Wat ik niet liet zien in januari:
De eerste foto is een foto van een foto, van de eerste tramrit in 1887 in het Zeeuws-Vlaamse Aardenburg, die ik tegenkwam in museum Terra Maris in Oostkapelle. De tram rijdt hier allang niet meer, maar mijn 91- jarige vader vertelt er nog regelmatig over.
De tweede foto is een stuk boomstronk.
Het beschilderde huis is in Zierikzee.
Buitenplaats Hoogduin is tussen Oostkapelle en Domburg, waar we doorheen gelopen zijn.
Doordat het weer niet altijd zo mooi was, zijn manlief en ik de afgelopen maand minder wezen wandelen dan normaal. Wij wandelen niet als het regent. Natuurlijk kan het weleens gebeuren dat we onderweg een buitje krijgen, maar als het echt al de hele dag regent of het grote buien zijn, dan gaan we niet op pad.
Als ik op maandagmorgen de krant naar mijn ouders breng, is één van de eerste dingen die mijn vader vraagt of we zijn wezen wandelen in het weekend. Mijn vader was vroeger graag op pad. Met de fiets reed hij hier in de buurt en met de auto ging hij verder weg. Mijn moeder was ook wel graag op stap, maar die fietste niet en daarnaast had zij eigenlijk ook minder binding met deze streek als mijn vader. Maar ze ging wel graag overal naar steden toe. Vrijwel altijd kent mijn vader de buurt of het dorp of de stad waar wij zijn wezen wandelen. Dan vraagt hij of het er nog zo of zo uitziet en of dit of dat er nog is. Vaak weet hij namen te noemen van enkele mensen die er woonden of misschien nog wel wonen. Mijn vader heeft namelijk een ijzersterk geheugen waar ik echt jaloers op ben.
Afgelopen maandag kon mijn vader nauwelijks uit de voeten. Zijn benen deden erg veel pijn en ik zei dat hij de huisarts moest bellen. Maar dat wilde hij niet. Gistermorgen stuurde mijn moeder een berichtje waarin ze vertelde over mijn vader die nog meer pijn had dan de dag ervoor. "Bel de huisarts," zei ik en wachtte verder af. Later schreef ze dat de huisarts in de loop van de middag langs zou komen. De reden dat ik zelf niet belde, is dat ze de dingen die ze zelf nog kunnen doen, ook zelf moeten blijven doen. Ze moeten dat laatste stukje zelfstandigheid zien vast te houden. Het is geen onwil van mij. De 'lastige' telefoontjes naar bijvoorbeeld de gemeente of instanties of verzekeringsmaatschappijen doe ik wel.
De huisarts kwam en de pijn blijkt uit mijn vaders rug te komen. Hij gaat fysio krijgen. En ik denk zomaar dat mijn moeder tegen de huisarts geklaagd heeft over het gehoor van mijn vader, want zijn oren moeten uitgespoten worden. Daar zal hij vast niet zelf mee op de proppen gekomen zijn, want hij is anti-gehoorapparaat, ook al heeft hij er zelf nog nooit één gehad. Maar stel je voor dat hij een doorverwijzing naar een audicien zou krijgen en wij zouden willen dat hij daar naar toe zou gaan... daar moest hij niet aan denken! Ik had trouwens ook al meerdere malen gezegd dat hij de huisarts naar zijn oren moest laten kijken, omdat er misschien wel iets in zat. Maar ja, hij wilde niet en ik kan hem niet dwingen. Maar nu gaan zijn oren dan eindelijk toch uitgespoten worden. Ik denk dat we allemaal hopen dat hij hierna weer beter zal horen, want communiceren met hem werd steeds lastiger ook al vindt hij het wel meevallen.
Over een paar weken zijn mijn ouders 64 jaar getrouwd. En vader wil ons graag allemaal mee uit eten nemen. Mijn moeder klaagde dat hij haar hierin niet betrekt: hij beslist dat we uit eten gaan en ook waar en wanneer. Zij wil niet uit eten. Ze heeft de Ziekte van Parkinson en heeft moeite met haar bestek vasthouden en ook met slikken. Ze geneert zich hiervoor en ziet het echt niet meer zitten, maar er valt niet over te praten. Als zij er iets over zegt, dan luistert hij niet eens. Dus toen zei ik het hem vanmorgen maar eens. Hij zat met tranen in zijn ogen en zei dat het misschien wel de laatste keer was dat we allemaal samen zouden zijn.
