flashback

Inmiddels ben ik alweer een tijdje terug lid van Storytel, alleen heb ik al meer boeken gelezen dan beluisterd. Lezen op mijn telefoon vind ik namelijk wel heel erg makkelijk. Ik heb ook nog wel een e-reader, maar ik lees toch liever op mijn telefoon. Die heb ik dan ook altijd en overal mee. 

Ik las een boek van Chris de Stoop: Het boek Daniël. Het verhaal gaat over zijn oom die vermoord werd. Een indrukwekkend boek, vond ik. Daarna besloot ik nog een boek van hem te lezen: Hemelrijk. Een boek dat op het www niet al te beste recensies kreeg. Het boek raakte mij ondanks dat nog meer dan Het boek Daniël, omdat het verhaal voor mij heel erg herkenbaar was.

Het waargebeurde verhaal gaat over een verzorgingshuis met ouderen met dementie, waar na het bezoek van Sinterklaas het coronavirus genadeloos toeslaat. Er waren heel veel doden te betreuren en degene die Sinterklaas speelde ging gebukt onder de beschuldigingen en een groot schuldgevoel. 

Waarom dit verhaal me zo aangreep? In 2020 brak er in een verzorgingshuis bij ons in de buurt ook corona uit op twee afdelingen met ouderen met dementie, eveneens na een sinterklaasviering. Gelukkig bleef het daar beperkt tot twee afdelingen, maar meer dan de helft van de bewoners kwam te overlijden. Ik ben daar tijdens deze crises tweeënhalve week wezen helpen, want ook het personeel viel met bosjes tegelijk om. Ik kende de bewoners niet maar het hele gebeuren heeft me toen ook enorm aangegrepen. Het was een vreselijk verdrietige tijd.

Alles was hermetisch afgesloten en er mocht geen bezoek komen. Mensen met dementie kun je niet in quarantaine plaatsen, die lopen gewoon rond op hun afdeling en daardoor waren er zoveel besmettingen. In de hal van het verzorgingshuis werden foto's van de overledenen geplaatst en iedere morgen ging je kijken of er weer foto's bijgekomen waren. 

Toen ik aan mijn eerste dienst begon, zei ik nog tegen manlief dat ik direct moest douchen als ik thuiskwam en mijn kleding gelijk gewassen moest worden. Ja, om het virus weg te wassen natuurlijk. Ik wist toen nog niet dat ik zo ontzettend zou zweten onder al die beschermende kleding. Vanaf het moment dat ik alles aantrok, brak het zweet me uit. Het was december, het was winter en overal stond de verwarming ook nog eens hoog. Ventileren? Nee, niet bij deze groep zwakke ouderen waar er al veel ziek van waren. 

En toen deze uitbraak achter de rug was, zouden er na een opnamestop toch weer nieuwe bewoners komen. Als je weet hoe onrustig het kan zijn als er een nieuwe bewoner komt, hoe erg moet het dan zijn als er opeens meerdere tegelijk komen.

Ik ben blij dat ik het boek gelezen heb, maar ik was zelf weer even terug in het verzorgingshuis waar ik destijds ging werken. Maar mijn gedachten gingen ook terug naar de tijd dat mijn vader corona kreeg. Op 1 april 2020 bleek hij de ziekte te hebben en moest hij twee weken in quarantaine. Omdat hij na die twee weken nog wat snotterig was, werd de quarantaine daarna nog eens met een week verlengd. Drie weken zat hij in totale afzondering, op de korte zorgmomenten na. Psychisch heeft hem dat veel kwaad gedaan. Eigenlijk is hij er nooit meer helemaal bovenop gekomen en vier manden later is hij overleden. Niet aan corona, hoewel hij de avond voor zijn overlijden nog wel getest werd omdat hij verhoging had.

Het is te hopen dat we nooit meer zoiets hoeven mee te maken.