verjaardag

Manlief is jarig: 53 is hij geworden. En ach, onze verjaardagen... het is niet meer wat het geweest is. Van verjaardagen maakten we vroeger altijd een feest, ik was altijd blij als ik mocht vieren dat er weer een jaar bijgekomen was. Het is niet voor iedereen weggelegd om oud te worden. En dat weet je natuurlijk wel, maar je staat daar niet altijd bij stil en dat hoeft ook niet, maar zeker op onze verjaardagen dacht ik daar altijd wel aan.

In januari was ik jarig en het liefste van al had ik die dag overgeslagen. Het was mijn eerste verjaardag zonder Jus en ik was erg verdrietig. Daar kwam ook nog eens bij dat we op die dag afscheid van mijn schoonvader moesten nemen en een paar uur later, net niet meer op mijn verjaardag, is hij overleden. En de avond voor mijn verjaardag kreeg onze oudste een ernstig auto-ongeluk waar hij gelukkig goed vanaf is gekomen, maar als je bedenkt hoe anders het had kunnen lopen... en hoeveel geluk hij gehad heeft... Een ongeluk zit in een klein hoekje, daar weten we alles van.

Nee, mijn verjaardag hoefde voor mij niet zo nodig. En manlief heeft dat nu ook weer. We zijn niet meer compleet zonder Jus. En toch  blijven we onze verjaardagen vieren, maar met een totaal ander gevoel dan voorheen, dat is logisch. Ik ken inmiddels genoeg mensen die niks meer vieren en naar geen enkel feest meer gaan, sinds hun kind overleden is. Dat begrijp ik heel goed. Het zijn nou eenmaal rotdagen en het leven is geen feest meer.

De verjaardag van manlief vieren we zondag met familie, want op zondag kan tenminste iedereen komen. We zullen taart eten en er zullen hapjes zijn, gewoon net als altijd. We staan niet alleen in ons verdriet, want ook de gasten die komen missen onze Jus en we zullen misschien wel samen een traantje wegpinken.

En vandaag... ach we zullen wel zien. Het is totaal afhankelijk van hoe manlief zich voelt of we iets gaan doen of niet.