Ik gooide dit later op de groepsapp, zodat mijn broers en zus er ook van op te hoogte zijn en omdat ik dit niet alleen hoef te dragen en zij ook hun mening erover kunnen geven. De tijd dat ik nog alleen ergens meezat, is voorbij. Zij waren het er ook over eens dat we beter niet uit eten kunnen gaan. Nu onze vader nog...
Vrijdag ga ik, onder werktijd, met mijn vader mee om zijn oren te laten uitspuiten. Ik zal het dan allemaal wel breed uitgemeten krijgen over dat etentje en over zijn oren. Mijn vader is een lieve man hoor, alleen is hij soms erg dwars en drammerig en kan hij heel erg lang ergens over door blijven emmeren. En in het geval van dat etentje begrijp ik het ook wel, maar ik snap ook dat mijn moeder niet meer wil.
Word vervolgd, denk ik.
Ha, mijn man( wel een stuk jonger als jouw vader) had het ook niet door, dat zijn oren vol zaten. Ik zeurde gewoon, dat de tv zo hard stond... Maar het heeft erg geholpen, dat uitspuiten! En de assistente is een dochter van een klant van vroeger, dus het was heel gezellig. Hopelijk gaat het bij je vader ook soepel. Kinnen jullie niet iets lekkers halen of zelf maken en meenemen? Mijn moeder (88) bestelt dan Chinees, na overleg met ons. Lekker thuis, alles leuk uitstallen, en dan met elkaar heen en weer lopen. Je komt steeds een ander tegen, en praat gezellig met elkaar. Na afloop is het snel weer aan de kant. Je moeder fijn in haar eigen omgeving en toch die reuring om haar heen. Succes!
BeantwoordenVerwijderenIk hoop ook dat mijn vader ermee opknapt en dat hij achteraf blij gaat zijn dat het gedaan is.
VerwijderenMijn ouders willen dat geloop thuis niet meer. En als iedereen komt zijn we met 17 personen en dat is dan best wel druk. Maar we zouden ook een zaaltje in het verzorgingshuis kunnen huren en het daar houden. Alleen moet mijn vader dan wel omgepraat worden want die gaat graag naar een restaurant toe. Maar kiezen tussen niks of een zaaltje huren is dan misschien toch niet zo heel erg moeilijk. Ik kan het eens aan ze voorleggen.
Is er niet een restaurant in de buurt met apart zaaltje? Dat hebben wij 2x gedaan en 1x zijn we bij een chinees restaurant geweest met de lunch, die was normaal voor de lunch niet open maar voor gezelschappjes (wij waren met 10) kon dat wel omdat ze toch al aan het koken waren.
BeantwoordenVerwijderenEn als je zaaltje huurt is catering toch ook mogelijk een buffet is nog redelijk betaalbaar.
Normaal zou hij vandaag het restaurant bellen om te reserveren en ik weet niet of hij dat nu wel of toch maar niet gedaan heeft. Dat hoor ik nog wel. Maar als dat nog niet gedaan is, is een restaurant met een apart zaaltje ook nog een optie. Ik zou eens moeten uitzoeken of dat hier ergens in de buurt te vinden is.
BeantwoordenVerwijderenKijk, nu heb ik al twee ideeën opgedaan. Toch wel handig een weblog :-)
Hebben wij dezelfde vader? ;-)
BeantwoordenVerwijderenZonder gekheid: ook mijn vader hoort ontzettend slecht, kan daardoor gesprekken niet meer goed volgen en praat vervolgens overal doorheen. En hard praten dat ie doet! Verschrikkelijk. Hij heeft wel een hoorapparaat maar 'dat werkt niet' en draagt ie dus niet. Echt zo naar. We hebben er soms zelfs een hekel aan als hij hier komt, zo'n volume en een normaal gesprek voeren gaat niet. Maar als we er iets van zeggen ...
