De E van...

Vier jaar geleden kocht zoonlief bij een autobedrijf in de provincie Utrecht een auto, een Pontiac uit 1988. Het was de bedoeling dat hij die auto ging opknappen. Tussendoor kocht hij ook nog van een particulier een Pontiac en ook nog van iemand een Dodge. De tweede Pontiac wist zoonlief weer succesvol door te verkopen en in de Dodge wil hij ooit zelf gaan rijden. 

De Pontiac uit 1988 stond jarenlang in de tuin te verstoffen en wegens tijdgebrek zette zoonlief hem uiteindelijk op Marktplaats te koop. In de advertentie vertelde hij eerlijk dat de auto vier jaar stilgestaan en buitengestaan had, wat de gebreken waren en alle informatie die nodig was. De bijgeplaatste foto's waren duidelijk en omdat hij toch wel graag van de auto af wilde, vroeg hij er niet zo veel voor.

Er kwamen best wel wat reacties. Sommigen waren serieus, anderen een lachertje, zoals: "ik bied 200€ minder, want ik moet er twee uur voor rijden." Ja en? Daar kon zoonlief ook niks aan doen en op zulke reacties gaf hij ook geen antwoord. 

Op een zondagmiddag in oktober kwamen mensen voor de auto kijken. Manlief en ik bleven die dag ook gewoon thuis, want je weet maar nooit wat voor types er aan de deur komen. De kijkers zouden 's morgens komen, maar uiteindelijk stonden ze pas aan het eind van de middag op de stoep. De twee mannen (uit Rotterdam) kwamen in opdracht van hun broer Dhr. E, die een garagebedrijf in Noord-Brabant heeft. Zoon en man stonden ze te woord en ik zat binnen toe te kijken. Ze maakten een proefrit, deden een bod, wat zoonlief accepteerde en even later deden ze nog een lager bod en dat weigerde zoonlief. Vervolgens gingen die mannen weg.

's Avonds ging de telefoon: het was de eigenaar van het garagebedrijf zelf, Dhr. E. Hij wilde de auto toch wel kopen voor het eerdere bod en zou de auto door een transportwagen op laten halen. Er gingen een paar weken overheen en op de dag dat de auto opgehaald zou worden, kwam er niemand opdagen... Weer een paar weken later werd de auto dan toch op een dinsdag opgehaald. Zoonlief kreeg zijn geld en daarmee was de auto verkocht.

Drie dagen later stuurde Dhr. E een berichtje: bij de RDW stonden de kilometerstanden niet in kilometers maar in mijlen. En hij meende dat hij hiermee opgelicht was door zoonlief. Het was iets wat zoonlief niet wist en wat vier jaar voordat hij zelf de auto kocht door de RDW veranderd bleek te zijn. Omgerekend waren de mijlen trouwens evenveel als de kilometers, die op de kilometerteller stonden. Een telefoontje naar de RDW leerde dat dit gratis veranderd kon worden, door de eigenaar. Het werd een hele toestand...Dhr. E maakte een hoop stennis, meende dat hij de auto zo niet kon verkopen, wilde zijn geld terug en ook dat de transportkosten door zoonlief vergoed zouden worden. Dhr. E dreigde met aangifte doen en zou een deurwaarder sturen en bleef zoonlief met berichten bestoken. Bangmakerij, zeiden wij. Zoonlief nam contact op met het juridisch loket en hij had niks verkeerd gedaan en netjes volgens alle regels gehandeld. Hij moest niet meer op de berichten van Dhr. E reageren en desnoods kon het juridisch loket de discussie met deze man overnemen.

En daarna bleef het stil, maar zoonlief zat wel met buikpijn thuis. Het hakte er best wel in.

Dhr. E had als eigenaar van een garagebedrijf vooraf onderzoek moeten doen. Als hij zijn huiswerk gedaan had, dan had hij voor de koop de gegevens van de auto bij de RDW moeten opvragen. Of had hij dat misschien toch gedaan en wilde hij zoonlief geld aftroggelen...?

Gisteren keek ik zomaar eens op de website van het garagebedrijf van Dhr. E en wat stond daar te koop... de Pontiac! Netjes blinkend en opgeknapt. En bij alle occasions stond deze vermelding:

Controleer altijd zelf de zaken... Jaja!

