bedankt

Heel erg bedankt voor alle lieve reacties gisteren

opgebrand

Sinds vorige week weet ik dat ik een burn-out heb. Het was te verwachten en eigenlijk had iedereen het zien aankomen. En ik ook. Ik gaf ook al maandenlang aan dat het niet meer ging, dat er iets moest veranderen, maar ik wist niet hoe ik dat voor elkaar moest krijgen. Uiteindelijk was het mijn lichaam die me heel hard een halt toeriep. 

Ik zit nu 2 weken ziek thuis. Ik heb heel veel tijd gehad om na te denken en ik voel me nog steeds heel erg slecht. Als er al ergens een lichtpuntje is, dan kan ik het niet zien. Alles is gewoon donker. In overleg met mijn teamleider blijf ik de komende maanden thuis. Net zo lang totdat ik de mooie dingen weer zal kunnen zien en ze heeft me verzekerd dat ik er sterker uit zal komen. Ik hoop het.

Met roosters plannen zal ik me niet meer bezig houden en ik heb mijn licentie laten intrekken. In het vervolg wil ik alleen nog maar het werk doen waar ik ooit voor ben aangenomen, zonder al die heisa eromheen. Hopelijk lukt dat, want door al die bezuinigingen in de zorg is het allemaal erg moeilijk geworden.

De psycholoog heeft me aangeraden om ook minder tijd in mijn ouders te stoppen. Dat is ook lastig. Deze week heb ik al 5 uur aan mijn ouders gespendeerd en het is nog maar dinsdag. Toen ik vandaag bij ze wegging zei ik dat ik verder deze week niet meer langs zou komen, tenzij er echt iets aan de hand is. Mijn vader was erg teleurgesteld.

Ik moet voor mezelf kiezen. Er zijn nu maar 3 personen belangrijk en dat zijn manlief, mijn zoon en ik. De rest moet ik maar eventjes als bijzaak zien. Makkelijk gezegd. Als ik dit typ klinkt het allemaal zo simpel, maar dat is het niet. Gelukkig heb ik nu tijd om daar aan te wennen.

Vorige week heb ik de psycholoog verteld hoe blij ik met haar adviezen ben. Ik heb er ook werkelijk iets aan. Terwijl ik vast zat in een vast patroon, heeft zij me doen inzien waar het nou precies fout liep en wat er aangepakt diende te worden. Daar had geen pilletje tegen op gekund, want wat ben ik blij dat ik voor de psycholoog gekozen heb en niet voor antidepressiva, toen de huisarts me vroeg wat ik wilde.

ons huis

Deze week, op 16 augustus om precies te zijn, is het 25 jaar geleden dat we ons huis kochten. Een half jaar daarvoor waren manlief en ik in mijn huurhuis gaan samenwonen en het kopen van een huis was de volgende stap.

Manlief woonde tot we gingen samenwonen, nog bij zijn ouders en zijn ouderlijk huis was een vrijstaande woning aan de rand van een dorp met uitzicht over de polder. Manlief wilde zelf graag in de polder wonen en daarom gingen we daar op zoek naar een huis. Ik had nooit anders dan in rijtjeshuizen gewoond en ik kon me niks bij een leven in de polder voorstellen.

 Lang hoefden we niet naar een huis te zoeken, want al na een paar weken kwamen we via via bij dit huis uit. Het stond nog niet officieel te koop en we deden een bod ver onder de vraagprijs. De Duitser die dit huis als vakantiehuis had wilde er graag vanaf en hij ging akkoord met ons bod. En zo gebeurde het dat we in de polder gingen wonen. Ik wilde het een jaar de kans geven: mocht het leven zo ver van de bewoonde wereld toch niets voor mij zijn, dan zouden we iets anders zoeken. Nu wonen we hier dus al 25 jaar.

In de loop der jaren hebben we een paar dingen verbouwd: zo hebben we 9 jaar geleden een nieuwe keuken gezet en daar ben ik tot op de dag van vandaag nog steeds heel erg blij mee. En 21 jaar geleden hebben we een totaal nieuwe badkamer gemaakt. Tot die tijd hadden we een kleine badkamer beneden naast de keuken, daarna werd het een grote badkamer op de bovenverdieping. 

Het eerste jaar hadden we een kachel in de woonkamer en een kachel in de keuken. We stookten op petroleum want er ligt hier geen aardgas en man, man, man, wat een ellende was dat! De olietank moest tijdens de wintermaanden vrijwel iedere maand gevuld worden en daarnaast was het oliepeil niet te peilen. Zo hebben we tijdens een periode van vorst ook even zonder verwarming gezeten. De beslissing om een propaangastank te nemen en centrale verwarming aan te leggen was snel genomen. 

