medicatie

Al drie maanden gebruik ik geen antidepressiva meer. Na vijf maanden afbouwen slikte ik eind juni het laatste pilletje van 2,5 mg, terwijl ik van dagelijks 50 mg gekomen was. Het gaat goed tot nu toe. Zolang ik mijn afleiding vind in van alles en nog wat neig ik ook niet naar somberheid. Ik heb wel sombere momenten, maar gelukkig duren die nooit lang.

De emoties, die jaren onderdrukt werden, zijn terug. Ik heb ze gemist en dat was ook de reden om te willen stoppen met de medicatie. Mijn gevoel klopte gewoon niet. Ik hoorde verdrietig te zijn op bepaalde momenten, maar was dat niet. En soms was dat wel handig, maar ik voelde me daar toch niet meer goed bij. De antidepressiva heeft me jarenlang goed geholpen en ik ga niet zeggen dat ik ze nooit meer nodig zal hebben, maar ik hoop toch dat ik de rest van mijn leven zonder kan.

De werkweek is weer begonnen. Gek, hoe snel je het altijd weer gewend bent op je werk. Er waren wel een paar dingen gebeurd. Zo blijkt de zoon van een collega leukemie te hebben. Een ogenschijnlijk gezonde jongen en dan toch zo ernstig ziek. Ik hoorde het bij aanvang van mijn werk en het greep me enorm aan toen ik die collega vanmiddag tegenkwam. Het verdriet, de vragen, de angst... Wat ik heb meegemaakt, het verliezen van een kind, gun ik geen mens en het is te hopen dat de behandeling bij deze jongen aan zal slaan. 

Wat we nu, met z'n allen kunnen doen, is er voor deze collega zijn. Luisteren naar wat ze kwijt wil, zwijgen als zij ook wil zwijgen en haar vooral steunen.