oefenen

In december kreeg mijn veertienjarig nichtje het guillain-barré syndroom. Door spierzwakte kon ze niet meer lopen, had ze geen kracht meer in haar armen en praten ging ook steeds moeilijker. De ziekte ontstond doordat haar antistoffen (na een longontsteking) goede zenuwen aanvielen. Ze lag een week in het ziekenhuis waar ze een medicijn toegediend kreeg om de ziekte te stoppen. Daarna mocht ze naar huis en werd de revalidatie gestart, eerst thuis en later in het revalidatiecentrum waar ze nu nog steeds drie keer per week heen moet. 

Gelukkig gaat het de goede kant op en eigenlijk wil ze graag met de revalidatie stoppen, alleen moet ze daarvoor meer haar best gaan doen. Dat betekent dat ze zo zachtjes aan haar sporten (zwemmen en tennissen) weer moet oppakken, dat ze weer met de gymlessen mee mag doen, dat ze naar school (zeven km) gaat fietsen en er werd haar geadviseerd te gaan wandelen. En voor dat wandelen stuurde ze me afgelopen week een appje met de vraag of ze met mij mee mocht wandelen. 

Vrijdagmiddag spraken we, net na de middag, af toen zij uit school kwam en ik klaar was met werken. We wandelden zes km en omdat we beiden nog moesten eten, lunchten we ergens halverwege de wandeling. Gelukkig ging het wandelen goed en als je weet van hoe ver ze gekomen is, dan is dit een hele prestatie.

Ik vond het ook wel heel gezellig om samen met haar te wandelen. Ze kwebbelt er lustig op los en we hebben een goede band. Ze wil me ook altijd overal mee naar toe hebben (vakanties, dierentuinen, pretparken, shows) en zo lang ze dat nog wil, ga ik mee. Er zal heus wel een keer een moment komen dat ik minder in trek raak, maar tot die tijd geniet ik ervan.