ma

Inmiddels is het zeven weken geleden dat mijn vader overleden is. Een paar weken na de crematie stelde ik de vraag aan mijn moeder, broers en zus of iemand as van mijn vader wilde hebben. Niemand had daar behoefte aan, alleen ik wilde wel een beetje. Ik schreef in een eerder bericht dat ik een doosje met as bij de urn van onze zoon gezet had: klik! Mijn moeder kwam er later op terug en vertelde over een medaillon die van de moeder van mijn vader geweest was. Mijn pa had als baby op het medaillon gekauwd als hij bij zijn moeder op schoot zat, waardoor er putjes in het medaillon gekomen waren door zijn tandjes. Later was van de hanger een broche gemaakt en had mijn moeder deze geërfd. 

Ik kan me niet herinneren het medaillon ooit eerder gezien te hebben, maar gisteren deed ik er een beetje as van mijn vader in. Dat had mijn moeder aan me gevraagd. Ze vond het toch wel een fijn idee om as bij zich te dragen. Vandaag heb ik het gevulde medaillon aan haar gegeven. 

Mijn moeder heeft uiteraard veel verdriet, maar toch zit ze er wel opgeruimd bij. De activiteiten in het verpleeghuis zijn een paar weken terug weer opgestart en van de week had ze een herfststukje gemaakt. En de week ervoor was ze weer wezen schilderen. 

In haar oude kamer woont nu een man die graag een praatje komt maken, maar zij heeft daar geen behoefte aan. De deur van haar kamer is het grootste deel van de dag dicht. Mijn moeder is ook wel een beetje op zichzelf. Mijn vader was meer van de sociale contacten onderhouden. Ik ben wel blij voor haar dat ze het nog altijd goed naar haar zin heeft in het verpleeghuis. Ze woont daar goed.