een week van veel praten

De eerste besjes zijn geplukt en hierbij verklaar ik mijn bessenseizoen voor geopend:

De afgelopen week was druk. Ik ben bij veel cliënten geweest, waaronder ook een paar waarbij ik voor een vakantievierende collega moest invallen. Bij de ene was ik vorige week voor de eerste keer en toen was ze best wel gespannen geweest en door de gilles de la tourette die ze heeft, uitte zich dat in af en toe een vloek of een schreeuw. Afgelopen week was ik weer bij haar en toen heeft ze geen schreeuw gelaten, waaruit ik concludeerde dat ze op haar gemak bij mij was. We hebben heel veel gebabbeld en toen ik afscheid van haar nam (volgende week gaat mijn collega weer) zei ze: "heel, heel, heel erg bedankt en ik hoop dat je nog een keer terugkomt." En ik merkte dat ze het ook echt meende. Het voelde goed.

Bij een andere cliënt was ik lang geleden al eens geweest en toen ik binnenkwam vroeg ze of ik al koffie gedronken had. Ja dat had ik en zij had net gegeten dus ze hoefde ook geen koffie. Anderhalf uur later zaten we toch met ons bakkie leut en een droog koekje op de bank. "En hoe is het nou met jou?" vroeg de vrouw. "Ach dat gaat wel," antwoordde ik. Ze begreep het. Zij had vroeger ook een kind verloren, een baby en in de beginjaren was het wel meegevallen, maar nu ze oud was en tijd had om veel na te denken, was het gemis groter dan ooit. Zoiets schept, hoe erg het ook is wat je beiden hebt meegemaakt, toch een band. Of juist daarom.

Niet iedereen is zo begaan. Of misschien wel begaan, maar ze zeggen de verkeerde dingen. Zo kwam ik donderdag een buurvrouw tegen, die daar over begon, over die verkeerde opmerkingen, over de botte dingen die gezegd worden. "Klopt," zei ik "laatst zei ik iets tegen iemand en die geloofde niet wat ik zei." En toen zei mijn buurvrouw: "je moet anderen ook niet steeds lastig vallen met wat je hebt meegemaakt, anderen weten niet altijd hoe ze daarop moeten reageren." Pats boem! Als er nou iemand niet steeds over haar verdriet begint dan ben ik het wel! Meestal zeg ik alleen maar hoe het met me gaat als anderen er zelf naar vragen. En dan komt ineens een buurvrouw, die ik bijna nooit zie, met zo'n argument, terwijl ze even daarvoor nog iets zei over verkeerde opmerkingen. Ik geloof dat ze zelf niet eens doorhad, dat ze nou precies hetzelfde deed. Bij mij komt zoiets heel hard binnen, juist omdat ik anderen niet steeds lastig val met mijn problemen. Ik wil anderen namelijk niet voor het blok zetten.

En dan was er deze week het intakegesprek bij de psychologe, een hele lieve, jonge vrouw. Zij stelde vragen en ik huilde, daar kwam het wel op neer eigenlijk. Natuurlijk vertelde ik wel wat er gebeurd was en hoe het met me ging, maar er zaten heel erg veel tranen bij. Het mooie van het gesprek vond ik dat ze me niet steeds interrumpeerde. Ze stelde vragen, maar liet me wel uitpraten. Als je met gewoon zomaar iemand praat dan zegt die ander dingen als 'dat heb ik ook mee gemaakt' of 'ik ken iemand die dat heeft'. Dat is natuurlijk heel goed bedoeld en ik doe zoiets zelf ook, maar ik vond het nu wel eens fijn dat het gesprek gewoon maar eens alleen over mij ging. De conclusie van de psychologe was dat ik een trauma opgelopen heb en daar heb ik heel erg veel last van. Volgende week hoor ik met wat voor soort therapie ik het meest gebaat ben.

Er was ook nog een gesprek met mijn leidinggevende. We hebben afgesproken dat ik nog een maand het werkrooster voor mijn collega's en mij zal maken en dat ik er daarna mee stop. Het kost me allemaal teveel energie en daarnaast kan ik me erg slecht concentreren sinds Jus overleden is. Het is tijd om het stokje aan iemand anders door te geven. Hopelijk word daar snel iemand voor gevonden.

Ik doe mijn werk graag, maar het is momenteel al het gezeur eromheen waar ik erg veel last van heb. Als planner moet je heel veel regelen voor collega's en cliënten. Je steekt daar heel veel tijd in en doordat we bijna geen personeel hebben, moet ik de meeste cliënten teleurstellen: ze krijgen minder hulp of zelfs geen hulp en daar is niet iedereen blij mee en dan ben ik vaak de eerste waar ze hun ongenoegen tegen uiten. En dan zijn er nog collega's die me te pas en te onpas een berichtje sturen om iets door te geven. De ene zal zoiets nooit doen en de ander wil iets toch graag doorgeven ook al ben ik vrij ben of is het weekend. En daardoor ben ik ook in mijn vrije tijd met mijn werk bezig. Natuurlijk zou ik die berichtjes kunnen negeren, maar ik ben nogal nieuwsgierig aangelegd en kan het daarom nooit laten om iets te lezen...

En nu is het weekend. Het tempo kan weer even omlaag. Lekker hoor.
Ik wil je een heel fijn weekend wensen.