intro

Mijn naam is...

Mevrouw W. (Bijgewerkt op 14-03-2024) Een bekende in blogland, ook al is het alweer een aantal jaren geleden dat ik met mijn vorige webl...

vrijdag 5 augustus 2022

naam

Laat ik na het lezen van de reacties op mijn vorige bericht eerst maar iets rechtzetten: onze zoon heette Justus en niet Justin. We noemden hem vaak Jus. Ik had het zo kunnen laten en niets kunnen zeggen, maar dat druiste een beetje tegen mijn gevoel in. En daarnaast vond hij het zelf nooit leuk als hij Justin genoemd werd. Toen hij klein was zei ik vaak Jusje Kusje en zijn tien jaar jongere nichtje zei altijd Jussie. 


Deze foto heb ik ooit eerder laten zien: Jus en zijn kleine nichtje. De ene werd op 10 november 1999 geboren en de ander op 12 november 2009. Ze hadden een bijzondere band en waar hij ging, ging zij. Ze was zeven toen hij overleed en nu praat ze daar heel af en toe over, maar dat heeft ze jarenlang niet gewild. Later zal ze vast wel met vragen komen. 

Momenteel zit ik in een niet zo hele goede periode. Ik droom de laatste tijd weer vaak akelig over Jus en het gemis is nu erg groot. Er zijn periodes dat ik er beter mee om kan gaan en op andere momenten slaat het weer keihard toe. Ik denk dat het nu ook met de zomerperiode te maken heeft en ik overal om me heen vakantievierende gezinnen zie en groepen jongeren die plezier hebben. Maar ook alle dodelijke ongelukken die er gebeuren hakken er bij mij nogal in. Ik weet zo goed in wat voor nachtmerrie de nabestaanden terechtgekomen zijn. 

Langzaam maar zeker pak ik steeds meer dingen op die ik jarenlang heb laten liggen. Zo ging ik van de week na zes jaar weer naar een rommelmarkt toe, eerder was ik daar nog niet aan toe. En zo zijn er al veel dingen geweest die ik moest overwinnen. Neem nou die tuin: het is eigenlijk nog maar van de laatste twee jaar dat ik er weer plezier in heb. Dat komt ook omdat Jus altijd veel meehielp in de tuin. Dat moest hij niet, dat wilde hij zelf. En daarnaast, wat konden mij die bloemen en planten na zijn dood nog schelen? Helemaal niets!

We missen ons kind, broertje, maatje nu vijfenhalf jaar. Het leven ging door en wij gingen door, met vallen en opstaan. Ik denk dat we ook best wel trots op onszelf mogen zijn over hoe ver we al gekomen zijn. Het dal was genadeloos diep. 



27 opmerkingen:

  1. Ben stil van jouw blog, het verdriet en het missen. Veel sterkte voor jullie allen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Prachtige naam Justus. Die foto is zo schattig. Naam en foto verdienen het om regelmatig genoemd en gezien te worden.
    Nare dromen zijn heel vervelend omdat ze de hele dag doordreunen.
    Leven verloopt altijd wel in golven en gelukkig weet je dat er wel weer betere periode komt en je ook mooie dingen beleeft.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wij dachten net zijn naam origineel te zijn, maar later toen we internet hadden, bleek zijn voornaam in combinatie met zijn achternaam al in de achttiende eeuw voor te komen.

      Verwijderen
  3. Het is voor mij heel fijn als je de wereld deelgenoot maakt van je verdriet.
    Dat troost mij ook en jij bent heel veerkrachtig.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik vind dat je dat heel goed doet. Het lijkt me dat hij een heel fijne kerel was. Dikke knuf!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat was hij zeker. En dat zeg ik niet omdat het onze zoon was, maar hij was echt lief en behulpzaam.

      Verwijderen
  5. Jij doet hem alle eer aan en ik denk dat hij trots op jullie kan zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat een lieve foto van Jus en zijn nichtje ............ Je kunt in deze foto zien dat hij de sterke boy en beschermer is van zijn nichtje. Ze mist hem zeker.
    Sterkte en een dikke knuffel xx

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Het moet een onverteerbaar verdriet zijn. Ik weet niet heel veel meer te zeggen dan dat ik met jullie meeleef.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Het gemis spat van het scherm.
    Mooie foto van twee mooie mensen.
    Sterkte klinkt zwak. Maar het is goed bedoeld.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Het zal nooit meer hetzelfde zijn. Deze spreuk gaf mij al vaak houvast.,
    Wat je in je hart bewaard raak je nooit meer kwijt.
    Ik wens je sterkte al lijkt het een stom zinnetje maar ik meen het van harte liefs Albèrtje

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Die foto herinner ik me. Geeft goed weer (schat ik in, ook je verhalen hierover lezend) hoe sterk hun verbondenheid was. Dank voor je openheid. Dat moet niet makkelijk zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel. Ik heb er even over moeten nadenken of ik er over ging schrijven en ook hoe ik het ging verwoorden.

      Verwijderen
  11. Wat een mooie foto en een mooie spreuk, ik kan geen woorden vinden, behalve dan dat ik je een sterke vrouw vind, ik wens je kracht en liefde en gedragenheid toe. Lieve groet Amanda

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Je leeft je leven met een heel groot gemis. Ik kan me niet eens voorstellen hoe dat moet zijn. Justus vind ik trouwens een prachtige naam.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel. Het is een naam die je niet zo heel erg veel hoort. Wij zijn niet van de modenamen.

      Verwijderen
  13. Wat een lieve foto. Natuurlijk missen jullie je kind (broer) en het vergt moed om het leven weer op te pakken. Jullie doen dat goed.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. EEn kind verliezen blijft een eeuwig intens gemis. Je leert leven zonder hem, maar hij zit altijd in je geest, in je hart, in je lichaam. Veel sterkte. Tedere foto!

    BeantwoordenVerwijderen