naam

Laat ik na het lezen van de reacties op mijn vorige bericht eerst maar iets rechtzetten: onze zoon heette Justus en niet Justin. We noemden hem vaak Jus. Ik had het zo kunnen laten en niets kunnen zeggen, maar dat druiste een beetje tegen mijn gevoel in. En daarnaast vond hij het zelf nooit leuk als hij Justin genoemd werd. Toen hij klein was zei ik vaak Jusje Kusje en zijn tien jaar jongere nichtje zei altijd Jussie. 

Deze foto heb ik ooit eerder laten zien: Jus en zijn kleine nichtje. De ene werd op 10 november 1999 geboren en de ander op 12 november 2009. Ze hadden een bijzondere band en waar hij ging, ging zij. Ze was zeven toen hij overleed en nu praat ze daar heel af en toe over, maar dat heeft ze jarenlang niet gewild. Later zal ze vast wel met vragen komen. 

Momenteel zit ik in een niet zo hele goede periode. Ik droom de laatste tijd weer vaak akelig over Jus en het gemis is nu erg groot. Er zijn periodes dat ik er beter mee om kan gaan en op andere momenten slaat het weer keihard toe. Ik denk dat het nu ook met de zomerperiode te maken heeft en ik overal om me heen vakantievierende gezinnen zie en groepen jongeren die plezier hebben. Maar ook alle dodelijke ongelukken die er gebeuren hakken er bij mij nogal in. Ik weet zo goed in wat voor nachtmerrie de nabestaanden terechtgekomen zijn. 

Langzaam maar zeker pak ik steeds meer dingen op die ik jarenlang heb laten liggen. Zo ging ik van de week na zes jaar weer naar een rommelmarkt toe, eerder was ik daar nog niet aan toe. En zo zijn er al veel dingen geweest die ik moest overwinnen. Neem nou die tuin: het is eigenlijk nog maar van de laatste twee jaar dat ik er weer plezier in heb. Dat komt ook omdat Jus altijd veel meehielp in de tuin. Dat moest hij niet, dat wilde hij zelf. En daarnaast, wat konden mij die bloemen en planten na zijn dood nog schelen? Helemaal niets!

We missen ons kind, broertje, maatje nu vijfenhalf jaar. Het leven ging door en wij gingen door, met vallen en opstaan. Ik denk dat we ook best wel trots op onszelf mogen zijn over hoe ver we al gekomen zijn. Het dal was genadeloos diep.