voorgevoel

Manlief en ik hadden afgelopen week vakantie en het was best wel een rustige week. We waren veel thuis. Er moest deze vakantie geklust worden door manlief. Hij was in de badkamer en buiten aan het werk en is best wel opgeschoten. Ik heb me ook niet verveeld, want naast de huishoudelijke klussen heb ik een trui en een jurk genaaid. We zijn een dag naar Amsterdam geweest. En verder zijn we op zondag, donderdag en zaterdag wezen wandelen.

Het was Halloween, Allerheiligen en Allerzielen: 31 oktober, 1 en 2 november. Wij vieren en herdenken op deze dagen niets. Met Halloween heb ik sowieso al niets en sinds het overlijden van Jus is dat alleen maar sterker geworden. En omdat ik niet met Allerheiligen en Allerzielen opgevoed ben, doen deze dagen me ook weinig. Ik krijg de laatste jaren wel steevast een lief bericht van een vriendin op 1 november, die op deze dag extra aan ons denkt.

Vandaag is het 3 november en dit is voor ons een lastige dag. Deze dag luidt voor ons een periode in die moeilijk zal worden en erg verdrietig is. Twintig jaar geleden meldde ik me 's morgensvroeg in het ziekenhuis omdat ik die dag ingeleid zou worden. Ik was achtendertig weken zwanger van onze tweede zoon en omdat zijn broer een erg grote baby was, zou deze baby eerder geboren moeten worden, wilde hij ook niet zo groot worden. Ik werd aan het infuus gelegd en Jus had die dag geboren kunnen worden, maar de inleiding sloeg niet aan en aan het eind van de middag ging ik, nog altijd zwanger, terug naar huis. Een week en drie inleidingen later, werd hij pas geboren.

In het begin van die zwangerschap had ik een bloeding, die gepaard ging met een hoop buikpijn. De huisarts zei dat ik er maar vanuit moest gaan dat het niet goed was. Toen ik een paar dagen later bij de gynaecoloog was, bleek er toch een hartje te kloppen. De hele zwangerschap ben ik bang geweest om het kindje te verliezen en toen hij geboren werd ging het niet gelijk goed met hem. "Zie je wel," dacht ik, "hij gaat het niet redden" maar hij redde het wel. Zijn hele leven lang ben ik bang geweest om hem te verliezen. Ik heb altijd geweten dat hij er op een dag niet meer zou zijn. Om zijn broer maakte ik me ook wel zorgen en was ik ook bang dat hem iets zou overkomen, maar dat voelde anders, meer normaal eigenlijk. En helaas kwam dat slechte voorgevoel uit en stierf Jus toen hij zeventien was. Misschien was ik daarom geeneens verbaasd toen hij doodging en was zijn dood een bevestiging van wat ik altijd geweten had.

Over het gevoel dat Jus nooit oud zou worden vertelde ik nooit. Ik wilde daar anderen niet mee lastig vallen, maar een paar weken voor zijn dood praatte ik daar toch met iemand over. Die persoon wuifde het weg en zei dat iedereen zich wel zorgen om haar/zijn kinderen maakte. En natuurlijk is dat ook wel zo, maar dit gevoel was anders en eigenlijk was het ook niet mogelijk om het goed uit te leggen. Ik snap zelf ook niet hoe het kan. Hoe ik het kon weten.

November, december, januari en februari zijn moeilijke maanden voor ons. Eigenlijk zijn er gedurende het hele jaar iedere maand wel moeilijke dagen of periodes, maar deze vier maanden zijn het zwaarst. Gelukkig zijn we omringd met mensen die ons begrijpen of het in elk geval toch proberen. We weten dat ze ons zullen helpen en naar ons zullen luisteren en ons er doorheen zullen slepen.

Morgen gaan we weer werken en we nemen bewust in deze komende weken geen vakantie op. Het is voor ons beter om in deze periode aan het werk en afgeleid te zijn.

Hierbij wil ik je een fijne week wensen.