controle

Het was tijd voor een bezoekje aan de huisarts en de praktijkondersteuner. Vorige week had ik bloed laten afnemen en een potje met urine afgegeven en de uitslag hiervan was goed. Cholesterol en bloedsuiker zijn in orde en toen ik zei dat ik zelden frisdrank drink en fruitsappen al helemaal nooit, zei de praktijkondersteuner dat dit wel aan de lage bloedsuikerspiegel te zien was. Mijn enige zonde is dat ik weleens een portje of een wijntje drink, maar dat doe ik niet elke dag. Verder beweeg ik genoeg, snoep ik niet veel en ben ik matig met zout. Mijn bloeddruk werd gemeten en zoals gewoonlijk was de bovendruk aan de hoge kant, maar dat heb ik altijd. Een hoge bloeddruk komt in de familie voor. 

Vijf jaar geleden werd bij toeval ontdekt dat ik osteoporose heb. Ik had een rib gekneusd en omdat ik maar pijn bleef houden, moest ik een röntgenfoto laten maken. De rib was niet gebroken, maar zo werd wel ontdekt dat ik osteoporose had. Er werd een dexa-scan gemaakt en sindsdien slik ik iedere week een pilletje. Er werd toen gezegd dat het medicijn maar vijf jaar zou werken en daarom kaartte ik dat nu bij de huisarts aan. Ze zei dat sinds dit jaar de richtlijnen veranderd zijn en dat ik misschien vijf jaar langer het medicijn moet gebruiken. Er is een nieuwe dexa-scan aangevraagd om te kijken hoe het nu met mijn botten gaat.

En toen moesten we het ook nog over het antidepressivum hebben dat ik gebruik. Ik wil daar zo graag van af, maar een eerdere afbouwpoging een paar jaar geleden mislukte. Ik ben daar toen best wel van geschrokken en ik heb daar psychisch heel veel last van gehad. Het afbouwen ging goed, maar een paar weken nadat ik gestopt was begon ik vervelend gedrag te vertonen: ik was snel kwaad en werd erg achterdochtig. Ik dacht dat iedereen tegen me was, maar degene die overal een probleem van maakte was ik gewoon zelf, alleen had ik dat niet door. En toch ga ik het nu weer proberen, als de feestdagen achter de rug zijn. Ik heb gisteren een bericht naar mijn collega's en leidinggevende gestuurd waarin ik vertelde dat ik over een paar weken begin met afbouwen en of ze het me alsjeblieft willen zeggen als het weer de verkeerde kant dreigt op te gaan. 

Een antidepressivum is best wel fijn, maar wat ik mis is het echte diepe verdriet en de bijhorende emoties. Het is natuurlijk heel erg leuk als je altijd vrolijk en positief bent, maar het staat me ook tegen. Het verdriet is er natuurlijk wel, maar ik kan dat heel erg moeilijk uiten. Het zou fijn zijn als het afbouwen en stoppen deze keer wel gaan lukken, ook al moet ik er misschien voor door een diep dal.