ongeluk

Dit bericht gaat over het overlijden van onze zoon en is misschien best wel een heftig bericht.
U bent gewaarschuwd…

In de buurt kwam een paar dagen geleden bij een ongeluk een 22-jarige jongen om het leven. Hij was een oud-schoolgenoot van onze oudste en ik ken zijn moeder van vroeger. Het hele gebeuren gaf ons weer veel stof tot nadenken, want wij weten als geen ander waar de ouders en de broer van die jongen in terechtgekomen zijn. Hoe groot die nachtmerrie is. En ook wat er de eerste momenten en dagen allemaal gebeurt.

Ik heb de laatste dagen veel teruggedacht aan de avond dat Jus overleden was en aan wat er allemaal gebeurde nadat ik 112 gebeld had. De vrouw aan de andere kant van de lijn, die meetelde terwijl ik reanimeerde. Al snel de sirenes van de eerste politiewagen. Onze oudste die we de opdracht gaven om de hulpdiensten op te vangen. Er kwamen twee ambulances, twee brandweerwagens en talloze politiewagens. Veel mensen in de tuin en de ambulancemedewerkers die met man en macht hun best deden om Jus weer tot leven te wekken. De traumahelikopter werd opgeroepen en manlief en ik fluisterden elkaar toe dat we hoop moesten houden. We hielden elkaar vast en een politieman legde zijn arm om mijn schouder, ik hoorde onze oudste met een andere politieman praten. En toen kwam het moment dat de ambulancebroeder tegen ons zei, dat het over was. Dat er contact geweest was met de arts van de traumahelikopter en dat het geen zin meer had om verder te gaan. Alle apparatuur werd losgekoppeld en wij werden naar binnen geleid.
Er waren veel mensen, maar een speciale gezinsagent werd ons aanspreekpunt en voor alle vragen konden we bij hem terecht. Hij vertelde dat de pers toestemming gekregen had om vanaf een afstand foto's van onze tuin te maken en dat zij de pers te woord zouden staan.
En toen moest ik gaan bellen: naar mijn schoonmoeder en naar mijn ouders. Ik moest ze vertellen dat Jus dood was en ik vroeg ze om de rest van de familie in te lichten. Ik postte een bericht op de groepsapp van mijn werk. Het nieuws van Jus' overlijden ging als een lopend vuurtje en we ontvingen het ene condoleancebericht na het andere. Een schoonzus belde en vroeg of ze mocht komen en is urenlang bij ons gebleven.
Er kwamen twee rechercheurs, een speciaal onderzoeksteam, een dienstdoende huisarts en een schouwarts. Als laatste kwamen er twee dames van een begrafenisonderneming, die vijf uur na het ongeluk Jus meenamen omdat er sectie op zijn lichaam verricht moest worden. En daarna was iedereen weg en werd het stil, maar in mijn hoofd bleef ik urenlang het geluid van sirenes horen.

De dagen erna moesten we ons met de uitvaart gaan bezighouden. We waren helemaal leeg van binnen en konden geen enkel nummer bedenken dat gespeeld moest worden. Vrienden van Jus hielpen met de muziek en vertelden ons wie we een rouwkaart moesten sturen. Ons huis zat vol met vrienden van de kinderen die bij ons wilden zijn en ons wilden steunen. Hun aanwezigheid heb ik toen enorm gewaardeerd.
Het kon ook anders: drie dagen na Jus' overlijden belde een cliënt van me op. Hij zei dat hij begreep dat ik er die week niet zou zijn en hij wilde graag weten of ik de week daarna wel zou komen werken. Ik ben nooit meer naar die cliënt toe gegaan, want zijn vraag heeft me enorm veel pijn gedaan. Hij stelde die vraag namelijk uit eigenbelang.

We hebben heel veel condoleancekaarten ontvangen. Het waren er honderden. Bloemisten reden af en aan om boeketten en bloemstukken te bezorgen. En een buurvrouw bracht ons een paar keer eten. Op school mochten de kinderen die daar behoefte aan hadden iets over Jus of aan ons schrijven. We hebben dat later gebundeld van de mentor van Jus gekregen. Op school was in een klas een herdenkingsplek ingericht, die we buiten schooltijd om bezocht hebben.

In de maanden die volgenden stonden onze levens compleet stil, maar stapje voor stapje vonden wij toch, elk op ons eigen tempo, een manier om door te gaan.

Voor alles kwam er weer een eerste keer:
De eerste keer lachen
De eerste keer zingen
De eerste keer naar een feestje gaan
De eerste keer naar een film kijken
De eerste keer op vakantie gaan
De eerste verjaardag vieren
De eerste keer naar een etentje gaan
De eerste keer vrijen

We hebben ons vaak schuldig gevoeld, omdat onze levens doorgingen terwijl Jus nooit meer de kans zou krijgen om verder op te groeien en oud te worden. Vaak zeiden mensen, heel goed bedoeld, dat Jus van boven toe zou kijken en trots op ons zou zijn en dat was nou juist iets wat ik niet wilde horen. Ik wilde namelijk niet dat hij wist dat hij dood was. Ik hoop nog steeds dat er na de dood helemaal niets is. Toch zeg ik vaak tegen zijn foto of tegen de urn dat ik hem zo vreselijk mis, maar ik hoop met heel mijn hart dat hij het nooit zal weten.

Ik vertelde aan het begin van de week dat we het moeilijk hadden en daar kwam later het ongeluk van die jongen nog eens bovenop. Op het werk, waar ik normaal best wel afleiding vind, ging het vaak over dat ongeluk de afgelopen dagen. En dat is ook logisch, maar voor mij was het erg moeilijk. Vaak werd er in geuren en kleuren verteld wat er allemaal met die jongen gebeurd was en hoe zijn ouders gereageerd hadden en dat trok ik even niet. Ik heb heel veel dingen herbeleefd en dat zijn dingen waar ik normaal ook vaak aan denk, maar nu kwam daar ook het medeleven voor de ouders en de broer van die jongen bij. Ik voel enorm met ze mee.

Het zou goed kunnen dat ik bepaalde dingen die ik nu verteld heb, al eens eerder verteld heb. Ik weet het eigenlijk niet meer en ik heb ook geen zin om het op te zoeken.

Het is donderdag en mijn weekend is al begonnen. Morgenavond gaan manlief en ik iets leuks doen en ik denk dat we beiden wel toe zijn aan een zorgeloze avond. Zondag zal weer een rotdag worden, want dan word eindelijk de caravan opgehaald die verkocht is. Dat is iets waar we ook al heel veel verdriet om gehad hebben de laatste tijd.

Bedankt dat je dit wilde lezen.
❤