Toen onze Jus net overleden was, waren er mensen die riepen dat ze in zijn naam dingen zouden gaan doen. Ze zouden zijn klusproject afmaken, ze zouden tatoeages zetten of ze zouden in zijn naam iets gaan doen. En sommige dingen gebeurden ook echt, maar andere zaken zijn tot op de dag van vandaag blijven liggen. Vreemd? Nee en ik verwijt het ook echt niemand dat bepaalde dingen nooit gedaan werden. Want ook wij riepen in het begin van alles en ook wij lieten sommige ideeën varen naarmate de tijd verstreek. Door emoties en misschien ook wel onmacht zeg je dingen of wil je dingen doen, maar als de rust een beetje terug gekeerd is, zijn sommige ideeën misschien wel helemaal niet zo handig om uit te voeren. Of blijkt wat in het begin zo urgent was misschien toch niet zo'n haast te hebben.
De afgelopen anderhalf jaar maakte ik gedichten over Jus of over wat ik voelde en ik maakte een filmpje met foto's van hem, dat ik een jaar na zijn overlijden op Facebook plaatste. Ik was een beetje met van alles bezig maar er was één ding dat ik nog moest doen en waarvan ik ook gelijk in het begin geroepen had dat ik dat van plan was om te doen: namelijk een fotoboek van Jus maken.
En nu ik thuis zit en het toch iets beter met me begint te gaan, ben ik er aan begonnen. Het wordt een fotoboek van ons gezin, vanaf het moment dat onze oudste geboren werd, dus niet alleen van onze jongste. En het is een megaklus! Ik ben van ruim 17 jaar foto's aan het doorspitten en geloof me als ik zeg dat het er duizenden zijn. Het zijn niet alleen onze foto's, maar ook mapjes met foto's van familieleden, omdat ik altijd van de gezamenlijke vakanties fotoboeken maakte en daar ook hun foto's voor gebruikte. Die fotoboeken maakte ik in opdracht van mijn schoonouders en ieder gezin dat mee geweest was op reis, kreeg altijd een exemplaar.
Manlief is er ook druk mee, want hij mag de foto's die ik niet op mijn laptop heb staan inscannen. En dat zijn foto's van de jaren dat we nog geen digitale camera hadden en het zijn foto's die we als afdruk gehad hebben van vrienden en familie en het zijn de schoolfoto's. Het is trouwens ook wel fijn om die foto's nu ook op een harde schijf opgeslagen te hebben.
Uiteraard moeten we een selectie maken, want anders wordt het fotoboek vreselijk dik, maar dat komt wel goed. En we laten het boek voor onszelf, onze oudste, mijn ouders en mijn schoonmoeder afdrukken. Maar zover is het nog niet, want nu zijn we nog druk bezig met foto's uitzoeken, inscannen en bewerken.
Het is goed om dit samen te doen.
Ja, het is goed om dit samen te doen. En dat je dit nu doet, toont aan dat de tijd er rijp voor is. Al zal het nog vaak genoeg moeilijk zijn.
BeantwoordenVerwijderenWat een enorme klus! Het kan niet anders dan dat jullie er straks veel voldoening van hebben. Hopelijk komen er, naast alle verdrietige, ook prachtige herinneringen bij jullie boven tijdens dit uitzoekwerk.
BeantwoordenVerwijderenGelukkig gaat het weer een beetje beter met je.
Wat een mooi idee. Er mee bezig op een positieve manier ook.
BeantwoordenVerwijderenDat wordt een boek vol mooie herinneringen!
BeantwoordenVerwijderenBlijkbaar is dit dan voor jou het juiste moment om er mee bezig te gaan. Wat een klus zal het zijn, wat een emoties zullen er zijn, maar naast alle verdriet vast en zeker ook mooie en leuke herinneringen, van die keer toen...
BeantwoordenVerwijderenNeem je tijd, en als je even niet verder kan, leg je het gewoon aan de kant, er komt vanzelf weer een moment dat je het weer wilt en kunt oppakken.
Wat moet die een mooi en tegelijk moeilijke klus zijn. Vast met een glimlach en een traan.
BeantwoordenVerwijderenHeb jij dat ook met foto's dat je hem opeens heel dichtbij voelt?
Mooi project. Mag en kan je zolang over doen als je nodig hebt.
BeantwoordenVerwijderen