geschiedenis

Laat ik jullie eens vertellen over een periode uit mijn leven waar ik het eigenlijk nooit over heb. In al die vijftien jaar dat ik blog heb ik dat deel van mijn leven altijd overgeslagen, maar dat is ook een onderwerp waar ik het in mijn dagelijkse leven zelden over heb. En dat is niet omdat het ergens diep van binnen weggestoken zit, maar meer omdat ik altijd meer in het heden dan in het verleden leef. En daarnaast ben ik niet zo van de oude koeien uit de sloot halen. Maar goed, voor deze ene keer zal ik vertellen hoe mijn 'vorige' leven eruitzag.

Op mijn zeventiende leerde ik een jongen kennen die vier jaar ouder was dan ik, laat ik hem maar even Jan noemen. Jan was gescheiden en had een kindje uit zijn vorige relatie. Ik was jong, naïef en blind van verliefdheid en viel als een blok voor deze mooie jongen met zijn vlotte babbel. Mijn ouders vonden hem maar niks en na een jaar van geruzie, ging ik op mijn achttiende uit huis en samenwonen met Jan. 

De jaren die volgden waren geen leuke jaren. Ik werd meerdere malen door Jan met andere vrouwen bedrogen. Er werd tegen me gelogen. Ik werd uitgescholden. Ik werd vernederd. En ik werd geslagen. Jan vond dat hij alles mocht, maar stond het niet toe dat ik met anderen praatte en al helemaal niet met andere mannen. Hij was ziekelijk jaloers. We leefden van een uitkering en er was nooit genoeg geld om van te leven. Hij was kunstenaar en wilde geen vaste baan, maar zijn kunst leverde niks op. Ik had af en toe parttime baantjes.

Na vier jaar samenwonen hakte ik eindelijk de knoop door en ging ik bij hem weg. Ik huurde een huisje en vond een fijne baan. Jan kon het niet verkroppen dat ik weggegaan was en hij heeft me vijf jaar lang gestalkt. Ook toen hij allang een andere vrouw had leren kennen, bleef hij me lastig vallen. Later hoorde ik van zijn ex, waarmee hij een relatie voor mij had, dat hij ooit een straatverbod gekregen had, omdat hij haar ook bleef lastig vallen. Dat was in de tijd geweest dat wij al samen waren, maar ik had daar nooit iets van geweten. 

Pas toen ik een relatie met mijn huidige man kreeg, stopte het gestalk. 

Manlief was een totaal ander type dan Jan, maar het heeft jaren geduurd voordat ik hem echt kon vertrouwen. Het heeft ook jaren geduurd voordat de muur die ik om me heen opgetrokken had, af begon te brokkelen. Manlief heeft enorm veel geduld met me gehad. 

Jan heb ik zeker zesentwintig jaar uit mijn leven kunnen bannen. Het laatste jaar kom ik hem regelmatig op mijn werk tegen en af en toe praten we met elkaar. Ik ben niet kwaad meer op hem en ik ben ook niet bang meer voor hem. Hij hoort bij een ander leven wat ver achter me ligt. En ik kan alleen maar hopen dat hij zijn huidige vrouw met meer respect behandelt dan dat hij mij behandeld heeft. 

Tegenwoordig heb ik een hele hoop lieve mensen om me heen, maar ook hen heb ik moeten leren vertrouwen. Mijn verleden heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Er was een tijd dat ik in een zeer slecht relatie zat en de tijd dat ik een goede relatie heb, duurt gelukkig al een heel stuk langer. Maar ik weet wel dat dit niet vanzelfsprekend is. Manlief en ik hebben daar samen hard aan moeten werken, maar onze relatie is sterk en ook na het overlijden van onze jongste zoon, bleef deze overeind.  

Misschien lijkt het af en toe wel alsof ik in het verleden nooit iets meegemaakt heb, maar niets is minder waar. Ik praat er alleen nooit over. Voor mij is het namelijk een gesloten boek.

 En dat boek gaat nu ook weer dicht.