pas op de plaats

Zaterdag was ik de hele dag op stap. De hele dag met mijn kop in de wind (en het waaide hard) op het strand, de hele dag luisterend naar mijn vriendin en mijn broer, want wat kunnen die veel kletsen! Ik lag die avond om half 10 in mijn bed. Uitgeteld. Totaal gevloerd.

Zondagmiddag moesten we naar de verjaardag van mijn achterneefje toe, die 6 werd. Ik had me 's morgens redelijk koest gehouden: een beetje televisie gekeken, niks bijzonders gedaan en eigenlijk gewoon mijn rust genomen. We waren op de verjaardag en het was akelig druk. Sommige mensen zijn van nature nogal luidruchtig en dat was nu niet anders en achterneefje was door alle aandacht en cadeaus hyperdepyper en maakte veel kabaal. We zaten binnen en ik ben op een gegeven moment buiten gaan zitten bij de rokers, waar het een stuk rustiger was en waar het geluid niet zo bleef hangen als binnen in huis.

Eind de middag brachten we mijn ouders naar huis en in de auto ging het mis: ik voelde me niet lekker en kon eigenlijk wel spugen. Mijn vader had graag samen met ons friet gegeten, maar ik wees dat aanbod af en zei dat ik me niet goed voelde. Eenmaal thuis ben ik in bed gestapt, want dat was het enige wat ik nog wilde en kon. Ik heb een uur geslapen en ik heb 's nachts geslapen en gistermorgen heb ik ook nog een paar uur geslapen. En het was gewoon niks met mij. 

Jarenlang was ik een actief mens. Ik had het graag druk: hoe drukker hoe liever. Ik ondernam van alles, kon uren met van alles in de weer zijn. Vloog van hot naar her en had voldoende energie. Maar dat gaat nu niet meer. Ik ben ziek. Alleen moet ik hier zelf nog aan wennen en dat gaat maar moeizaam. Ja wat wil je ook: ik leefde 52 jaar mijn leven op mijn manier en nu moet ik opeens alles omgooien en dat gaat nou eenmaal niet zomaar van de ene op de andere dag. Maar mijn lichaam fluit me regelmatig terug en dit weekend was gelijk weer een goede les voor me. 

Weet je wat het met mij is? Ik denk altijd dat het allemaal wel meevalt. Operatie aan mijn darmen? Doen we gewoon even! Depressief? Zal wel een lichte depressie zijn! Burn-out? Volgens de psycholoog dan. Ik geloof dat ik eens heel erg hard van deze denkwijze af moet zien te komen en misschien mezelf eens een beetje serieuzer moet nemen. Wat ik heb is namelijk gewoon serieus, daar zit niks lichts bij. 

Ik sprak afgelopen weekend mijn oudste broer. Het ging over mijn ouders en al het werk dat ik voor hun doe en ik legde uit dat dit verder gaat dan eens een prullenbak legen of het bed verschonen. Ik zit soms urenlang aan de telefoon om van alles te regelen. En daar komt soms een hoop ergernis bij kijken. Ik loop tegen muren aan of word van het kastje naar de muur gestuurd. Als je net als mijn ouders hulpbehoevend bent en zorg nodig hebt dan moet je namelijk op je knieën liggen om die hulp te krijgen en in dit geval is het de mantelzorger (ik) die dit moet doen. Mijn ouders vragen niks aan mijn broer, dat zei hij tenminste, maar hij kan ook zelf aan ze vragen of hij iets kan doen. Toch?

 Ik zei ook tegen mijn broer dat ik niet begrijp dat anderen (ook op mijn werk) alles aan mij overlaten en me met hun problemen opzadelen terwijl ik het zelf zo moeilijk heb. Ik ben vorig jaar mijn kind verloren, maar dat is voor anderen geen reden om mij te ontzien. Ze laten alles door mij doen of storten hun hart bij me uit of leggen me allerhande problemen voor. Sommigen zeggen het wel hoor van sorry ik weet dat je zelf moeilijk hebt, maar... En dan komen ze met hun eigen problemen. Leuk is dat! Ik ben altijd dat luisterend oor. Ik probeer altijd problemen op te lossen. Ik moet daar van af zien te komen.

Ik ben nu 4 weken ziek thuis en ik krijg regelmatig berichtjes van mijn collega's. Ze vragen hoe het met me gaat en dat is lief van ze. Maar ik spreek bewust met niemand af, want dan wordt er over het werk gepraat en daar heb ik totaal geen zin in. Dan hoor ik weer over al die problemen en al die ergernissen en dat is momenteel niet goed voor me. Dus ik hou even afstand.

Tot vorig jaar waren wij een doodnormaal gezin. Een gelukkig gezin.
Wat is het leven veranderd sinds Jus overleden is! Wat ben ik veranderd!