Toen ik van mijn werk naar huis fietste, kwam ik een ex-collega tegen. Ik stopte om even met haar te praten en ze vertelde dat haar man lymfeklierkanker had en vorige week de vierde chemokuur had gekregen. Ja, shit man! Mijn anders zo vrolijke ex-collega stond uiteraard onder zware druk en dat was goed aan haar te zien. Maar er was goede hoop: het zou waarschijnlijk goed komen met haar man. Gelukkig maar, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat daarmee gezegd is dat alles voorbij is, want haar man moet nog 4 chemokuren ondergaan. En chemo is zoveel meer dan haren verliezen en misselijk zijn. Ik heb dat wel gezien bij mijn schoonmoeder die 2 jaar geleden chemo kreeg: nog dagelijks ondervind zij last van de kuren van toen.
Ex-collega zit in een rollercoaster "Maar," zei ze "als ik dat vergelijk met wat jullie meegemaakt hebben, dan is dit niks." En zie hè, ik vind dat niemand zoiets mag zeggen. Een kind verliezen is misschien het allerergste wat er is, maar dat wil niet zeggen dat andere dingen niet erg zijn. Ik heb altijd een beetje moeite met dergelijke uitspraken en ik zeg dan steevast: "dat van ons is een drama, dat van jullie ook." Anderen moeten net zo goed ruimte voor verdriet hebben en ik sta er ook voor open om hun verhalen aan te horen.
Een hele tijd geleden zat ik naar het journaal te kijken en toen zag ik in een documentaire een man die bij een aanslag 22 familieleden verloren had, waaronder zijn vrouw en kinderen. En toen dacht ik ook "als ik al zoveel verdriet om mijn kind heb, in wat voor hel is deze man dan terechtgekomen?" Maar... het maakte mijn verdriet om Jus niet minder. Nee, echt niet. En ik vind het niet meer dan logisch dat anderen die ook nare dingen meemaken, net zo goed in een nachtmerrie terecht gekomen zijn en zich daar zeker niet voor moeten verontschuldigen tegenover mij.
Ik hoop voor mijn ex-collega dat haar man op een goede dag schoon verklaard zal worden. We wensten elkaar sterkte en ik fietste naar huis. Een half uurtje door de polders, een half uurtje met mijn hoofd in de wind. Een kind verliezen is het ergste wat er is, dat klopt, en ik wens het ook echt niemand toe. Maar ik wil absoluut niet uit het oog verliezen dat anderen het ook moeilijk hebben, ook al is hun situatie misschien totaal anders. Ieder huisje heeft zijn kruisje.
Het siert je dat je die gedachten kon hebben. En vertellen. Leed is niet met leed te vergelijken.
BeantwoordenVerwijderenWat mij erg geholpen heeft is dat ik altijd kon denken; er zijn ook andere mensen en daar moet en wil ik ook aan denken. Ik denk dat dat mij gered heeft.
BeantwoordenVerwijderenIk lees dat jij daar ook zo over denkt en ik ben er van overtuigd dat dat goed is.
Zodra je alleen aan jezelf denkt kom je niet verder.
Ook blijf ik het moeilijk vinden om tegen iemand het juiste zeggen die meemaakt wat jij meemaakt.
1 januari liepen we op het strand en kwamen we vage kennissen tegen. Zij is 4 jaar geleden haar kind verloren en ik vroeg me af wat moet ik doen? Over de kou praten, leuke feestdagen gehad? Ik vroeg gelukkig het juiste hoe het nu met haar ging na het verlies. Ze vond het zo fijn om over hem te praten. Hoe stom het ook klinkt ik was blij dat ik het gedaan had.
Je uitje naar Antwerpen klonk leuk. Leuke tip.
Iedereen is natuurlijk anders, maar ik vind het wel fijn als anderen aan mij vragen hoe het met me gaat. Maar ik begrijp ook heel erg goed dat het voor anderen best moeilijk is om die vraag te stellen. Maar ik ga niet zeggen dat het goed met me gaat, terwijl dat niet zo is en als ik uitleg hoe ik me voel dan is daar altijd begrip voor. En als even later het gesprek weer op iets anders overgaat dan is dat ook goed.
VerwijderenAfgelopen kerst zaten we met familie in een restaurant te eten en toen liepen mijn tante en een neef en een nicht met aanhang langs. Ze zeiden iedereen gedag, maar manlief en ik werden genegeerd (ze keken gewoon langs ons heen) en zoiets is echt heel erg pijnlijk. Ze wisten blijkbaar niet wat ze moesten doen, maar er word in zo'n geval wel vergeten wat zoiets met ons doet. Voor ons was het al een grote opgaaf om naar dat restaurant te gaan, het was ook nog eens kerst en dan lopen er ook nog eens een paar familieleden straal langs je... Ik werd daar enorm verdrietig van en het ging zo snel en ik was te verbluft om zelf iets te ondernemen. Ik heb naderhand een soort van gedichtje hierover op facebook gezet, met de boodschap: als je me tegenkomt negeer me dan alsjeblieft niet, want mijn verdriet is groot maar word beslist niet groter als jij ernaar vraagt.
Ik ben blij dat je die kennissen gevraagd hebt hoe het met ze ging. Ik denk dat ze daar, zeker op 1 januari (omdat nieuwjaar misschien wel helemaal geen gelukkig nieuwjaar is), heel erg veel behoefte aan hadden.
Zelf heb ik na het geheel onverwachte overlijden van mijn vorige partner ondervonden dat als ik zelf de confrontatie aanging, de ander (van opluchting?) het gesprek wel wilde aangaan. Zulke onaangename ervaringen als jij heb ik gelukkig nooit meegemaakt.
BeantwoordenVerwijderenMensen zouden zich eens wat meer moeten realiseren hoe ze zelf benaderd zouden willen worden in dit soort - je overigens haast niet voor te stellen - situaties. Of ze het dan prettig zouden vinden als ze genegeerd zouden worden? Vaak is een dergelijke houding trouwens gewoon angst of zich geen houding weten te geven. Helaas beseffen ze niet wat ze aanrichten.