intro

Mijn naam is...

Mevrouw W. (Bijgewerkt op 14-03-2024) Een bekende in blogland, ook al is het alweer een aantal jaren geleden dat ik met mijn vorige webl...

zaterdag 22 december 2018

begrip

De afgelopen week was ik moe, prikkelbaar en verdrietig. De aanloop naar de feestdagen valt me dit jaar een stuk zwaarder dan vorig jaar. En dan moeten de feestdagen zelf nog komen...

Gisteren hebben mijn collega's me naar huis gestuurd. Ik had erg veel verdriet en ze kwamen toch wel rond met het werk, dus daarvoor hoefde ik niet te blijven. Er viel niet over te discussiëren: ze vonden het beter voor mij als ik naar huis zou gaan.
Ik tref het met van die lieve, begripvolle collega's. 

Was iedereen maar zo begripvol! 
Mijn ouders hebben beiden half februari een afspraak in het ziekenhuis. Ik vroeg aan mijn broers en zus op de groepsapp of één van hun ook een keertje mee wil gaan naar het ziekenhuis. Het hoeft niet altijd voor mij te zijn, toch? Helaas werd mijn vraag niet echt gewaardeerd! Nee, zij weten niet van tevoren of ze wel vrij kunnen krijgen... Ik schreef terug dat het pas half februari is en dat ik het ruim genoeg van tevoren liet weten. En ik schreef ook dat het niet altijd vanzelfsprekend is dat ik kan, want ik heb ook andere verplichtingen. 

Ik vraag me weleens af hoe ze het opgelost zouden hebben, als ik er niet geweest was! 

Nadat mijn collega's me gisteren weg gestuurd hadden, ging ik nog even langs mijn ouders. Heel even maar, want ik moest toch alleen maar huilen. Ik zei ze dat ik het niet snap dat die anderen er van uit blijven gaan dat ik alles maar blijf doen, terwijl ik toch al een paar keer aangegeven heb dat het  allemaal te zwaar voor me is. Ik ben niet meer degene die ik twee jaar geleden was, maar dat word niet door die anderen begrepen. En ook als er niets met mij gebeurd was, zouden die andere drie ook gewoon kunnen helpen, dat mag eigenlijk niet uitmaken. Gewoon de boel de boel laten kan ik niet, dat wil ik mijn ouders niet aan doen. Mijn ouders zijn niet van die mensen die met een vuist op tafel slaan of zelf iets aan die anderen vragen. Bang, omdat die anderen het dan misschien helemaal laten afweten.

Toen ik de vorige keer hier over mijn broers en zus schreef, merkte iemand op dat ik toch ook wel schoonzussen heb die ook best eens iets mogen doen. Maar in mijn familie kan dat niet. Ik heb aan mijn kant maar één schoonzus en die heeft niet aangeboren hersenletsel waardoor zij niet in staat is om te helpen. Zij en mijn broer zijn nog wel getrouwd, maar niet meer samen: zij woont met begeleiding ergens anders en mijn broer bezoekt haar eens in de veertien dagen en dat is iets wat zij wil. En daar wil ik maar mee zeggen dat hij het met haar niet zo heel erg druk heeft. Natuurlijk is het voor hem psychisch ook zwaar, maar juist hij is degene die zich heel erg egoïstisch opstelt en gezegd heeft om nooit te helpen. Je zou juist van iemand die zelf iets erg moeilijks meegemaakt heeft, verwachten dat er meer begrip voor mijn situatie zou zijn. Maar dat is dus niet het geval.
Mijn andere broer is vrijgezel. 

Over een paar dagen zitten we met ons allen op het kerstdiner van mijn ouders. Opgedoft eten naar binnen te proppen. Dan zijn ze er wel. Dan kan het wel.

Wat zal ik blij zijn als het 6 januari ofzo is. Ik zie enorm op tegen de kerst en nog meer tegen de jaarwisseling.
Ik heb verdriet.
Ik mis mijn kind zo verschrikkelijk veel.

14 opmerkingen:

  1. Lieve mevrouw W, heel veel sterkte gewenst!!
    Is het een idee om een beroep te doen op een vrijwilligersorganisatie, daar zitten vast mensen bij die iets voor je ouders kunnen betekenen. Ik snap dat je liefst alles vanuit het eigen gezin wilt oplossen, maar denk ook aan jezelf!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bedankt voor je tip. Ik heb in het voorjaar al bij een vrijwilligersorganisatie aangeklopt, maar door het gebrek aan vrijwilligers is daar tot op heden nog niks uitgekomen. Ook in het verzorgingshuis waar mijn ouders wonen kampen ze met een groot gebrek aan vrijwilligers.

