intro

Mijn naam is...

Mevrouw W. (Bijgewerkt op 14-03-2024) Een bekende in blogland, ook al is het alweer een aantal jaren geleden dat ik met mijn vorige webl...

zondag 23 december 2018

middagwandeling

Manlief heeft het de laatste tijd enorm druk gehad op zijn werk. Hij maakte lange dagen en was veel onderweg. Vrijdagavond was hij op de bank in slaap gevallen en uren later stond hij op om daarna verder in bed te slapen. Hij sliep lang die nacht en toen hij opstond had hij pijn in zijn rug en spieren en was hij snotterig. Wij zouden eigenlijk gaan wandelen, maar dat zag hij niet zitten. Of misschien toch wel, maar dan zou het een korte wandeling worden.

Manlief zat 's morgens wat achter zijn pc en omdat ik wel interesse in Netflix had, installeerde hij dat op mijn laptop. Ik bladerde door het filmaanbod en daar stond de film Weg van jou tussen. Ik had de film al in de bioscoop gezien en omdat ik het zo'n geweldige film vond, startte ik deze gelijk op. Manlief wilde de film, die grotendeels hier in de buurt opgenomen is, ook wel zien en met een beetje kunst- en vliegwerk koppelde hij mijn laptop aan de tv en keken we even later samen naar de film. 

Voor wie de film nog niet gezien heeft: de hoofdrolspeelster wordt voor haar werk vanuit Rotterdam overgeplaatst naar het Zeeuws-Vlaamse Terneuzen, waar ze totaal niet blij mee is. Ze komt terecht tussen de boeren en mensen die ze niet verstaat. De film bestaat uit heel veel clichés en het einde is redelijk voorspelbaar, maar ik vind hem zó ontzettend leuk! Zeeuws-Vlaanderen en dan met name West Zeeuws-Vlaanderen wordt heel erg mooi in beeld gebracht en voor ons is het een feest van herkenning. Ergens kan ik me wel voorstellen dat als je in een grote stad woont, je misschien niet zo lyrisch bent als er weer een film opgenomen wordt, maar hier gebeurt dat niet zo vaak. En het grappige is dat er tussen de figuranten ook bekenden van ons zitten. 

Na de film keek ik op facebook en daar had mijn moeder een heel erg lief bericht op mijn tijdlijn geplaatst. En toen was ik weer in tranen natuurlijk! Ook manlief was door het bericht van mijn moeder ontdaan en het leek hem daarna toch wel fijn om dan toch maar te gaan wandelen, zodat we allebei even tot rust zouden komen. Halverwege de middag trokken we de deur achter ons dicht en reden we richting de kust en niet om over het strand wandelen, maar om een rondje door de polder te lopen.


We kwamen onderweg een trekvlot tegen die op deze brug uitkwam:


En een stukje verder moesten we over deze touwbrug naar de overkant toe:


Hier staan we (met droge voeten) aan de ander kant:



En we moesten weer eens tussen de koeien wandelen... ik heb daar toch een hekel aan! Ik vind koeien leuke beesten, alleen vind ik ze wel groot en ben ik bang dat ze achter me aankomen. Ik zie ze liever achter een hek, zeg maar. Deze keer kwamen we toch wel erg mooie koeien tegen, met een ontzettend mooie krulletjesvacht, waardoor je ze bijna zou gaan aaien (wat ik uiteraard niet gedaan heb):


Het is een Belted Galloway rund, een ras dat afkomatig uit Schotland is.

Moet je toch eens zien wat een mooie beesten het zijn:



Halverwege onze wandeling dronken we ergens een bakje koffie. En toen we later onze weg  vervolgden ging langzaam de zon onder.




Het was stil. We liepen zes kilometer en we zijn slechte één andere wandelaar, twee fietsers en een paar auto's tegengekomen. Ik weet niet hoe het in de rest van het land was, maar wij hadden mooi weer en het was niet koud.

Toen we thuiskwamen, kwam er een berichtje van mijn zus op de familieapp binnen. Mijn zus gaat één keer in de veertien dagen voor mijn ouders om boodschappen. Zij en haar man hebben beiden geen werk: zij is altijd thuisblijfmoeder geweest en ook toen hun zoon groot was is zij nooit gaan werken, haar man is een paar jaar geleden ontslagen en heeft nog steeds geen ander werk gevonden. Ze zijn dus beiden thuis en hoe ze hun tijd besteden weet ik niet, ik weet alleen dat mijn zus een paar uurtjes in de week vrijwilligerswerk doet. Mijn zus reageerde op mijn vraag of zij of mijn broers in februari met één van onze ouders naar het ziekenhuis willen rijden. Ze schreef dat ze nog niks over die week in februari kan zeggen, alleen dat het niet in de boodschappenweek valt, anders had ze het daar mee kunnen combineren. 

Voor mij was toen echt de maat vol. Ze zei geen nee en ook geen ja, maar ik had het er helemaal mee gehad. Ik heb een heel lang bericht op de familieapp geschreven waarin ik weer maar eens schreef dat het slecht met mij gaat en dat het voor mij allemaal niet meer op te brengen is. Dat ik iets heel ergs meegemaakt heb en dat bij mij gewoon de rek eruit is. En ik schreef over één van hen die me laatst opbelde en vertelde dat hij wel honderd leukere dingen kon verzinnen dan met onze ouders ergens heen te moeten en die ook zei dat hij nooit met ze zal rijden. Ik schreef dat ze zich zouden moeten rotschamen tegenover onze ouders, maar ook tegenover mij omdat ze me zo in de steek laten. Met alles. Want het gaat niet alleen over ergens met onze ouders heen rijden, er is meer. 

