Bedankt voor de complimenten op mijn vest. Vandaag trok ik mijn nieuwe vest aan voor een wandeling in de buurt en het is goedgekeurd.
Vanmorgen moest ik met mijn moeder naar de neuroverpleegkundige in het ziekenhuis. Mijn moeder heeft nu een jaar of negen de Ziekte van Parkinson en sinds afgelopen maart is ze enorm afgetakeld. Haar dagen zijn gevuld met in haar stoel zitten en meestal zit ze een beetje te suffen. Lezen gaat niet meer, knutselen gaat al jaren niet meer. Praten en slikken wordt steeds moeilijker. Ze kan nog kleine stukjes in huis achter de rollator lopen, maar dit gaat erg moeizaam en ze valt regelmatig. Jaren geleden zei ze al dat het voor haar allemaal niet meer hoeft, maar ze is er nog steeds.
Een ritje en het bezoek aan het ziekenhuis zijn enorm belastend voor haar, maar we zijn daarna toch nog even een tas voor haar wezen kopen, nu we toch bij de winkels in de buurt waren. Van haar handtas was het handvat afgebroken en ze had die handtas in een boodschappentas gestopt en zo meegenomen. Dat is natuurlijk niet nodig. En nou had ik wel ergens een handtas voor haar kunnen kopen, maar het is ook belangrijk dat ze zelf nog een beetje onder de mensen komt, want haar wereldje is al zo klein en dat ze zelf een tas uitzoekt is ook goed voor haar. We vonden een tas en daarna bracht ik haar weer naar huis. Later kwam mijn zus om de boodschappen te doen, maar mijn moeder kan allang niet meer mee.
Ik doe heel veel voor mijn ouders, maar sinds Jus overleden is, gaat mijn zus om de twee weken om boodschappen. Normaal deed ik dat altijd en ik ben allang blij dat zij dat nu doet. Ik heb ook nooit meer aangeboden om het zelf weer te gaan doen, ik heb namelijk al genoeg op mijn bordje.
In mei heeft mijn moeder weer een afspraak met de neuroverpleegkundige. En mocht het tegen die tijd niet meer gaan of mocht mijn moeder het dan niet meer aankunnen om de reis (in de rolstoel, in de auto, weer in de rolstoel enzovoorts) te maken, dan kunnen we deze tegen die tijd afzeggen. Toen ik uren later de nieuwe afspraak in haar digitale dossier wilde zetten, zag ik dat ze aan het begin van de middag weer gevallen was.
Ze zal wel erg vermoeid geweest zijn.
Mijn moeder ging op het laatst met de rolstoeltaxi. Een actie die bijna nog vermoeiender was dan in de stoel, uit de stoel, in de auto etc. Meestal zaten we een uur te vroeg in het ziekenhuis. Een bezoekje van 10 minuten kostte haar al snel een uur of drie en een bak met geld.
BeantwoordenVerwijderenHier is het ook een hoop ellende met de taxi's. Zo waren ze ook eens vergeten om mijn ouders van een verjaardag op te halen. In plaats van om 5 uur opgehaald te worden werd het uiteindelijk 7 uur. Dus zolang het nog gaat dan rijd ik zelf.
VerwijderenJa, naarmate je ouders ouder worden nemen de zorgen toe. Het is de omgekeerde wereld hè.., vroeger maakten ze zich zorgen om ons. Aftakeling is iets verschrikkelijks en al helemaal als er zo'n ziekte bij komt. Het is fijn en ook goed om de zorg een beetje met elkaar te verdelen. Het is best zwaar. Maar er komt een tijd dat je toch blij bent dat je het hebt kunnen doen. Mijn ouders leven allebei niet meer, en ik ben pas 55.
BeantwoordenVerwijderenHet is inderdaad heel fijn om dit voor je ouders te kunnen doen. Of voor een partner. Inderdaad komt er een tijd dat je blij bent dat je er voor je ouders hebt kunnen zijn. Ik ben begin 50 en heb al 10 jaar geen ouders meer. Maar de zorg is soms zwaar en eerlijk gezegd ook niet altijd eerlijk verdeeld wat dat betreft. Helaas hebben we het niet voor het kiezen. Heel veel sterkte met alle zorg die je geeft en de zorgen die er (eigenlijk altijd) zijn. En heel tof dat je het allemaal toch maar doet!
BeantwoordenVerwijderenDe zorg is vaak niet adequaat, waardoor het leven slechter wordt dan zou kunnen. We- lees regering en maatschappij- hebben het geld er niet voor over. Als het over babies ging, sprong iedereen kwaad op, maar ouderen....
BeantwoordenVerwijderenDe ziekte van Parkinson vind ik ook een nare ziekte. Mijn schoonmoeder had het ook. Lief dat je zoveel doet voor je moeder!
BeantwoordenVerwijderennicole@huisvlijt
Mijn moeders jongste zus heeft Parkinson sinds haar 60ste. Ze is nu 74 en sinds ze in een verzorgingstehuis woont en ze haar medicatie stipt op uur en tijd krijgt, gaat het veel beter met haar.
BeantwoordenVerwijderenAlle ziektes die een mens doen aftakelen zijn rotziektes.
Goed dat je de zorg deelt met je zus. Maar inderdaad een rotziekte. Las vanochtend nog iets dat dit waarschijnlijk in de darmen ontstaat, want (en dat) mensen die geen blinde darm meer hebben dit niet krijgen. Maar goed; mensen die het nu hebben daarvoor is het belangrijk een leefbaar leven te houden.
BeantwoordenVerwijderenMijn moeder heeft allang geen blinde darm meer. Ik denk dat ze een jaar of 20 was dat deze verwijderd is. Wel heeft ze altijd last van haar darmen gehad, zelf zei ze altijd dat ze een chronische ontsteking in haar gal had. Wat daar van waar is weet ik niet, want zo ver ik weet is ze daar nooit op onderzocht. Het is verder wel zo dat het in de hersenen ontstaat en dat er in de vrouwelijke lijn van haar familie ook alzheimer en dementie voorkomen, dus misschien heeft dat er ook wel mee te maken.
Verwijderen