik een vleeseter, maar ik kies toch steeds vaker voor vegetarisch. Manlief en zoon niet, maar ik wel. Thuis eet ik dan meestal een vleesvervanger zoals een kaasschnitzel of een groenteburger. 

Als we uit eten gaan wil ik tegenwoordig ook nog al eens voor een vegetarische maaltijd kiezen. Laatst verbaasde manlief zich erover dat ik pappardelle met paddenstoelensaus en geitenkaas bestelde, terwijl ik niet wist wat pappardelle was. Ik hou wel van verrassingen. Pappardelle is trouwens een pasta.

Sinds anderhalf jaar koop ik af en toe iets via Too Good To Go: klik! Eten dat normaal gesproken door een supermarkt/bakker/restaurant weggegooid zou worden, kun je voor een klein bedrag kopen. Inmiddels is het hier al zo populair dat alles razendsnel uitverkocht is. Gisteren had ik weer eens geluk en kon ik een tasje bij de supermarkt ophalen. Naast vlees, vis, zuurkool en ijsbergsla zat er ook een pak tempeh van 400 gram in. Ik kende de naam tempeh wel, maar had het nog nooit gekocht of gegeten. 

Tempeh is een koek van sojabonen die je in plakjes kunt snijden, wat ik ook deed. Ik bewaarde een plakje voor het avondeten en de rest ging in plakjes de vriezer in. Met wat ik in huis had besloot ik een groentegerecht voor bij de mihoen te maken.

Ik fruitte 1 ui en 1 teentje knoflook in de wok. Voegde champignons toe en bakte die mee en daarna bakte ik courgette mee. Ik sneed de tempeh in blokjes, deed er peper over en bakte die in een koekenpan. Toen de blokjes bruin waren voegde ik een scheut ketjap manis toe. Daarna deed ik de tempeh bij de groentes in de wok en bakte ik alles nog even goed door. En ik moet zeggen dat het uitstekend gesmaakt heeft! 

Ik ben geen keukenprinses, dus vind ik het wel weer heel knap van mezelf dat ik dit gerecht voor het grootste deel zelf bedacht heb. En misschien is dat ook wel het allerleukste aan Too Good To Go: ik ontvang regelmatig producten die ik niet ken en die me aanzetten tot nieuwe gerechten maken.

Ik koop ook nogal eens producten die afgeprijsd zijn, zoals deze zak ovengroentes met broccoli, zoete aardappel en paprika:

Je kan ze wokken, maar ik koos deze keer om ze in de oven te bakken met olijfolie en Italiaanse kruiden. Ook deed ik er nog courgette door, want daar heb ik momenteel veel van in de tuin.

Ik bakte de groentes dertig minuten op 180℃ in de oven en ik roerde tussendoor de groentes twee keer door. Groentes bereid ik wel vaker in de oven en alleen al de lucht van die Italiaanse kruiden... Heerlijk!

tuinpraatje

In het voorjaar zaaide ik een weidebloemenmengsel in een zinken teil en vanaf juni hebben we daar constant bloemen van gehad. De teil staat bij onze voordeur en is het eerste wat je ziet als je naar buiten stapt. Het is leuk met al die verschillende bloemen.

De lampionnetjes van de lampionplant kleuren al mooi oranje:

Ik had twee pompoenplanten in de tuin geplant en de opbrengst is deze eenzame pompoen:

Nee, dan de courgetteplant, daar blijven courgettes aan komen! 

Daar heb ik al veel van kunnen oogsten en eten.

De appels en de peren doen het ook goed. Onze perenbomen zijn oud, al zeker veertig jaar, maar ze blijven productief. 

Dit jaar ben ik veel in de tuin bezig geweest en ik heb een aantal nieuwe planten gezet. De lupine was daar één van.

Toen ik die kocht wist ik niet welke kleur deze zou krijgen, maar het werd paars:

De liatris doet het goed:

En ook de nog maar pas geplante asters laten al bloemetjes zien: 

Engels gras kocht ik expres in het wit, ter variatie tussen al dat paars.

Vandaag nam ik bij de boodschappen een rododendron mee. Eigenlijk is onze kleigrond niet geschikt voor deze plant, maar ik las dat je dan onder de plant zand en grind moet doen. Hierdoor wordt de grond beter waterdoorlatend. We gaan het proberen!