En inderdaad: eten in een apart zaaltje. Of eventueel bij een van jullie thuis en een kok laten komen?
Ik moet er wel eens om lachen hoor: dan vertelt mijn moeder iets en een minuut later vertelt hij precies hetzelfde. En dat gebeurt niet zomaar één keer, maar gewoon constant.
VerwijderenEn hij praat inderdaad ook overal doorheen. En hij vindt dat iedereen (vooral mijn moeder) zich aanstelt en dat het niet aan hem ligt, maar dat iedereen zacht praat. Met mij heeft hij trouwens geen last, maar doordat ik met bejaarden werk, praat ik automatisch hard. Zodra ik het verzorgingshuis binnenstap gaat mijn volumeknopje harder, zeg maar. Dus dat hij mij wel verstaat, bevestigt voor hem alleen maar dat de rest te zacht praat en ik heb al vaak uitgelegd hoe het kan dat hij mij wel verstaat maar dat gelooft hij dan weer niet.
Maar ik ben echt benieuwd of het uitspuiten helpt. Ik hoop het wel.
Mijn moeder had Macula Degeneratie. Haar zicht was nog maar 5%. Zij zag er altijd tegenop om ergens te gaan eten omdat zij haar bord niet meer zag, laat staan het eten wat er op lag.
BeantwoordenVerwijderenMaar op een dag opperde zij dat ze toch wel graag met alle kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen uit eten wilde gaan. Zij waren 30 jaar samen en mijn moeder wilde dat graag vieren.
Zij overwon haar angst en vroeg of ik een brunch wilde bespreken. Dat was handiger met de kleinkinderen. In november 2015 zijn wij met z'n allen gaan eten en het was zo gezellig. Iedereen nam mijn moeder mee om eten uit te zoeken en zij had de tijd van haar leven. En ze genoot volop. Een paar maanden later is zij onverwachts overleden.
Wij hebben een foto gemaakt die dag in het restaurant. Een mooie herinnering die ik erg koester.
Soms moet je iets overwinnen. Misschien moet je moeder dat ook wel. Maar ik weet zeker dat het de moeite waard is.
Bespreek het met je ouders en je broers en zus. Misschien inderdaad een apart zaaltje of ergens een aparte hoek. Waar je moeder zich op haar gemak voelt. En maak een mooie foto.
Liefs Joanne
Bedankt voor dit mooie verhaal.
VerwijderenMijn moeder is met Kerst mee uit eten geweest en ik denk dat ze toen voor zichzelf bedacht heeft dat het de laatste keer was. Maar mijn vader luistert niet naar haar en volgens hem ging het wél goed. Het probleem met mijn vader is dat hij altijd van alles loopt te verzinnen en dat hij daar niet met haar over praat. Toen ik gisteren bij hun was en mijn moeder zei dat hij haar niet in zijn plannen betrekt, dan hoorde hij wel wat ze zei, maar hij praatte daar gelijk overheen en toen heb ik ingegrepen. Ik heb gezegd dat ze het er samen over moeten hebben en er samen moeten zien uit te komen.
Ik weet nog wel dat hij eens rond deze tijd in het ziekenhuis gelegen heeft in de periode dat ze 60 jaar getrouwd waren. In zijn hoofd ontspon er toen een megafeest waarin hij allerlei mensen uitgenodigde waar mijn moeder totaal niet op zat te wachten, zoals familieleden van haar waar ze vrijwel geen contact meer mee had. We hebben op een gegeven moment gewoon hard op hem moeten inpraten, omdat zij toen megafeest wilde. Hij is toen heel erg teleurgesteld geweest, maar er kwam wel een feest maar dan gewoon met de naaste familie en niet met allemaal 'vreemden' zoals mijn moeder zei.
*We hebben op een gegeven moment gewoon hard op hem moeten inpraten, omdat zij toen megafeest wilde* moet natuurlijk zijn: We hebben op een gegeven moment gewoon hard op hem moeten inpraten, omdat zij toen GEEN megafeest wilde.
Verwijderen