jaloers

Nog maar een paar weken geleden moesten we ergens heen, waar manlief misschien best veel bekenden tegen het lijf zou lopen. Hij zag daar tegenop en ik begreep hem volkomen. Ik heb dat ook als ik aan een evenement hier in de buurt deelneem. Dan vraag ik me toch steeds af hoeveel mensen aan Jus zullen denken als ze mij zien. Hoeveel mensen zullen denken van dat is de moeder van die jongen... Sommigen kijken alleen maar en anderen zeggen of vragen iets en weer anderen lopen met een opgeheven hoofd langs me heen. Maar hoe er ook gereageerd wordt, het is het soort aandacht waar we nooit om gevraagd hebben. Veel liever hadden we gewild dat Jus nog leefde en dat alles nog net als vroeger was.

In de tijd dat Jus overleden is, was de man van een collega ernstig ziek. Hij had kanker en dat zou niet meer goedkomen. Elf maanden na het overlijden van Jus is hij overleden. Hij was nog maar half de vijftig. Dat alles een hele grote impact op onze andere collega's heeft gehad, is logisch. Het is voor hun ook beslist niet meegevallen. Maar ze waren meelevend en ik ben blij dat ik op mijn eigen tempo alles terug heb mogen opbouwen.

In de loop van de tijd namen enkele collega's, om verschillende redenen, ontslag. Eén van hen was H. Ze zat niet lekker in haar vel en had allerlei lichamelijke klachten. En daarnaast had ze een conflict met een andere collega. Ze probeerde nog op een andere locatie binnen de stichting de draad terug op te pakken, maar dat ging haar niet goed af. Uiteindelijk vond ze totaal ander werk bij een andere werkgever. 

Afgelopen voorjaar kreeg ik opeens een berichtje van haar: of ik zin had om ergens wat te gaan eten, want ze miste me. Door het conflict dat ze met die andere collega had en waar ik absoluut niet tussen wilde zitten, hadden we elkaar een tijd niet gesproken. We planden een datum en hadden een hele erge leuke middag. We praatten over mij en we praatten ook heel veel over haar. Over haar werk, over de verhuizing naar een andere woning die ze net achter de rug had, over haar kinderen... We namen die middag afscheid van elkaar, met de belofte om later weer eens met elkaar af te spreken.

Vandaag sprak ik de collega die haar man verloren had. Ze was H tegengekomen en dat zat haar niet helemaal lekker. H had namelijk gezegd dat ze destijds ontslag genomen had omdat zij (de weduwe) en ik teveel aandacht van de andere collega's kregen... Ze (de weduwe) had even niet geweten wat ze daarop had moeten zeggen. Hoe kun je jaloers zijn op iemand die een partner verloren is of op iemand die een kind verloren is? Dat gaat echt mijn petje te boven! Ik had al die aandacht van mijn collega's ook liever niet gehad, tenminste niet om de reden waarom ik die aandacht kreeg, namelijk de dood van mijn kind. 

Ik heb sinds de dood van Jus al redelijk wat vreemde uitspraken voorbij horen komen. Anderen kunnen soms weleens onhandig uit de hoek komen en vaak is het dan uit onwetendheid of omdat ze moeilijk met de situatie om kunnen gaan.

Maar de uitspraak van H gaat voor mij de boeken in als dom. 

 In al die tijd dat Jus dood is, heb ik altijd tegen anderen gezegd dat ze niet naar mijn verdriet mogen kijken als ze zelf iets hebben. Dat van mij is een drama, maar anderen maken ook akelige en verdrietige dingen mee en dat zijn ook drama's en ik wil zeker niet ze zich voor mij inhouden. Maar wat ik niet tolereer is dat anderen jaloers op me zijn. 

Kom op zeg!