intro

Mijn naam is...

Mevrouw W. (Bijgewerkt op 14-03-2024) Een bekende in blogland, ook al is het alweer een aantal jaren geleden dat ik met mijn vorige webl...

zondag 9 juni 2019

ploeteren

Iemand vroeg of ik mee wilde op excursie naar het Verdronken Land van Saeftinghe. Dit is een oerlandschap van 36km² in het grensgebied van Nederland en België, waarvan het grootste gedeelte in Zeeuws-Vlaanderen ligt.


Manlief en ik waren hier al eens geweest en toen liepen we een uitgezet pad, waar je zonder gids mag lopen. Nu gingen we met een groep onder begeleiding van een gids het gebied in en al snel begrepen we ook waarom je hier niet zelfstandig mag lopen, want een gids weet niet alleen op welke momenten je van de dag (eb en vloed) je daar kan zijn, maar hij/zij weet ook wáár je kan lopen. Op de foto hieronder zijn we net met de excursie gestart en lopen we nog op een soort pad, maar ook daar wordt het gebied doorsneden door smalle geulen en moet je heel erg goed oppassen dat je daar niet per ongeluk instapt, want geulen kunnen verraderlijk diep zijn.


Hieronder zie je een grotere geul:


Een aantal keren moesten we deze grotere geulen oversteken en na de eerste grote geul zagen mijn schoenen en broek er zo uit:



En dat was nog maar het begin! Tijdens de excursie heb ik op mijn gat in de modder gezeten en ik heb er op mijn rug in gelegen. En ik niet alleen hoor, al vrij snel zat de hele groep onder de modder.


Het was zwaar en zonder hulp van elkaar kwam je soms nauwelijks tegen de geulranden op. En toch waren die geulen nog een eitje in vergelijking met het gebied op onderstaande foto's:


Het ziet er mooi vlak uit, maar je zakte er soms diep in weg. Het zand zoog en was op sommige plaatsen spiegelglad en we hadden daar ook nog eens een stormachtige wind tegen. Het lopen was daar echt loodzwaar. 




Tijdens de drieënhalf uur durende excursie kregen we uitleg over het gebied en ik vond het erg interessant. We hadden een leuke groep en we hebben veel gelachen. Toch weet ik niet of ik dit ooit nog eens zal doen, want je ziet ook best wel af en ik ben bovendien niet zo'n hele erge held en zo af en toe moest ik toch behoorlijk over mijn grenzen heen. Ik ben dan ook best wel trots op mezelf dat ik dit gedaan heb. Als je eenmaal aan de excursie begonnen bent, kun je al snel niet meer alleen terug. Je moet een goede basisconditie hebben, ouder dan tien jaar zijn, geen hartpatiënt of zwanger zijn of gezondheidsproblemen hebben waar acute hulp voor nodig kan zijn. Hulpdiensten kunnen alleen met de helikopter iemand uit dit gebied halen en het duurt een uur voordat die hulp er is. 

Tijdens de eerste diepe geul die we overstaken, kon de gids inschatten hoe het met de conditie van de deelnemers gesteld was en hij zei dat we een moeilijkere route zouden volgen. We lachten en dachten dat het een grap was, maar toen de excursie klaar was vertelde hij nog een keer hetzelfde. Hij moest namelijk zeker weten dat we het allemaal wel aan zouden kunnen.

Op de website van het Verdronken Land van Saeftinghe staat alles wat je wilt weten over dit gebied: klik!

Na afloop (en toen we schone kleren en schoenen aangetrokken hadden) zijn we nog met een groepje deelnemers wat wezen drinken in het café bij het Verdronken Land:


 Veel mensen trekken oude schoenen en een broek aan die ze na de excursie ter plekke weggooien. Daar staan speciale containers voor. Ik had ook oude kleren aan, maar ik ga toch nog kijken of ik ze schoon krijg, weggooien kan altijd nog. 

Toen ik 's avonds thuiskwam ben ik eerst maar onder de douche gesprongen en ik lag al vroeg in bed, want ik was helemaal op. Nu heb ik echt overal spierpijn, maar ik kan wel terugkijken op een leuke dag en ik ben blij dat ik deze excursie gedaan heb.

Ik wil je fijne Pinksterdagen wensen!



14 opmerkingen:

  1. Tjee, wat ‘n avontuur. Net zoiets als Wadlopen, ook zo leuk en zo modderig!
    De naam, Verdonken Land van Saeftinghe, klinkt als een spannend sprookje!
    Prettige dagen!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. We hebben het nog over Wadlopen gehad, maar niemand in de groep had dat gedaan. Maar ik denk dat Wadlopen ook net zo zwaar en net zo leuk is.

      Saeftinghe was in de Middeleeuwen een welvarende stad, maar door overstromingen en het doorsteken van de dijken zijn de stad en het gebied eromheen in de golven verdwenen, dus verdronken.

      Verwijderen
  2. Wat goed zeg! Ik was er vorig jaar nog, in augustus. Toen liepen wij het Ruige Laarzenpad.Toen liep ik heel slecht, met hielspoor. Maar we hadden de tijd en het was toch erg mooi. Dit, wat jij nu hebt gedaan, staat nog steeds op mijn to-do-lijst.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Leuk dat je dit ook nog van plan bent om te doen. Het is toch best wel een bijzondere ervaring.

      Verwijderen
  3. Vast ook een heel voldaan gevoel dat je het aankon.
    Ik zou het niet kunnen, te weinig conditie en lichamelijke ongemakken.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Tijdens de tocht heb ik me wel een paar keer afgevraagd waar ik aan begonnen was... Maar ik ben wel blij dat ik het gedaan heb. Ik sprak net nog een jongere deelneemster via WhatsApp en die had geen spierpijn en nergens last van. Maar ja, ik ben wel 25 jaar ouder en dat telt denk ik toch ook wel mee.

      Verwijderen
  4. Stoer van je dat je dit gedaan hebt. Ook Fijne Pinksterdagen.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wauw, ruige wandeling. Ik weet niet of ik blij zou worden van een modderbad. Schijnt wel goed voor je huid te zijn, maar of dat voor Noordzee slib ook geldt...

    Dank voor het delen. Sterkte met de spierpijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Zo, dat klinkt gaaf. Zou ik ook wel willen. Maar ben bang dat het er voorlopig niet van komt. Niet met manlief erbij in ieder geval. Die wandelde vandaag voor het eerst een wandelingetje van bijna 4 kilometer. En dat ging gelukkig ook goed.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Nee dit moet hij zeker niet doen. Het is lopen, klimmen en springen, dus niet aan te raden.
      Goed dat hij al 4 km kan lopen.

      Verwijderen
  7. Eind jaren 70 woonden wij in Hulst.Toen gingen we 's avonds vaak even naar
    Saeftinghe, ook toen moest je al klauteren en springen, maar lang niet zoals nu.
    Enkele jaren geleden zijn we er nog eens wezen kijken, maar was het totaal
    onherkenbaar voor ons. We hebben er toen ook niet meer gelopen.
    Heel leuk om jouw verslag ervan te lezen!
    Groetjes, Betsy

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoe het daar vroeger was, zou ik echt niet weten. Twee jaar geleden ben ik er voor de eerste keer van mijn leven geweest. Ik wist ook niet dat het vroeger anders was. Wel leuk om te lezen.

      Verwijderen