We hebben hier ook geen riolering, maar een septictank. We mogen daardoor geen bijtende stoffen gebruiken omdat daardoor het milieu in de septictank vernietigd kan worden, waardoor er niets meer afgebroken wordt. Het was de bedoeling dat we in 2005 op de riolering aangesloten zouden worden, maar door grote financiële problemen bij de gemeente is dat tot nu toe nog niet gebeurd.  

Toen we het huis voor de eerste keer gingen bezichtigen, werd ons verteld dat het perceel een grootte van 1000 vierante meter had. Maar volgens de buurman en na navraag bij het kadaster bleek het om 2000 vierkante meter te gaan: de buurman (een boer) had een deel van de grond in gebruik omdat het voor een vakantiehuis teveel was om te onderhouden. Na de oogst kregen wij de grond terug. 

Het leven in de polder is in de winter stil en ik ben nooit zo heel erg blij met sneeuw, alhoewel dat altijd erg mooie plaatjes oplevert. In de zomer is het hier altijd druk. We wonen langs een fietsroute en de weg is ook populair bij andere weggebruikers: zo hebben we hier al menig toertocht van bijzondere voertuigen langs zien rijden. 

Onze kinderen hebben hier altijd alle ruimte gehad om te spelen, met dieren op te groeien, in bomen te klimmen, een boomhut te bouwen en te sleutelen aan brommers, fietsen en auto's. We kunnen herrie maken zonder dat anderen daar last van hebben. Er kwamen hier altijd veel vriendjes en vriendinnetjes over de vloer. Vorige week nog vertelde een vriend van onze oudste tegen zijn vriendin, dat dit vroeger zijn tweede huis was. Toch wel leuk om te horen. 

We wonen hier nu 25 jaar en we weten dat we waarschijnlijk ooit zullen moeten verhuizen. Zolang we goed ter been en mobiel zijn en zolang het ons lukt om de boel hier te onderhouden, is er niks aan de hand. Maar er komt een tijd dat het allemaal wat minder zal gaan of dat één van ons weg zal vallen en dan is het wonen in de polder een stuk minder eenvoudig. Maar tot het zover is blijven we genieten van onze vrijheid, want dat is nou juist zo fijn van het wonen in de polder.

we waren weer op stap

Jawel, hier is weer een verslagje van een wandeling. Ik maak niet op al mijn wandelingen foto's, maar als we iets verder weg gaan waar ik het niet ken, of waar waarschijnlijk mooie dingen te zien zullen zijn, dan neem ik mijn camera mee.

Vrijdagavond waren wij naar een feestje geweest en ik lag wat later dan normaal in mijn bed. Na een onrustige nacht stond ik om half 6 op met buikpijn. Ik had iets gegeten waar ik niet tegen kon. Dat overkomt me wel vaker en is ook niet zo vreemd als je een darmziekte hebt. Maar goed, ik was wakker maar nog niet echt uitgeslapen en daarom ben ik halverwege de ochtend nog een uurtje naar bed terug gegaan. En dan is natuurlijk de halve dag alweer voorbij...

We zouden gaan wandelen en manlief had een wandeling gevonden. Ik zei dat ik niet te ver wilde: niet te ver weg en niet teveel kilometers lopen. Bleek hij een wandeling van 12 km, hier 60 km vandaan gevonden te hebben... Euh ja dus! Maar alleen de naam al van de wandeling 'Drie kastelen wandelroute' deed mijn hart toch iets sneller kloppen en enthousiast zocht ik mijn wandelspullen bij elkaar.

Op de weg naar de wandeling toe, stopten we nog even bij een grote sportwinkel om wandelschoenen voor manlief te kopen. Dat was geen overbodige tussenstop, want de sportschoenen waar hij altijd op ging wandelen, waren echt door en door versleten.

De Drie kastelenwandelroute is in België, net onder Brugge. Kijk voor meer informatie hier: klik

Doordat wij al wat later op pad waren en we 's avonds nog naar een bbq moesten, liepen wij niet de hele route en sloegen hierdoor 1 kasteel over.

Met gevaar voor eigen leven, betraden we het domein:

De schuttersgilde heeft hier zijn clubgebouw en oefenterrein.

Kasteel Tillegem is één van de oudste kastelen van Vlaanderen:

Wij vonden het een mooi kasteel, mooi gerestaureerd ook.

