de keerzijde

Sicilië... we zagen er maar een heel klein stukje van, maar we waren het over één ding met elkaar eens: zonde dat er overal afval ligt.

In dorpen en steden, in het buitengebied, langs wegen... overal waar we keken was afval.

Nu erger ik me hier in Nederland regelmatig aan zwerfafval, maar vergeleken met Sicilië valt het hier echt enorm mee. Ik hoorde ergens iets waaien over de maffia en hun invloed op de afvalverwerking en het illegaal storten en lozen van zwaar vervuild afval. Op internet las ik dat de bevolking veel voor het ophalen van afval moet betalen. Of het één met het ander te maken heeft, weet ik niet. 

 We hebben veel oerlelijke graffiti en verpauperde huizen gezien. Ik zou er mijn hart kunnen ophalen aan het ontdekken van de bouwvallen op het platteland, als ik er voor langere tijd zou bivakkeren. Zoveel leegstand, zoveel huizen ook die al jarenlang leeg moeten staan. 

De economie heeft een behoorlijk zware klap te verwerken gekregen door de coronacrisis. Een grote bron van inkomsten is het toerisme, maar de toeristen konden niet komen. Ondertussen begint het gelukkig weer een beetje op gang te komen, vertelde een inwoner. 

🌞 🌞 🌞 🌞 🌞 🌞 🌞 🌞 🌞

Op woensdagmorgen reden we al vroeg terug naar het vliegveld van Catánia voor de terugreis. We waren er ruim op tijd en konden zodoende nog buiten koffie uit een automaat drinken. Op een bankje naast de automaat lag een zwerver te slapen en we legden een paar dingen bij hem op het bankje die niet mee het vliegtuig in konden, zoals een flesje water en frisdrank en ook nog een pak aangebroken koekjes waar we van af wilden. Aan de andere kant van de automaat zaten een paar toeristen met grote koffers, gewoon mensen met geld die niet op de straat hoefden te leven. Eén van hen heeft het flesje frisdrank en de koeken bij de zwerver weggepakt. Mijn zwager heeft die man erop aangesproken, maar die vent hield zich van de domme. Echt hè, hoe diep kun je zinken...!

We verlieten Sicilië met een uur vertraging. Op de heenweg had manlief aan het raampje gezeten, nu zat ik daar. En dat is toch echt mijn favoriete plek in een vliegtuig. Ik vind het heerlijk om naar buiten te kijken. En we hadden geluk: de aanvliegroute naar Schiphol ging over Oost-Zeeuws-Vlaanderen, vlak voor Terneuzen maakten we een draai waardoor we helaas niet over ons huis in West-Zeeuws-Vlaanderen vlogen. Maar met het zicht op het Verdronken Land van Saeftinghe was ik ook erg blij:

Rotterdam:

Brielle:

's Avonds aten we bij ons in de buurt op een strandpaviljoen en daarna namen we afscheid van schoonmoeder, zwager en schoonzus en gingen weer allemaal naar ons eigen huis en bedje toe.

Onze vakantie was kort maar krachtig. Het waren een paar geweldig mooie en gezellige dagen, die we van het begin tot het eind goed benut hebben.