Dhr E, ik weet niet of hij zo heet, maar ik noem hem zelf maar zo. 

De E van Eikel!

voorjaarsbodes

 Afgelopen zaterdag waren wij bij Ikea om iets voor een schoonzus op te halen. En terwijl manlief zich daarmee bezig hield, ging ik de winkel in. Ik vond een placemat van zeegras en zocht wat kunstbloemen uit. Met nog een paar dingen van de Action en spulletjes uit mijn eigen voorraad, heb ik deze wandhanger gemaakt:

Alvast een beetje voor Pasen. Of gewoon voor de lente. 

Buiten is er ook iets aan de hand. Kijk:

De eerste krokussen gaan binnenkort bloeien. 

Voor de wildcamera verscheen opeens een nieuwsgierig aagje. Ahhh gelukkig... het roodborstje is weer terug. Ik had hem een paar dagen gemist.

scan

Kijk eens aan, een aalscholver van dichtbij: 

Ik had al een paar keer een aalscholver gefotografeerd, maar dan was de vogel steeds ver weg. Deze bleef tenminste gewoon lekker zitten. Hij zal vast meer aan mensen gewoon zijn dan de vogels die ik eerder zag.

Ik was hier:

In Terneuzen. Ik moest daar al vroeg in het ziekenhuis zijn om de botdichtheid van mijn botten te laten meten, middels een DEXA-scan. Ik was een kwartier te vroeg, maar werd toch gelijk naar binnen geroepen en zodoende stond ik op de afgesproken tijd eigenlijk alweer buiten. Mooi! De uitslag krijg ik binnenkort. 

Na het ziekenhuis ging ik eerst om boodschappen en daarna reed ik naar de zeedijk toe om te gaan wandelen.

Zilvermeeuw:

De wulp:

Dat is een vogel die ik de afgelopen weken al regelmatig voor mijn lens heb gehad.

Deze foto is niet scherp, maar ik vind het wel een leuke foto:

De blauwe reiger was aan het vissen en zag er daardoor een beetje verfomfaaid uit.

Aan de andere kant van de dijk is sinds 2006 een natuurgebied in de Margarethapolder. Margaretha de Mauregnault was ten tijde van de inpoldering (1737-1742) een ambachtsvrouw uit Zaamslag, een dorp uit de buurt. Naar haar werd de polder vernoemd. 

In het water was geen vogel te zien, maar in het veld zat een buizerd op een paaltje:

De steenloper:

En dit vind ik nog altijd één van de mooiste vogels die ik ken:

De spreeuw. Ik word altijd blij van spreeuwen: van het geluid dat ze maken, van het samen zwermen en ook van hun uiterlijk. 

En ondertussen ben ik met die andere camera, de wildcamera, ook een beetje aan het experimenteren. 

Alleen lukt het me nog niet om filmpjes hier te plaatsen, daar mag manlief zich een keer in verdiepen.

doorgaan

Na het wegstrijken van een volle wasmand was, besloot ik dat ik wel kon gaan wandelen. En uitwaaien, want er stond een behoorlijk bries en dat was wat ik toch wel even nodig had. De harde wind rond mijn hoofd en gewoon even over van alles nadenken. En loslaten.

Nog drie dagen en dan zit de vogelspotchallenge erop, maar ik vind het te leuk om er al mee te stoppen en blijf er daarom nog even mee doorgaan. Ik heb al veel geleerd de afgelopen weken. Natuurlijk ben ik altijd al heel veel met de natuur bezig. Ik ben niet voor niks lid van drie verschillende natuurorganisaties en ik vind het fijn om op deze manier mijn kennis nog meer te vergroten.

Fotograferen doe ik ook al altijd, maar in plaats van veel landschapsfotografie met de groothoeklens, ben ik nu meer met de telelens aan het werk. Die telelens heb ik al jaren en gebruikte ik eigenlijk maar sporadisch, maar nu zit hij bijna constant op mijn camera. En het went ook wel, want ik kan mijn camera met het gewicht van de telelens eraan al beter stilhouden. 

