dilemma

De feestdagen komen er weer aan en iedereen weet dat deze dagen niet favoriet zijn bij iemand die een dierbare verloren is. Ook ik zie er alweer tegenop. Vanaf het eerste jaar dat Justus er niet meer bij was viel de kerst me mee. Terwijl er toch altijd gelijk over het gemis tijdens de kerstdagen begonnen wordt als je iemand verloren bent. Natuurlijk zijn deze dagen niet meer zoals ze ooit waren en dat kan ook niet, maar deze dagen kom ik nog wel goed door.

Waar manlief en ik beiden veel meer last van hebben is de jaarwisseling. Gelukkig Nieuwjaar... ik zal het nooit meer iemand wensen. Omdat ik weet hoe pijnlijk dat woordje gelukkig kan zijn, wens ik gewoon iedereen het allerbeste voor het nieuwe jaar. Want als iemand misschien nooit meer echt gelukkig kan zijn voelt dat woord heel erg wrang aan, hoe goed gedoeld ook. 

Vroeger vierden we de jaarwisseling bij mijn schoonouders met de hele familie. Er waren oliebollen, hapjes, bubbels, we telden af tot het nieuwe jaar begon en manlief en onze kinderen staken vuurwerk af. We lagen laat in bed en stonden 's middags om twaalf uur alweer op het strand voor de nieuwjaarsduik. 

Het eerste jaar zonder Justus besloten we al snel dat we geen zin hadden om de jaarwisseling samen met familie te vieren. Zoonlief ging nog wel een paar uur naar de familie toe en vertrok nog voor middernacht naar vrienden. Het was een verdrietige jaarwisseling voor ons en we waren blij dat we ervoor gekozen hadden om thuis te blijven. De rest van de familie sloeg dat jaar de nieuwjaarsduik over, maar ze gingen wel naar het strand om ergens op een strandpaviljoen samen iets te drinken. Ook zij hadden verdriet en moesten deze jaarwisseling ook zien door te komen. 

De jaren erna kozen manlief en ik er iedere keer voor om tijdens de jaarwisseling thuis te blijven. Zoonlief gaat altijd naar vrienden toe en manlief en ik zijn dan gewoon samen met ons verdriet tijdens deze moeilijke uren.

Een week terug kwam op de familieapp opeens een uitnodiging binnen van een schoonzus om de jaarwisseling samen te vieren. Een andere schoonzus reageerde gelijk dat zij en haar gezin gaan komen, een zwager komt niet want hij krijgt net een paar dagen ervoor chemo. En hoe zat dat met ons, werd een paar dagen later al gevraagd. Ik liet weten dat we erover aan het nadenken waren omdat het niet onze favoriete dagen zijn. 

Natuurlijk was het lief dat we uitgenodigd werden, maar het druiste behoorlijk tegen mijn gevoel in. Manlief en ik spraken er samen over, we spraken er met zoonlief over, ik sprak er met een paar andere mensen over. En iedereen zei dat ik niet moest gaan als ik dat niet wilde. En natuurlijk wist ik dat zelf ook wel, maar ze gaven me toch dat extra zetje dat ik nodig had. Ik blijf thuis en manlief heeft besloten om ook thuis te blijven. Het voelt voor ons gewoon het beste zo. 

De schoonzus die ons uitgenodigd had begreep het. We hebben een goede band en ze zal er altijd voor ons zijn. Toch zorgde ze nu wel voor een dilemma, want ik wilde haar geen vervelend gevoel of een gevoel van teleurstelling geven, maar ik wilde ook niet aan mijn eigen gevoel voorbijgaan. Nu ik heb laten weten dat we niet komen voel ik me eigenlijk niet echt opgelucht. Ik ben verdrietig. Anderen proberen goed voor ons te doen, ze willen ons niet passeren en het is voor hun net zo goed een dilemma als dat het voor ons is. Het is en blijft moeilijk voor iedereen.