waar ik graag kom

Wij ontdekken graag nieuwe paden en wegen tijdens onze wandelingen. We lopen graag door de polders en in het bos, maar eigenlijk kan er voor mij niks tippen aan onze eigen kust. Het was gisteren mijn beurt om te beslissen waar we zouden gaan wandelen en dat werd een stuk van de kust wat ik zo ongeveer wel uit mijn hoofd ken, omdat ik er best vaak kom. Maar het is zo fijn om het duin over te gaan en de zee te zien:

Daar is de overkant. Dat is Vlissingen:

 Deze paalhoofden zijn er om de stroming af te zwakken en daardoor erosie van de kust tegen te gaan:

De golven breken op de palen en er ontstaat daardoor gelijk een sterkere stroming tussen de palen.

Als je in het water bent kan je door de stroming naar de palen toegetrokken worden en je kan je daardoor flink verwonden aan schelpen of scherpe schelpresten die erop zitten. Het advies is dan ook dat je altijd uit de buurt van paalhoofden en pieren moet blijven tijdens het zwemmen.

Het was mooi weer en we waren niet alleen op het strand. Er waren veel wandelaars en kinderen met schepjes en met vliegers.

Wat er in de zee leeft zie je hier vaak alleen maar als het dood op het strand ligt, zoals deze kleine krab of een dode vis:

Dode vissen zie je trouwens niet zo heel erg vaak en misschien is deze daar wel door een vogel terechtgekomen. 

De witte ronde dingetjes op de foto hieronder zijn de skeletjes van zeeboontjes:

Een zeeboontje komt voor in de Noordzee en is een kleine zee-egel van 1 tot 1½ cm groot.

Ik leerde ooit over het bestaan van het zeeboontje door mijn kinderen, die vroeger regelmatig met een natuurvereniging op excursie gingen. Ze kwamen dan vaak met interessante weetjes thuis. 

Dit zeewier wordt ook wel klakkers genoemd:

Als kind was het een spel om op de klakkers te trappen, die vervolgens een ploffend geluidje maakten. 

Hieronder zie je de schelp van een scheermes:

Ik heb dit schelpdier weleens in een restaurant gegeten, maar ik vond er niet zo heel veel aan.

Gelukkig waren het niet alleen maar dode dieren en lege schelpen die we zagen. Deze groep scholeksters vloog net op toen ik een foto van ze wilde maken:

Het schuim dat hier aanspoelt komt van algen:

Het heeft te maken met het water dat in het voorjaar warmer begint te worden en waardoor algen gaan groeien. Als deze weer afsterven vormen de vrijgekomen eiwitten, onder invloed van de wind, dit schuim.

Op een strandpaviljoen at manlief een uitsmijter en ik at tomatensoep. We hadden daar dit uitzicht:

Wat was het fijn op het strand! Het was aangenaam fris en we genoten van onze wandeling en ook van de andere mensen die we tegenkwamen. Iedereen leek het goed naar de zin te hebben. 

Ik wil je een fijne zondag wensen.