even naar buiten

Door omstandigheden was het gisteren een erg emotionele dag voor ons. Het had alles te maken met het verlies van onze jongste zoon en ergens afscheid van nemen. Het was een lange en verdrietige dag en aan het eind van de middag besloten we om toch nog maar een stukje te gaan wandelen. We moesten er even uit en gingen naar een natuurgebied in de buurt, waar we wel vaker komen.

Het is een gevarieerd gebied met open landschap, bos en water.

In het bos lagen al veel afgevallen bladeren:

Tijdens de wandeling snoepte ik af en toe van de bramen:

En voor de rest bleef ik overal van af, maar ik had best nog wel kamille (voor thee)

En rozenbottels (voor siroop) kunnen plukken.

Er waren vast nog wel veel meer eetbare dingen, maar ik heb voor de rest niet echt verstand van wat je kan eten of niet. Het is dus veiliger als ik alles gewoon maar laat staan of hangen.

We hebben veel konijntjes gezien, die meestal vlak voor onze voeten overstaken. Dat was leuk, maar ze waren te snel om te kunnen fotograferen.

Toen we weer bijna terug bij de auto waren, werd het gegak van ganzen steeds luider en even later  liepen we langs een waterplas waar een groep ganzen neergestreken was:

Toen we terug naar huis gingen nam manlief niet de grote weg, maar reed hij door de polder. Bij een boerderij kocht ik bij een kraampje aardappelen en uien:

 Ik had nog maar net uien op mijn boodschappenbriefje gezet (in mijn telefoon) en die kon ik gelijk weer verwijderen.

Eerder op de dag had ik een berichtje van een vriendin gekregen. Niet de vriendin waar ik altijd mee ga wandelen, maar een andere. Ze schreef dat ik haar en haar man besmet had met het wandelvirus en ze stuurde foto's van een georganiseerde wandeling waar ze aan mee gedaan hadden. Grappig.

Nou had ik ooit manlief ook al besmet met het loopvirus en ondertussen heb ik hem ook besmet met het fotografeervirus. Op deze foto zie je hem een foto nemen, terwijl ik op een brug sta en je mijn schaduw ziet:

Dit is de foto die hij daar nam:

Na de wandeling en na het eten, keken we naar Genslanders. Iedere zondag is er een dubbele aflevering van deze serie en we kijken er vooral naar omdat de serie hier in de buurt opgenomen is. Er zijn veel locaties die we kennen, maar ook wel waar we nog nooit geweest zijn en waar we ons bij afvragen waar deze zijn. Het dialect of accent wat de acteurs moeten spreken is geen Zeeuws-Vlaams, maar dat weet de rest van Nederland en België waarschijnlijk niet. Wij uiteraard wel. Van mij had dat nagemaakte accent ook niet echt gehoeven, want er wonen hier allang niet alleen maar Zeeuws-Vlamingen meer.

Na gisteren de eerste aflevering van Grenslanders gezien te hebben, ben ik naar mijn bed gegaan. Ik was helemaal op. Het was een emotionele en daardoor erg vermoeiende dag. 

Gelukkig ging het vandaag alweer een stuk beter met me.