te jong

In de krant stond een rouwadvertentie van iemand die ik gekend heb. Hij was een vriend van mijn ex en hij was na een kort ziekbed overleden. Toevallig kwam ik mijn ex tegen, we raakten aan de praat en we haalden samen herinneringen op aan de overledene. Mijn ex deed een beetje luchtig over het overlijden van zijn vriend, want deze was toch nog mooi zesenvijftig jaar geworden en dat was toch drie keer zo oud als mijn zoon geworden was. Hij zei dat zijn vriend toch de kans gekregen had om zesenvijftig te worden en hij had die jaren goed besteed en een goed leven gehad. Tja... zo kan je het natuurlijk ook zien...

Eerder op de dag sprak ik een vrouw wiens man vorig jaar op vierenvijftig jarige leeftijd overleden was en ze vertelde over het grote gemis en het gevoel dat ze op instorten stond. Zesenvijftig of vierenvijftig of zeventien jaar... Het is gewoon allemaal veel te jong! En voor mij maakt het niet uit hoe oud iemand geworden is, maar wel om de leegte die iemand achterlaat of om een toekomst die in duigen valt of omdat je het die ander zo gegund had om nog verder te leven. Misschien bedoelde mijn ex het goed hoor, maar ik had toch een beetje moeite met zijn uitspraak. Daarnaast vind ik het nooit zo fijn als anderen een sterfgeval met dat van Jus vergelijken of zeggen dat hun verdriet niets is vergeleken met dat van ons. Verdriet is iets persoonlijks en ik wil niet dat anderen zich tegenover ons verontschuldigen omdat ze het moeilijk hebben.

Afgelopen week haalde ik de caravan leeg en ik heb het er ontzettend moeilijk mee gehad. Vanaf het moment dat ik het eerste kastje opentrok, stonden de tranen in mijn ogen. Het waren niet de spullen waarom ik verdrietig was, maar het was het gevoel omdat iets nooit meer terugkomt en omdat onze jongste zoon nooit meer terugkomt. Natuurlijk was dat ook de reden waarom manlief de caravan niet eerder wilde wegdoen, want er komen een heleboel emoties bij kijken. Toen de caravan eenmaal leeg was, was ik helemaal bekaf. Rouwen kost vreselijk veel energie.

Op internet vond ik dit gedichtje, dat geschreven is door Fien van Maaren:

Bron: Facebookpagina van Zeeuws Verlies.

Ze heeft het mooi verwoord.