Ik denk dat ze naar buiten willen:
Ze kunnen het heus wel vertellen, hoor.
Ik was naar mijn moeder toe en iedereen op haar afdeling was van slag door een sterfgeval. Nu gaan daar wel vaker mensen dood, maar degene die nu (plotseling) overleden was, was een beetje een gangmaker. Een gezellige, sociale vent. Hij woonde nog maar een paar maanden in het verpleeghuis en had het daar goed naar zijn zin. Van eenling was hij opeens in een woongroep terechtgekomen en daar genoot hij met volle teugen van. Het is jammer dat hij er niet meer is.
Ondertussen takelt mijn moeder steeds verder af. Die stomme Parkinson ook... Over een maand is ze jarig en dan wordt ze negentig. Ondanks alle ongemakken is ze wel met haar verjaardag bezig. Mijn broers, zus en ik hebben al een datum voor het feest geprikt, alleen moet ik het verder nog even allemaal regelen. Ik wilde gisteren in het restaurant van het verpleeghuis reserveren, maar er werd me verteld dat ik dat beter even door de week kan bellen. Dat zal ik komende dinsdag dan wel even doen.
Wat rot van je moeder. Mijn moeder had ook 15 jaar lang Parkinson, overleed vorig jaar februari. Ik hoop dat de weg van je moeder mild en humaan mag zijn, die aftakeling zou je iedereen heel graag besparen. Nog steeds voel ik vooral opluchting dat het voorbij is voor haar. Pas afgelopen week was er iets van gemis, toen de lente doorbrak, dat ik dacht: ja nu zou ik met de rolstoel met haar naar buiten zijn gegaan om de vogels te horen. Liefs en sterkte, Ine
BeantwoordenVerwijderenDank je wel.
VerwijderenAls ze vannacht opeens zou overlijden, zou dat inderdaad een zegen zijn. Ze kan vrijwel niks meer en alles kost haar enorm veel energie.
Ik wens je moeder een mooie 90ste verjaardag toe.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel.
VerwijderenEn die foto... chefs' kiss.
BeantwoordenVerwijderenLief hè?
VerwijderenMoeilijk voor jou en je moeder ook in het licht van het overlijden van je schoonmoeder.
BeantwoordenVerwijderenPrachtig altijd die beesten die gewoon blijven staren naar de deur. Dat is wel duidelijk natuurlijk maar Hera en nu vooral Sienna staren me ook vaak zo nadrukkelijk aan en ik weet niet altijd waarom. Sienna ligt nu een beetje je hummen omdat ze buiten wil spelen met debal en af en toe kop omhoog. Het regent een beetje nog, maar over kwartiertje kan het wel volgens buienradar
Ik hoop dat ze nog lekker buiten heeft kunnen spelen. Zoya is ook graag buiten, alleen niet als het regent. Daar heeft ze een hekel aan.
VerwijderenHopelijk wordt het toch een fijne dag voor je moeder.
BeantwoordenVerwijderenWe zullen er een mooie dag van maken.
VerwijderenHeerlijk, die eerste foto. Een dier kan zo geduldig wachten alsof kijken deuren zal openen.
BeantwoordenVerwijderenEr komt veel zorg kijken bij oudere mensen. Niet eenvoudig. En ook wel confronterend vind ik.
Jaren geleden zei mijn moeder al dat het voor haar niet meer hoefde, maar ze is er nog steeds.
VerwijderenOch, wat verdrietig om je moeder zo te zien! Hoewel je je moeder het liefst zolang mogelijk bij je houdt, kan de dood vaak een zegen zijn. Mijn moeder kreeg een hersenbloeding (ze was 91) en stierf 3 weken later. Voor haarzelf en voor ons waren het vreselijke weken.
BeantwoordenVerwijderenIk hoop dat jullie er voor je moeder en jullie zelf een gezellige dag van kunnen maken.
Wat ‘n leuke foto!
Thea