Ik ben dus bang dat jullie toch nog even foto's van vogels voorgeschoteld krijgen...

ver weg

Zaterdag waren mijn broer en ik naar de kringloopwinkel om spullen weg te brengen. We gingen ook nog even in de winkel kijken. Mijn broer ging links, ik ging rechts, af en toe kwamen we elkaar tegen en eigenlijk hadden we het op hetzelfde moment wel gezien. 

In de koopjeshoek had mijn broer twee leesboeken gevonden en ik een hobbyboek.

Pas uren later wilde ik thuis het prijsje van mijn boek afhalen en toen viel mijn oog hierop: gedrukt in Hong Kong...

Goh... Dat is ook niet bepaald dichtbij huis. En het is nog wel een boek uit 1997. Waarom dat nou zo ver weg gedrukt moest worden...? 

Ik vind het een leuk boek, met bruikbare dingen erin en mooie sfeervolle foto's. Een mooi boek om door te bladeren. En dat voor vijftig cent!

Onze garage wordt steeds leger. Vandaag bracht ik een paar dozen spul voor het goede doel weg. En ook nog twee dozen met afval naar mijn broer, die het verder zal afvoeren. 

ach...

Op haar weblog las ik dat Mrs. H. te B. eind oktober overleden is. Wat verschrikkelijk triest... 

💔 💔 💔 💔 💔

De vogels moesten geteld worden voor de nationale vogeltelling. Een halfuur lang stond ik met de verrekijker naar buiten te turen, met dit als resultaat:

Maar waar was het roodborstje? Die is er eigenlijk altijd wel en nu liet hij het afweten... of zal hij opgegeten zijn?

Manlief en ik gingen wandelen. Het was zijn beurt om een route te bedenken en hij zei dat we ergens gingen wandelen waar we nog niet geweest waren. Hij had deels gelijk.

Vandaag maakte ik deze foto:

En tien dagen geleden deze:

Voor hem was deze plek nieuw, voor mij niet. En ik zal hem toen wel verteld hebben waar ik geweest was, maar die avond overleed mijn moeder en hadden we het opeens heel erg druk met andere dingen. Dat je zoiets dan vergeet, is wel te begrijpen.

We wandelden in het Zeebos en Natuurgebied de Fonteintjes tussen Blankenberge en Zeebrugge in België.

(bron: Google Maps)

In het Zeebos was ik geweest, in de Fonteintjes niet.

Krakeenden, wilde eenden en kuifeenden:

Kolganzen:

Grauwe ganzen:

In het Zeebos wonen kaboutertjes:

We pikten ook nog een stukje strand mee.

De pier van Blankenberge:

Zeebrugge haven:

En bij de kust horen meeuwen. Dit is een zilvermeeuw, die hoog bovenop een lantaarnpaal zat:

Het was fris en het ging ook steeds harder waaien. We zijn daarom lekker uitgewaaid en dat hadden we toch wel even nodig.

wild

Het is alweer even geleden dat ik het kerstpakket van mijn werk in ontvangst nam. Ik had voor een cadeaubon gekozen en afgelopen week wist ik opeens wat ik er van ging kopen: een wildcamera! Ik moest nog wel wat geld bijleggen, maar mijn baas heeft toch meer dan de helft hieraan meebetaald. Dank je wel baas, ik vind dat ik de cadeaubon goed besteed heb😘

Na een paar keer oefenen en falen, alle begin is tenslotte vaak moeilijk, heb ik nu toch een opname van gisteravond die ik kan laten zien:

Het is geen wild, maar ik ben allang blij dat het nu gelukt is om een opname te maken. En is het Miep of is het toch Moppie? Wij denken Miep, maar we weten het niet zeker.

😻 😻 😻 😻 😻

Mijn oudste broer belde en stelde voor om de spullen van onze moeder uit te zoeken, zodat ik weer wat ruimte in de garage zou krijgen. Samen met mijn andere broer en zus hebben we dit klusje vanmorgen geklaard. We hadden allemaal wel een paar dingen die we zelf wilden houden of konden gebruiken. Wat overbleef hebben mijn oudste broer en ik daarna naar de kringloopwinkel gebracht. Wie weet, kunnen we er nog een hoop andere mensen blij mee maken. 

