wandelen

Vraag van de dag: wat was vroeger jouw droombaan? 

Ik wilde 'iets' met sport doen, maar omdat daar bij ons in de buurt toen geen opleiding voor was en ik helemaal naar Papendal moest, is dat afgeketst. Achteraf gezien denk ik ook dat het niets voor mij geweest zou zijn, maar als zeventienjarige zag ik dat natuurlijk niet. 

🏀 🏃 🏈 🏃 🎾 🏃 🏀

In een oude Libelle las ik een interview met Twan Huys over zijn boek Wandellust. Ik wist dat hij dit boek geschreven had, ik wist ook hoe de kaft eruitzag, maar dat was voor mij nog geen aanleiding om het boek te lezen. Maar na het lezen van dat interview was mijn interesse wél gewekt. Omdat het boek er ook als luisterboek is, voorgelezen door Twan zelf, luisterde ik ernaar. 

Het boek gaat over wandelen in het algemeen en herinneringen van Twan, wandelingen die hij met bekende en onbekende mensen maakt en over de natuur. Ik heb het zo ongeveer in één keer afgeluisterd! In het boek komen natuurgebieden aan bod waar ik zelf gewandeld heb (de Manteling, Vijlen, het Leudal) en dat geeft wel herkenning. Maar het overgrote deel van de natuurgebieden ken ik niet en dat is ook helemaal niet erg. Je hoeft er niet geweest te zijn om het verhaal dat bij een natuurgebied hoort, mooi of interessant te vinden. 

Inmiddels wandel ik zelf alweer vier jaar. Ik begon met wandelen toen kort na de dood van onze jongste mijn vriendin vroeg, of ik samen met haar aan een georganiseerde wandeling mee wilde doen. Dat wilde ik wel, alleen moest ik daar wel voor oefenen. En zo startte ik met mijn wandelcarrière. Ik wandelde samen met mijn vriendin en ik wandelde ook alleen. Dat eerste jaar maakte ik de wandelingen eigenlijk niet echt bewust. Ik luisterde naar muziek en maakte mijn kilometers. Nadenken deed ik ook niet echt. Maar het was wel goed voor me. 

Soms gingen manlief en ik ergens samen wandelen of maakten we een stadswandeling. Het was namelijk fijn om ergens te zijn waar niemand ons kende. In die tijd zag ik het niet als een vlucht, maar achteraf gezien was het dat misschien wel. Anoniem waren wij gewoon zomaar een man en een vrouw, hier waren wij de ouders van die overleden jongen. En ook de afleiding van wandelen op onbekend terrein deed ons goed. En dat onbekende zoeken we nu nog steeds op. In het begin wandelden we af en toe samen, pas een jaar nadat ik zelf een wandelaar geworden was, werd manlief dat ook en eigenlijk was hij nog wel fanatieker. 

Wandelen, de natuur en geschiedenis horen voor mij bij elkaar. In die vier jaar ben ik veel meer te weten gekomen over wat ik hoor en zie en ik herken veel meer vogels en planten dan vroeger. Ik heb twee apps op mijn telefoon om planten te determineren, waar ik regelmatig gebruik van maak. En meestal zoek ik pas na een wandeling naar bijzonderheden over bepaalde gebieden, dorpen en steden die ik dan vervolgens op mijn weblog met jullie deel. 

Wij wandelen heel veel over polderwegen, al dan niet verhard. Wij houden van de afwisseling in de polders. Op het strand kom ik ook heel erg graag. Liever dan manlief. Waar wij wonen zijn geen (grote) bossen, dus daar gaan we meestal heen als we een paar dagen weg zijn of in combinatie met iets anders (familiebezoek, boodschappen).

De wandelingen met vriendin liggen momenteel even stil. Ze heeft weer kanker. Zes jaar geleden had ze borstkanker en nu is het terug. Ze is nog in afwachting van een paar uitslagen en het te volgen traject. Zij zal zelf aangeven wanneer ze weer kan en wil wandelen. En wat wel en wat niet gaat.