confrontatie

Het moest er nu toch maar weer eens van komen: stemmen! Al die jaren na het overlijden van mijn zoon ging ik niet meer. Het kon me namelijk allemaal geen ene moer schelen wie er zou gaan regeren. Natuurlijk is de politiek belangrijk, maar op dat geharrewar zat ik nou eens helemaal niet te wachten. En nu ging ik dus wél. En waarom? Omdat ik er weer aan toe was, denk ik. Een andere reden kan ik niet bedenken. Debatten volg ik niet en verder hou ik me er eigenlijk ook niet zo heel erg mee bezig. Ik stemde deze keer wéér op de partij waarop ik in het verleden ook stemde, daar heb ik nou eenmaal geen hulp van een kieswijzer voor nodig. Dat is mijn partij, de partij waar ik me waarschijnlijk altijd bij zal thuis voelen. 

✎ ✎ ✎ ✎ ✎

Er waren insluipers op mijn werk. Grote mannen in donkere kleding, met de nodige alcohol achter de kiezen. Het onverwachte maakte me niet van mijn stuk en ik vertelde ze dat dít nou eens niet de bedoeling was. Ze stapten op. Achteraf moest ik er wel om lachen: die twee grote mannen zouden geen partij voor deze kleine smurf met haar 1.59 m geweest zijn, mochten ze kwaad gewild hebben. Toch vertrokken ze gedwee. Ja, ja, de volgende keer bel ik 112 wel, maar hopelijk komt er geen tweede keer.

Het is de laatste tijd wel vaker onrustig in het gebouw. Incidenten waren er, zoals die keer dat er onder een trap geplast was. Waarom daar? En wie kon het geweest zijn? Er verdwijnen al langere tijd dingen. Zijn het bewoners, bezoekers, personeel of ongenode gasten die ongevraagd iets meenemen? Geen idee, maar vervelend is het wel. En het kost mijn werkgever veel geld. 

Er moeten meer camera's komen, besloot men gisteren ineens. Er moet voor een veiligere omgeving gezorgd worden. Insluipers zijn al heel lang een probleem. Deze heren die ik toesprak hadden waarschijnlijk geen kwade bedoelingen, ze hadden alleen in het gebouw overnacht. Erger zijn de nepagenten en nepartsen die ook binnen weten te raken. Het is zelfs al gebeurd dat een zogenaamde arts iemand zich liet uitkleden voor lichamelijk onderzoek, terwijl een handlanger het appartement doorzocht. Tuig is het, tuig dat kwetsbare ouderen te grazen neemt. Hoe diep kun je zinken...

Als er iets gaande is dan ga ik een confrontatie niet uit de weg. Het zit blijkbaar in me om de boel te willen sussen of oplossen en dat kan gevaarlijk zijn, ik weet het. Nog maar kort geleden sprak ik een groepje jongelui op hun asociale gedrag aan en achteraf bedacht ik me dat het misschien niet zo slim van me geweest was. Als ze willen dan kunnen ze me zo vinden. Of ze halen ter plekke naar me uit. Maar of ik daar een volgende keer aan zal denken weet ik niet... Misschien moet ik toch maar eens een cursus 'eerst aan mijn eigen veiligheid denken' volgen.