Vanmiddag zijn manlief en ik even naar Gent geweest. Een tijdje terug had manlief een broek gekocht, waar een hele rare naaifout in bleek te zitten. Die broek zijn we vandaag terug wezen brengen. En van Gent gingen we gelijk door naar de Ikea in Antwerpen. Gent heeft ook een Ikea, maar de zus van manlief had voor haar nieuwe keuken een spoelbak nodig, die alleen nog in Antwerpen te krijgen was. En terwijl we door Ikea liepen, stuurde ze een lijstje met nog meer dingen door die ze nodig had. We hadden iets in Ikea willen eten, maar het was zo druk in het restaurant, dat we rechtsomkeer maakten en voor een snelle hap in een fastfoodrestaurant kozen. Ook goed. 

Het was acht uur toen we bijna thuis waren. Het was donker en vlakbij ons huis zat een kerkuil op een paaltje langs de weg. 'Onze' kerkuil, want hij zit wel meer in de buurt, alhoewel we hem vaker horen dan dat we hem zien. Vandaag hadden we dus het geluk om hem te zien en dat is dan ook gelijk mijn vogel van de dag geworden.

 

afscheid

Gisteren was het een jaar geleden dat mijn schoonmoeder overleden is. Ze had kanker en vanaf het moment dat ze wist dat er niks meer aan te doen was, tot aan haar overlijden, zaten zes weken. Er was nog tijd om van alles samen met haar te bespreken en te regelen. Schoonmoeder was erg claustrofobisch en ze had altijd aangegeven dat ze niet in een kist wilde na haar overlijden. Een schoonzus zocht naar een alternatief en kwam met schoonmoeder overeen dat we voor een uitvaartmand zouden zorgen. 

Mijn moeder vond die uitvaartmand mooi en zei daarna regelmatig dat zij dat ook wel wilde... En zodoende lag mijn moeder in een mand van wilgentenen, in plaats van in een standaard kist. En zo'n mand heeft ook wel iets, temeer ook omdat er hier veel knotwilgen te vinden zijn. Als de knotwilgen geknot worden, worden de takken daarna gebruikt voor vlechtwerk zoals mandjes en schuttingen en dus ook voor uitvaartmanden.

 De crematieplechtigheid vond in besloten kring plaats. Het was een mooie dienst. Naast de spreker, vertelden mijn oudste broer, mijn tante en ik ook nog iets en er was een pianostuk van mijn jongste broer. 

Op de uitvaartmand lag een bloemstuk dat mijn broers, zus en ik voor onze moeder uitgekozen hadden. 

We hebben op een mooie manier afscheid genomen. We kunnen tevreden zijn. 

kritiek

En ja hoor, weer een foto van een vogel:

De grote zilverreiger. 

Manlief was juist bezig met een online-vergadering toen ik de zilverreiger zag en met camera op statief door het beeld stapte om foto's te maken. Haha, die vergaderende mensen hadden opeens van alles te zien!

Op de app van PostNl stonden allemaal condoleancekaarten die bezorgd zouden worden. Het zal wel morgen worden, want de brievenbus bleef leeg. Gelukkig zijn de rouwkaarten zelf wel allemaal een dag na verzenden aangekomen. 

We kozen voor een best wel fleurige rouwkaart: de kaart is roze, er staat een mooie foto van mijn moeder in bloemetjesblouse op en om de foto heen staan bloemen gedrukt. Kreeg ik daar toch wel commentaar op! Te fleurig, vond die persoon. Maar mijn moeder hield enorm veel van bloemen en op zich is haar overlijden een bevrijding, voor ons maar vooral voor haar. Waarom zou dan alles in van dat trieste zwart moeten zijn? Wij zijn heel erg blij met onze keus. Het is zo ontzettend jammer dat iemand kritiek moet geven. Het kan best dat het een ander zijn/haar smaak niet is, maar die persoon kan het ook voor zich houden. Ach ja... helaas is niet iedereen altijd zo tactvol.

de laatste dingen

Door de mist en het koude weer is het lastig om nu vogels te spotten. En daarnaast heb ik nu ook geen tijd om er op uit te trekken. Ik wil wel, maar het regelen en de afspraken gaan nu voor. 

