een huis vol dieren

Wat ik niet liet zien in maart:

Het voorjaar is in volle gang met de voorjaarsbloeiers, lammetjes en eendenkuikens. Het ziet er allemaal toch alweer een stuk fleuriger uit dan een maand geleden.

Afgelopen zaterdag was ik in Leiden en geheel onverwacht kwam ik een oud-klasgenootje van de lagere school tegen. We hadden elkaar misschien wel 40 jaar niet gezien! En als we geen vrienden op facebook zouden zijn, dan hadden we elkaar waarschijnlijk niet eens herkend. Ze vertelde dat ze vroeger graag bij mij kwam spelen en dat ze het bij mij thuis zo leuk vond omdat wij zoveel huisdieren hadden. Ach ja, dat is waar ook: wij hadden cavia's, een konijntje, vogeltjes en vissen. Het waren geen grote aantallen, maar blijkbaar was het voor een ander kind juist wel bijzonder.

 Als ik dan zoiets hoor, dan vind ik het leuk dat wij onze kinderen ook hebben kunnen opvoeden met huisdieren. Wij hebben hier ook van alles gehad: honden, katten, hamsters, konijnen, cavia's, gerbils, wandelende takken en vissen. En momenteel hebben we alleen nog twee honden, twee katten en vissen. Als de honden komen te overlijden, dan zullen wij geen nieuwe meer nemen. Ze zijn nu acht en zes jaar, dus ze kunnen nog wel eventjes mee, maar daarna is het ook echt klaar. 

De poes in de collage hierboven heet Spookje en is ooit ergens aan komen lopen, waarna wij ons over hem ontfermden. Het was eigenlijk de kat van onze Jus, die hem de naam Spook gaf. Nu ik zo over de opvoeding van onze kinderen en huisdieren schrijf, doet het me pijn. Later zal er niemand tegen Jus kunnen zeggen dat het bij ons zo leuk was met al die huisdieren. En Jus was bovendien ook nog eens een enorm beestenmens, meer dan zijn broer is. Hij was altijd met dieren in de weer en alle dieren reageerden altijd heel erg enthousiast op hem. Hij was degene die ze veel aandacht schonk en vaak met ze speelde. Toen hij net overleden was zei ik tegen de honden dat Jus ze nooit meer zou uitlaten. Ze zullen het niet begrepen hebben, maar dat doet er niet toe. Ik moest het zeggen. Als ik met de honden wandel en er komt een fietser aan, dan is onze oudste hond soms heel erg gespitst. Ik kan me zo voorstellen dat ze denkt dat Jus aan komt fietsen, zoals vroeger vaak het geval was. Een hond vergeet niet.

De foto van Spookje staat niet op zijn kop, hij lag zo in de wasmand naar me te kijken toen ik mijn tanden stond te poetsen. 

 Gisteren hebben we een rondje hier in de buurt gelopen. Het waaide flink, maar dat was eigenlijk wel lekker om onze hoofden een beetje leeg te maken. En daarna ben ik een uurtje gaan slapen, nog moe van de dag ervoor. 

De nieuwe week is begonnen en we gaan er weer tegenaan.

Ik wil je een fijne week wensen.