Ik liet het bericht, nadat ik het verstuurd had, aan manlief lezen. "Zou het helpen?" vroeg hij aan me. "Ik hoop het wel, maar ik reken er maar niet teveel op," zei ik. Ik kan die anderen niet dwingen om meer voor onze ouders te doen, maar anderzijds dwingen ze mij er wel toe. En het enige wat ik kan doen, en wat ik de laatste tijd al meer gedaan heb, is ze vertellen dat ik moe ben en dat alles mij heel erg veel energie kost. En dat is gewoon de waarheid, ik vertel het ze niet om interessant te doen of om zielig gevonden te worden. 

Na het avondeten bekeken manlief en ik nog een film op Netflix: A streetcat named Bob en dat was een fijne film om even alles los te kunnen laten.

11 opmerkingen:

  1. Ik schrik iedere keer weer van het egoisme van mensen. Hoe is het toch mogelijk dat we/ze allemaal zo geworden zijn. Wat goed van jou dat je nu echt duidelijk bent geweest. Wie weet gebeurd er wel iets en anders weet je dan zeker dat er niets zal veranderen.

    Ik denk vaak aan je en aan deze moeilike tijd voor jullie. Zo goed dat jullie toch gaan wandelen.

    Wat de koeien betreft ik heb ooit jaren geleden een workshop koeienfotograferen gedaan en ben sindsdien helemaal van mijn angst af. We moesten in een weiland gaan zitten en dan kwamen ze vanzelf naar ons toen en konden we foto's maken maar we mochten ze NIET aanraken. Zij mochten dat wel en echt ze likte aan je oor, haar, handen. Haha. Man was mee voor mijn plezier en die oest er helemaal aan geloven. En ja we hebben schotse hooglanders gezien vrijdag. Twee volwassen en 3 kalveren. ik wens jullie heel veel warmte en sterkte toe de komende dagen

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel.

      Eigenlijk is zo'n workshop nog niet eens een gek idee. Ik vind het altijd leuke beesten met van die mooie wimpers. Ik aai er wel eens als zij/hij achter een hekje staat, maar zo los in de wei ga ik er echt met een grote boog omheen.

      Verwijderen
  2. Of het gaat helpen, dat zal je moeten ondervinden. Ik hoop het zo voor je. Maar je hebt nu duidelijk gemaakt hoe je erover denkt en dat geeft jou misschien toch al een beetje lucht.
    Ik ben ook als de dood voor koeien. Veel te groot, die beesten! Deze zijn nochtans wel mooi en ze kijken ook niet zo 'dom' als de gewone witblauwe.
    Mooie wandeling heb je gemaakt, met een schitterende afsluiter.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is afwachten of het zal helpen maar ik heb er een hard hoofd in. Natuurlijk hoop ik wel dat het me nu wel gelukt is om ze wskkwa te schudden.

      Verwijderen
    2. *wskkwa is natuurlijk wakker. Leuk zo'n autocorrectie

      Verwijderen
  3. Wat goed dat je je gevoelens duidelijk hebt gemaakt in de familie-app! Wat de anderen ermee gaan doen, kun jij niet sturen, maar ze weten nu wel precies wat jij vindt en voelt! Fijn, dat je moeder een hartverwarmend bericht achter liet, voor haar zal de situatie ook moeilijk zijn. Mooie wandeling maakten jullie, zo via de touwbrug en zo. Hier was het vandaag een sombere, regenachtige dag, amper daglicht gezien, maar we zijn lekker binnen aan de slag geweest.
    Ik hoop voor jullie dat het heel snel 6 januari of zo is, ik denk vaak aan je, en we zullen een kaarsje voor jullie branden. Knuffel van Anja

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel, lief van jullie.

      Vandaag hadden we hier ook de hele dag lichte regen en de zon hebben we niet gezien.

      Verwijderen
  4. Wat een heerlijke wandeling was dat. Ik was gisteren met mijn man in Ieper en daar was het ook prachtig. Logje gaat nog volgen.

    Heb je al een reactie gehad op je appje? Ik vind het echt bizar dat het zo gaat: ze zouden zich echt dood moeten schamen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik kreeg een heel kort berichtje van mijn zus dat zij in die week in februari wel één keer naar het ziekenhuis gaat rijden. Dus na een kwaad bericht van mij kan het opeens wel.
      Woensdag zie ik ze natuurlijk allemaal op het kerstdiner maar ik heb me voorgenomen om er niet al teveel over te zeggen. Het is niet nodig om op een dergelijke dag de sfeer te verpesten.

      Verwijderen
  5. Telkens wanneer ik jou lees over de familieperikelen ben ik blij met mijn Broer en SchoonZus. Jammer dat jouw familie zo weinig familiaal is.

    Mooie foto's. Bij die touwbrug speelde mijn hoogtevrees spontaan op.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Die brug was niet hoog, we waren zelfs bang dat we natte voeten zouden krijgen, maar we bleven net boven het water.
      Ik prijs me ook gelukkig met mijn schoonfamilie want daar loopt het tenminste wel allemaal zonder grote problemen.

      Verwijderen