Ik fotografeerde nog maar eens een roodborstje, een vogeltje dat ik al op mijn lijstje van de vogelspotchallenge had staan en die ik daarom niet nog eens mag opschrijven. Want elke dag kies je een nieuwe vogel.

Maar foto's nemen mag wel...

Het vogeltje dat ik vandaag genoteerd heb is de pimpelmees, alleen heb ik daar geen foto van.

🌟 🌟 🌟 🌟 🌟

De sleutels van de kamer van mijn moeder zijn ingeleverd. De kamer was al leeg, maar we hebben nog een beetje schoongemaakt, zodat we het netjes achter konden laten. We maakten nog een gesprekje met een paar personeelsleden en daarna was het tijd om afscheid te nemen van de afdeling en van het verpleeghuis. Vervolgens zijn we ergens wezen lunchen, mijn broers, mijn zus en ik en dat was fijn. 

Nog een paar dagen en dan keert de rust gelukkig weer een beetje terug. Alhoewel we de spullen van mijn moeder nog moeten uitzoeken. Alles staat in onze garage en daar is het inmiddels een chaos. Ik had vorige week, voordat mijn moeder overleed, ook nog rommelmarktspullen van mijn schoonmoeder opgehaald. Het staat daarom nu wel heel erg vol.

opruimen

We pakken gelijk maar even door en hebben gisteren de kamer van mijn moeder leeggeruimd. Dat moet deze week toch gedaan worden. Samen met mijn twee broers, mijn zus kon niet, heb ik alle spullen uitgezocht en ingepakt. Later kwamen mijn man en zoon met de aanhangwagen en konden ook gelijk de meubels meegenomen worden. De kamer is leeg, maar we komen nog terug om de boel een beetje netjes achter te laten, ook al wordt de kamer hierna door het personeel schoongemaakt. 

En dan zit onze tijd in het verpleeghuis, waar mijn moeder woonde, erop. Zes jaar geleden werd mijn vader daar na een ziekenhuisopname geplaatst. Door een ingezakte wervel en andere lichamelijke problemen kon hij niet meer terug naar zijn appartement. Omdat mijn moeder door de Ziekte van Parkinson in die tijd meer zorg dan hem nodig had, heb ik het zo kunnen regelen dat zij in hetzelfde verpleeghuis ogenomen werd. Mijn vader kon namelijk niet meer voor haar zorgen, wat hij tot die tijd nog wel gedaan had. Toevallig stond de kamer tegenover de kamer van mijn vader leeg en werd dat haar stekje. Hierna zijn ze nog anderhalf jaar samen geweest en hebben ze daar hun vijfenzestigjarig huwelijk nog kunnen vieren. Vier jaar geleden is mijn vader overleden.

We zijn het personeel en de vrijwilligers ontzettend dankbaar voor alle goede zorgen en we kijken met een warm gevoel op de tijd in het verpleeghuis terug. We zijn niet alleen onze ouders kwijt, maar het contact met de medewerkers zal hierna ook verwateren. 

Het is nu tijd om aan een nieuw hoofdstuk in ons leven te beginnen. 

bedankt xxx

Tijdens het uitzoeken van de foto's van mijn moeder, die op haar crematie getoond zullen worden, kwam ik deze foto van haar tegen:

Wat een schatje!

En hier was ze een jaar of twintig:

💖 💖 💖 💖 💖

Ontzettend bedankt voor alle lieve reacties gisteren. 

Zeker 's morgens heb ik het enorm moeilijk gehad. Ik stond op, las de eerste verjaardagwensen en de tranen begonnen gelijk al te stromen. Het was de bedoeling geweest dat ik met taart naar mijn moeder zou gaan, dat had ik haar vier dagen eerder beloofd. En toen zoonlief zei dat hij wist hoe het voelde om jarig te zijn zo kort na een overlijden (Justus overleed tenslotte zes dagen voor zijn verjaardag) had ik het helemaal niet meer. Die zoon van me, die nooit over zijn gevoelens praat, wist me opeens diep te raken. 

