kwijt

Voordat we gisteren gingen wandelen in Retranchement, was er het één en ander gebeurd. Eigenlijk had ik eerst een andere wandeling uitgezocht die verder weg was en die meer kilometers lopen zou zijn. Maar in plaats van 's morgens te vertrekken, trokken we nu pas aan het begin van de middag de deur achter ons dicht. Het ging namelijk eventjes helemaal niet goed met ons.

Op vrijdagavond verliet onze zoon het huis om op de fiets naar vrienden te gaan. Als hij op de fiets gaat, dan betekent dit dat hij ergens iets met vrienden gaat drinken. Natuurlijk kun je met alcohol op ook gepakt worden als je op de fiets zit of je kunt al fietsend ook domme dingen doen, maar ik ben allang blij dat hij wel zo verstandig is om toch de auto thuis te laten staan. Met een "maak me morgenochtend maar om 10 uur wakker" verliet hij het huis.

Gistermorgen was ik rond half 6 wakker en toen ik beneden kwam, zag ik dat zoonlief nog niet thuis was. Er was geen reden tot paniek, want het gebeurt wel vaker dat hij rond die tijd pas thuiskomt. Toch kwam die paniek wel naarmate het later werd. Ik stuurde een whatsapp naar hem. Ik stuurde later een sms. Er kwam geen antwoord. Weer later probeerde ik hem te bellen, maar ik kreeg zijn voicemail. En hoe later het werd, hoe ongeruster ik begon te worden.

Om toch maar een beetje afgeleid te zijn, ging ik met de pompoen, de aubergine en de wortelen die ik de dag ervoor gekocht had, een soepje koken. Maar toen de soep klaar was maakte ik manlief wakker, met de vraag of oudste misschien aan hem iets had laten weten. Dat bleek niet het geval te zijn. Ik begon te huilen.

De uren daarna werden we alleen maar ongeruster. Ergens wist ik wel dat hij waarschijnlijk bij vrienden was, maar het beeld dat hij misschien ergens langs de kant van de weg of de zee lag, of misschien de verkeerde mensen tegengekomen was, was sterker. Eigenlijk verwachtte ik ieder moment dat er een politieauto onze oprit op zou rijden.

Manlief en ik overlegden met elkaar. Ik opperde om een bericht via messenger naar vrienden van zoonlief te sturen, maar ik twijfelde. Ik zou nog een uurtje wachten.

En toen, om half elf, kwam er een 'sorry dat ik niks heb laten weten' bericht van zoonlief binnen. En weer moest ik huilen. Van opluchting maar ook omdat ik kwaad en teleurgesteld was. In het verleden is het weleens vaker voorgekomen dat hij kwijt was en dat niet reageerde op onze berichten. Ik heb hem er vaak genoeg op gewezen dat even een berichtje sturen een hele kleine moeite is. Dit was de eerste keer dat hij zomaar opeens een nacht weg was en ook de eerste keer na de dood van Jus dat hij ons dit flikte. 

Toen hij pas aan het eind van de middag thuis kwam, dacht hij er met een doodsimpele sorry van af te komen. Wel fijn natuurlijk dat hij zijn verontschuldigingen aanbood, maar toen hij daarna gelijk met een glas drinken naar zijn slaapkamer wilde vertrekken, heb ik daar maar even een stokje voorgestoken. Ik heb hem verteld wat dit met ons deed. Hoe bang we waren geweest. Dat we dachten dat hij ook dood was. En manlief zei dat we bijna een zoektocht begonnen waren. 

Het hele voorval heeft me de hele dag enorm veel energie gekost. Mijn hoofd voelde zwaar en ik was enorm emotioneel.

Ik hoop dat zoonlief ervan geleerd heeft. Het verhaal van 'vroeger moesten wij een telefooncel zoeken en altijd geld bij ons hebben om te kunnen bellen' zal hij ondertussen wel uit zijn hoofd kennen, want dat heb ik hem de afgelopen 8 jaar vaak verteld. Meneer is namelijk altijd wel een beetje laks geweest wat dat betreft. En hij niet alleen, want ik hoor het van andere ouders ook wel. Maar deze keer ging hij te ver. Zolang hij hier woont heeft hij rekening met ons te houden en daar hoort ook bij dat hij iets laat weten als het later wordt of als hij elders de nacht doorbrengt.

We zijn nu een dag verder en eigenlijk weet ik er nog steeds van. Dat komt waarschijnlijk ook omdat deze komende week, emotioneel gezien, een hele zware week gaat worden. Het verdriet is momenteel heel erg aan de oppervlakte aanwezig.

Vanmiddag gaan we maar even naar mijn schoonmoeder op de koffie. Even wat afleiding zoeken.