Het tweede kasteel op onze route was kasteel Tudor:

Dit kasteel werd in 1904 in Tudor-stijl gebouwd.

En het derde kasteel is kasteel Beisbroek, maar tot daar zijn we niet meer geraakt. We zullen nog eens terug moeten en dat is geen straf, want het is een mooie en afwisselende wandeling die voor een groot deel door het bos gaat,

maar ook langs open velden

en oude hoeves

Dat vind ik nou altijd zo mooi aan Vlaanderen: die oude huisjes en hoeves. Je gaat dan altijd gelijk een paar eeuwen terug in de tijd. Niet overal is alles goed bewaard gebleven, maar op deze wandeling troffen we het. 

De bewegwijzering van de wandeling was uitstekend, net als vorige week in Poeke.

De totale route is 12 km maar doordat wij een stuk afsneden, tikte ik mijn Geotracker af op 9 km. 

En manlief liep de hele wandeling op zijn nieuwe wandelschoenen. Zijn oude schoenen had hij in zijn rugzak meegenomen, maar die heeft hij niet nodig gehad. 

De Drie kastelenroute: als je eens in de buurt van Brugge bent en als je van wandelen houdt, dan vind ik deze wandeling echt een aanrader. Een groot deel van de wandeling is onverhard en door bos heen, dus als het veel geregend mocht hebben, dan zal het wel modderig zijn.

Wij vonden het echt de moeite waard en komen zeker nog eens terug.

truitje

Een paar dagen geen hittegolf en ik zit gelijk achter de naaimachine om een warm truitje te naaien! Hoe erg is dat! En dit is niet het eerste niet-zomerse kledingstuk dat ik naai, want vorige week maakte ik al een lange broek. Ik zit dus duidelijk al in de winterkledingmodes. En dat is normaal hoor: vanaf januari/februari begin ik altijd aan de voorjaar- en zomerkleding en in augustus aan de najaar- en winterkleding.

Het patroon dat ik voor mijn truitje gebruikte komt uit de Knip van februari 2015.

De stof kocht ik denk ik op het stoffenspektakel afgelopen voorjaar, maar dat weet ik niet helemaal zeker meer. Het is een dun breisel en het ziet er eigenlijk een beetje kwetsbaar uit. Hopelijk blijft de stof mooi in de was. Ik ga het truitje sowieso in een waszak doen, dat lijkt me veiliger.

Ik heb nog wel even gedubd over de volgorde van de kleuren: uiteindelijk koos ik voor van licht naar donker van bovenaf gezien.

Dat ik nu al winterkleding maak, wil nog niet zeggen dat ik dit jaar geen zomerkleding meer zal naaien. Soms doe ik dat nog wel, soms ook niet. Het ligt er altijd een beetje aan wat ik aan stoffen in huis heb en of ik nog ergens een geschikt patroon voor tegenkom. 

De data en locaties van de najaarsbeurzen waar je stoffen kunt kopen zijn inmiddels al bekend:

De Stoffenbeurs: klik!

Stoffenspektakel: klik!

Stoffencircus: klik!

Prettig weekend!

avondwandeling

Nu ik dit schrijf is het nog droog, maar het zal weldra gaan regenen. Voor vanavond wordt veel wind verwacht en met windstoten tot 12 Bft zal het wel flink gaan spoken. Ik heb de pest aan regen, maar ik weet ook dat het voor vrijwel iedereen goed is dat we nu regen krijgen. Maar daar hoeft dan weer niet per se zoveel wind bij te komen, dat is dan weer een beetje te veel van het goede.

Toen we gisteravond gegeten hadden zei ik dat ik er nog even op uit ging om een wandeling te maken. Manlief twijfelde eerst of hij mee zou gaan, maar later liepen we toch samen langs de kust. 

De zon stond al wat lager en dat leverde mooie plaatjes op.

En we kwamen zowaar een redelijk tam schaap tegen. Normaal rennen schapen hard weg als je te dichtbij komt, maar deze was nieuwsgierig en kon geaaid worden. 

Ik vind die ogen altijd zo bijzonder.

We liepen bijna 6 km en praatten nog even met een man die op een bankje van het uitzicht zat te genieten. Het ging over het weer. Natuurlijk, want dat weer houdt iedereen bezig. 

Mijn auto is nog bij de garage. Hij is goedgekeurd en ik ga hem straks halen. Het duurt allemaal iets langer dan normaal omdat er een steekproef gedaan moet worden en degene die dat doet, moet van ver komen. Een steekproef word gedaan om te kijken of een garage de keuring goed uitgevoerd heeft. Ik ben met een leenauto terug naar huis gegaan en wacht nu op een telefoontje dat ik mijn auto weer kan komen ophalen.

Het was trouwens niet de eerste keer dat ik in de garage was, sinds het overlijden van Jus. Wij zijn daar een paar dagen na zijn overlijden geweest. En vorig jaar moest ik in augustus ook voor de apk zijn en dat was toen een vreselijke rotdag. Ik ging daar al met lood in mijn schoenen naartoe en toen ik daar kwam heb ik heel veel moeten huilen. De eerste monteur en ik hebben toen lang met elkaar gesproken. Ook heb ik toen de werkschoenen van Jus, die daar nog steeds stonden, in de kofferbak van mijn auto laten zetten. Wij konden namelijk de moed niet vinden om daar eerder om te gaan. 

Bedankt voor jullie lieve berichten van gisteren. Het doet me goed om ze te lezen. 

auto

Er was eens een tijd dat ik heel veel achter het stuur van mijn auto zat. Zeker in de tijd dat de kinderen op de basisschool zaten, reed ik zoveel dat ik iedere week wel moest gaan tanken. Het waren niet alleen de school en mijn werk, waar ik voor rijden moest, maar ook de sportclubs en de vriendjes van de kinderen, die allemaal wat verder weg woonden.

Wij wonen op het platteland in het buitengebied. De kinderen zaten in een dorp hier 8 km vandaan op school en hadden daar ook hun vrienden. Ik heb er nooit een probleem van gemaakt dat ik vaak heen en weer moest rijden. Het was de keus van manlief en mij om hier te gaan wonen en daar mochten de kinderen niet de dupe van zijn.

Toen de kinderen op het voortgezet onderwijs zaten, was dat voor ons verder weg dan de basisschool. Onze oudste maakte regelmatig gebruik van het openbaar vervoer: eerst 3 km naar de bushalte fietsen en dan verder met de bus. En toen hij 16 was, had hij een brommer. Onze jongste had een grote hekel aan de bus en fietste heel erg graag. Hij heeft wat kilometers gefietst! Hij wilde ook geen brommer toen hij 16 werd, hij wilde een mountainbike. Die fiets kwam er en later toch ook nog een brommer, omdat dat makkelijker was voor het baantje dat hij kreeg, hier 30 km vandaan en waar hij een jaar gewerkt heeft.

Onze oudste werd 18 jaar en haalde zijn rijbewijs. Het eerste jaar heeft hij nog op zijn brommer en met mijn auto gereden als ik mijn auto niet nodig had, totdat hij voor een prikkie zijn eigen auto van een collega op zijn stageplaats kocht.

Met mijn auto word niet zoveel meer gereden. En zeker nu we wekenlang mooi weer gehad hebben, heb ik heel veel gefietst. Vandaag ga ik tanken. De laatste keer dat ik tankte was op 5 juli, meer dan een maand geleden dus. Er zit nog voor 160 km benzine in de tank, maar ik zorg er graag voor dat er voldoende benzine inzit, voor als ik onverwacht ergens heen moet. Je weet maar nooit hè.

Vroeger reed ik 400 km in de week. Nu rijd ik dat in een maand.

Morgen moet mijn auto gekeurd worden. Ik hoop op niet al teveel kosten. In april zijn de airco en de remmen gerepareerd en onze oudste heeft 2 weken geleden de uitlaat gelast, die loszat. Vorig jaar zijn de voorbanden vervangen. En de distributieriem en koppakking waren 2 jaar geleden aan de beurt.

En toch zie ik er tegenop. Niet voor eventuele problemen met de auto, maar voor mezelf. Ik ga al jarenlang naar dezelfde garage, omdat ik daar erg tevreden over ben. Maar het is ook de garage waar onze jongste een weekendbaan had en waar hij zijn mbo-opleiding zou gaan volgen. Een paar dagen voor zijn dood was het contract hiervoor getekend. In deze garage lag zijn toekomst.

Ik zal blij zijn als het morgen weer achter de rug is. Maar ik blijf deze garage trouw, sowieso door de manier waarop ze met Jus omgegaan zijn en de kansen die ze hem geboden hebben en ook hoe ze ons, na zijn dood, opgevangen hebben.

Als ik vandaag ga tanken rijd ik ook nog even door de wasstraat, zodat de auto van onder ook een beetje schoon is. Dat lijkt me morgen wel zo prettig voor de monteur.