Ik kreeg een cadeau en ik wist al wat, want dat had ik zelf aangegeven: een nieuw statief voor mijn camera. Mijn vorige was een goedkoop ding van slechte kwaliteit geweest en dat was niet erg, want toen ik die aanschafte wist ik nog niet of een statief iets voor mij zou zijn. Man en zoon hebben nu samen een mooie degelijke voor me uitgezocht, een robuust exemplaar waar ik misschien wel de rest van mijn leven mee kan doen. Ik ben er blij mee. En een mooie bos bloemen kreeg ik ook nog van zoonlief.

Ik was de hele dag alleen thuis en draaide een verhaal in elkaar dat ik op de crematie voor wil lezen. Ik zocht foto's uit, had af en toe contact met de uitvaartverzorger en vervolgens weer met mijn broers en zus om dingen te overleggen. De dag draaide heus wel en ik vond de rust wel even fijn. Er was genoeg om over na te denken. En 's avonds heeft manlief eten afgehaald bij een restaurant. Zo aten we toch nog iets speciaals op mijn verjaardag. 

het is voorbij

Vandaag ben ik jarig.

Zeven jaar geleden overleed mijn schoonvader de dag na mijn verjaardag. Vorig jaar overleed mijn schoonmoeder vier dagen na mijn verjaardag. En nu is twee dagen voor mijn verjaardag mijn eigen moeder overleden. Je zou haast gaan denken dat er een vloek op mijn verjaardag rust... In plaats van vieren ben ik nu een uitvaart aan het regelen. 

Het ging natuurlijk al een tijd niet goed met mijn moeder, maar de afgelopen dagen had ze toch nog een opleving en stonden we er zelf ook wat positiever in. De dag van haar overlijden ging ze 's middags nog naar het optreden van een koor en had ze gezellig meegedaan. Toen ze na het avondeten in bed geholpen werd viel ze opeens weg en was het gelijk voorbij ook. Het is een mooie dood en gelukkig heeft ze niet moeten lijden.

Ik heb geholpen met afleggen. Dat deed ik in 2020 ook met mijn vader. Ik vind dat mooi om te doen, die laatste zorg, na al die jaren dat ik voor mijn ouders kon zorgen. Ik ben toch zeker wel tien jaar mantelzorger geweest.

Vanavond zou mijn schoonfamilie me ter ere van mijn verjaardag uit eten nemen, maar dat heb ik laten annuleren. Ik ben nu te verdrietig en ik ga liever op een keer dat ik er wel van kan genieten, nu heb ik gewoon teveel aan mijn hoofd. Mijn eigen familie vond dat ik hierin mijn gevoel moest volgen en dat heb ik daarom ook gedaan. Ik kies nu liever even voor rust.

Als jullie het niet erg vinden reageer ik vandaag niet terug op jullie reacties. 

grote grazers

Mooi hè? Een konikpaard met veulen.

De konik heeft een sobere kleur, kan het hele jaar buiten blijven en is minder vatbaar voor ziekten dan andere paarden.

En ook de schotse hooglander kan het hele jaar buiten blijven.

Net zoals het konikpaard wordt de schotse hooglander gebruikt voor het begrazen van recreatie- en natuurgebieden. 

Ik was in natuurpark Het Zwin, aan de Belgische zijde:

(Bron: Google maps)

Het zonnetje dat voor 's middags beloofd was, liet het alleen wel afweten.

In de jaren zestig van de vorige eeuw werden ooievaars uitgezet in Het Zwin en nog altijd zijn er in de buurt ooievaars. En ook al zijn ze hier eigenlijk best wel normaal, het blijft toch altijd bijzonder om ze te zien. 

Onderweg in de auto, kwam ik ooievaars tegen die een stuk dichterbij waren dan het exemplaar hierboven (ik moest voor deze ver inzomen), maar toen kon ik nergens stoppen.

Eerder op de dag was ik in Provinciedomein Zeebos bij Blankenberge.

Het voordeel van dit weer en dit seizoen is dat ik daar het parkeerterrein helemaal voor mezelf had 😉

Op andere momenten zal het daar beslist wel drukker zijn.

Na al die uren in de frisse buitenlucht, voelde ik me 's avonds helemaal rozig. Ik ging ook nog eens pannenkoeken bakken, waardoor mijn kaken nog roder werden.