verder

Na een gebroken nacht en het overlijden van Zoya, gingen manlief en ik gisteren niet naar ons werk toe. We waren te verdrietig en te moe. Zoonlief ging wel werken en dat is zijn manier om met verdriet om te gaan. Hij had wel een rotdag gehad, zei hij 's avonds, waarop alles misging.

Na haar overlijden namen we Zoya van de dierenarts mee naar huis en ze heeft nog een paar uur in de woonkamer op haar kussen gelegen. Zo konden de poezen haar nog zien en konden wij haar af en toe nog een aai over haar bolletje geven.

Ze ligt in de tuin begraven, vlak naast Bee. Manlief groef een diep graf en samen hebben we Zoya daarin gelegd en het graf gedicht. Alle hondenspullen heb ik uitgezocht. Wat nog bruikbaar was kan naar familie toe. Wij zijn namelijk niet van plan om weer opnieuw een hond te nemen. En goed, dat zei ik over poezen ook: als onze oude kater dood zou gaan, zou er geen nieuwe kat meer komen en toen kwam Miep aanlopen en kreeg ze ook nog een kind... Maar een poes is toch makkelijker dan een hond.

Binnenkort zou Zoya een paar dagen naar het hondenpension gaan. Dat is uiteraard geannuleerd. En als ze wel was blijven leven zou ze daar ook niet naartoe gegaan zijn, want zo kort na zo'n grote operatie waren we gewoon samen met haar thuisgebleven.  

Ik wil jullie hartelijk bedanken voor de lieve reacties. Het is fijn dat er zo met ons meegeleefd wordt.