uien, tarwe, poep en stof

Vraag van de dag: wat is je favoriete dag van het jaar? 

Die heb ik niet! Om feestdagen geef ik niet, mijn verjaardag vier ik niet meer en verder zijn er ook niet echt dagen die ik als favoriet kan bestempelen. Ik leef van dag tot dag en ik probeer gewoon van iedere dag iets te maken, zo goed en zo kwaad als dat gaat. 

Eigenlijk komt dit best wel negatief over, als ik het zelf teruglees. Natuurlijk gebeuren er ook wel leuke dingen en natuurlijk zijn er ook best wel goede dagen. Maar toch... juist op die leuke dagen zijn het verdriet en het gemis sterk aanwezig. Vorig jaar vroeg iemand me of ik ooit nog gelukkig zou kunnen worden en ik kon daar geen antwoord op geven, maar ik denk van niet. 

♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡ ♡

Zondag waste zoonlief zijn auto, want dinsdag moest deze gekeurd worden. En toen ging maandag de buurman de uien oogsten. De wind stond de kant van ons huis op en aangezien het alweer even niet geregend heeft, kwam er een hoop stof en zand onze kant uitgewaaid. Bij de garage hadden ze gisteren gezegd dat zoonlief een mooie auto had, maar dat deze wel erg stoffig was...

Gisteren waren ze de hele nog druk bezig met de uien oogsten en de overbuurman ging het tarwe dorsen. Dat betekende nog meer stof! En toen ging weer een andere buurman mest uitrijden en daar kwamen een miljoen vliegen op af en ook in ons huis zaten daardoor opeens veel vliegen. 

Je hoort weleens van die verhalen van mensen die op het platteland gaan wonen en vervolgens gaan klagen of (erger nog) een proces aanspannen tegen de boerenburen vanwege de herrie of andere ongemakken. Tja, wie denkt om voor de rust in het buitengebied te gaan wonen, kan weleens bedrogen uitkomen. 

Op zestien augustus was het achtentwintig jaar geleden dat we ons huis kochten. Een huis in de polder. Alle buren van toen zijn bijna allemaal verdwenen, want oud zijn in de polder is niet handig. Vroeg of laat vertrekt iedereen naar een dorp omdat daar alles bij de hand is. De boeren van nu zijn de opvolgers van de boeren uit onze begintijd. Er is veel veranderd in al die jaren. De melkkoeien verdwenen door de melkquota en andere regels. De vleeskoeien verdwenen bijna allemaal omdat het teveel werd om ze te onderhouden. 

Een aantal boerderijen zijn geen boerenbedrijf meer. Het huis en de schuren hebben een andere functie gekregen en soms werden de vele hectares landbouwgrond verkocht. 

Het huis waar wij wonen is nooit een boerderij geweest. Lang geleden was het een arbeidershuisje. Onze woonkamer was toen de hele benedenverdieping van het huis. In 1976 werd het verkocht omdat de bewoners van destijds op de boerderij van familie gingen wonen. Degene die het huis kocht liet het huis grondig verbouwen.  

Toen wij in de polder gingen wonen, wist ik niet of ik dat wel zou kunnen en ik stelde een doel: ik ging het een jaar proberen en als het niks voor me zou zijn, dan zouden we terug naar een dorp gaan. Het leven in het buitengebied beviel me echter goed en we bleven hier dus wonen.

De kinderen werden geboren en groeiden hier op. Onze jongste zoon is hier overleden, maar dat is voor ons geen reden geweest om hier weg te gaan. Veel mensen vinden dat onbegrijpelijk en zeggen dat ze dat veel te confronterend zouden vinden. Maar als wij alle plaatsen zouden moeten vermijden waar er herinneringen aan onze jongste zijn, dan kunnen we beter emigreren. En daarnaast dragen we de herinneringen, het verdriet en gemis altijd met ons mee, waar we ook zijn.