      Verwijderen
  2. Als je broer zegt dat hij nooit zal helpen, denk ik dat er iets mis zit in de relatie tussen hem en je ouders. Dat zou los staan van jou, maar je bent er wel de dupe van. Ach meis, ik zou zo graag je even een knuffel komen geven, en zou je ook graag helpen, bijvoorbeeld door je ouders naar het ziekenhuis te rijden, maar helaas woon ik aan de andere kant van het land. Je schreef over vriendinnen die je al heel lang kent, kun je misschien op 1 van hen een beroep doen om een keertje je ouders te rijden? Ik begrijp dat die het ook druk hebben, maar zij en je ouders kennen elkaar waarschijnlijk wel, dus het zijn niet helemaal vreemden van elkaar, zoals vrijwilligers zijn. En als je het ze nu vraagt, kan er misschien eentje vast vrij vragen? Dat zou ik zelf met liefde doen voor mijn vriendin (en haar ouders).
    En dat etentje bij je ouders, heel eerlijk gezegd zou ik niet gaan. Kun je niet 's morgens op de koffie gaan? Neem je wat lekkers mee (kerstkrans of zoiets). Dan hoef je niet de hele dag er tegenop te zien, bezoek je toch je ouders met Kerst, en ontloop je de confrontatie met je broers en zussen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Niet te vatten dat je eigen familie je zo in de steek laat. En als je er wat van zegt, dan heb je ruzie en dat wil je natuurlijk ook niet. Ik vind het echt heel erg voor je.
    Veel sterkte voor de komende dagen.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ja dat dacht ik ook meteen: je hebt zo veel vriendinnen. Probeer die een keer te vragen. Ik vroeg me af of ik het zelf zou doen, dat vragen. Vragen is lastig. Maar ik denk toch dat ik het zou doen. En als ik vriendin was zou ik zonder enige twijfel een keer inspringen. Sterkte maar weer.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Deze dagen zijn zwaar als je zo'n verlies moet dragen. Dat kan ik me zo voorstellen! Er zit geen glans meer aan een feest.En ik kan me voorstellen dat je blij bent als alle feestdagen weer voorbij zijn.
    Ik zou toch nog wel als iedereen er is met kerst benoemen dat het voor jou best veel is wat je doet voor je ouders.
    Dat het jou niet meer lukt. En dat je graag wilt dat zij NU meedenken aan een oplossing nu iedereen gezellig bij elkaar zit.( Hoe gaan wij, als kinderen dit oplossen) Wie weet komt er vanuit hen wat.
    Sterkte vanuit hier en ik hoop dat jullie er samen uit kunnen komen.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Het is zo moeilijk om te reageren op de laatste zinnen van dit blogje. Zoals in de supermarkt een ander gangpad inlopen kan, wil en mag ik hier niet.
    Meer dan je begrip en meeleven tonen kan niet, als je het niet zelf hebt meegemaakt zal de diepte niet te voelen zijn van jullie verlies.
    Ik wens je desondanks de kracht toe om de dagen dragelijk te maken.

    Over een tijdje wil mijn dochter vrijwilligers gaan doen, ze deed dat al in verzorgingstehuis, o.a. dementerenden voorlezen en meehelpen met de lunch. Zit de locatie van je ouders in nde buurt van Sluis-Oostburg?

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik knuffel mijn jongens maar eens extra. Ik denk aan jou, laat je zelf maar gaan en de broers zoeken het maar uit. Marijke

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Bedankt voor jullie reacties en ik antwoord maar even gelijk in 1 keer.

    Mijn vriendinnen zijn bijna allemaal net zo oud als ik en velen hebben zelf een ouder of ouders waar ze hun tijd aan besteden en er zijn er ook die al kleinkinderen hebben waar op gepast moet worden. En daarnaast vind ik het best wel moeilijk om ze om hulp te vragen.
    Ik heb een vriendin die af en toe met mijn vader met de rolstoel gaat lopen. En binnenkort gaan zij en ik een keer met mijn beide ouders ergens een pannenkoek eten. Allebei een rolstoel mee en gewoon op stap gaan.


    Ik ga gewoon naar dat etentje met kerst toe. Ik zie er tegenop maar mocht ik gaan huilen dan is dat maar zo. Misschien is het een keer goed dat ze mij zien huilen. Misschien zet het ze aan het denken. Ik krijg vaak te horen dat ik zo sterk ben, maar dat zijn altijd maar momentopnames. Verder prijs ik me gelukkig met mijn schoonfamilie. Met hun is de band gelukkig wel heel erg goed en is het allemaal niet zo problematisch.


    En Lot, mijn ouders wonen niet direct in de buurt van Sluis-Oostburg. Jouw dochter woont nu in België toch? En van daaruit is het best wel een eindje rijden naar mijn ouders toe.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja vlak onder Oostburg en boven Eeklo. Jammer dat ze niet meer in de buurt woont anders had ik het haar echt gevraagd of ze kan helpen. Ze is goed met zowel ouderen als kleine kinderen, die laatste klitten meteen aan haar vast.

      Verwijderen
  9. Ook ik vind het moeilijk om de juiste woorden te vinden ,wat kan ik zeggen tegen iemand die zo verdrietig is .Triest dat je zo weinig hulp krijgt van je familie wat betreft je ouders maar je kunt het helaas niet afdwingen .Ik lees dat je toch gaat naar het etentje , goed van je en zeker voor je ouders En tranen zijn zo menselijk en zeker in jouw/jullie situatie en laat het maar gaan als het gebeurd want het verdriet zit zo diep.Ik wens je veel sterkte
    Een lieve groet van mij ,Elisabeth

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Mevrouw W., mijn hart huilt voor jou, sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen