leven en dood

Twee weken geleden raakte de zoon van een kennis zwaar gewond. Zijn situatie was erg zorgwekkend en het had niet veel gescheeld of hij was aan zijn verwondingen overleden, maar met een hele grote portie geluk krabbelde hij er bovenop en als het goed is zal hij er lichamelijk niets aan overhouden. 

Ik had in het begin appcontact met de moeder van de jongen gehad en gisteren spraken we elkaar in het echt. Het was een emotioneel gesprek. Ze vertelde over de schrik, de machteloosheid, de radeloosheid en de grote angst die ze gevoeld had. Ze vertelde over het moment dat ze haar zoon zag en dat ze dat beeld nooit meer zou kwijtraken. En ik kon het me allemaal zo goed voorstellen. Ik werd zelf terug geworpen naar het moment dat ik dezelfde gevoelens had. Ik dacht aan dat eerste moment dat ik onze Jus in het gras zag liggen. En ik dacht, tegen beter weten in, aan de hoop die ik toen nog gehad had.

 Je hoort en leest hele dagen over kinderen die iets ergs is overkomen of die gestorven zijn. Heel veel dingen raken me en blijven vaak een tijdje in mijn hoofd rondspoken totdat ik het loslaat, want ik kan me niet al het leed van anderen blijven aantrekken. Maar natuurlijk is het logisch dat iets me nog veel meer raakt als het met mensen gebeurt die heel dichtbij me staan, zoals nu het geval was. Gelukkig heeft deze jongen het overleefd, want de nachtmerrie waarin wij twee jaar geleden terecht kwamen wens ik echt geen mens toe.

Ik was gisteren behoorlijk van slag door de gevoelens die het gesprek met de moeder bij mij opgewekt hadden.

 Zoonlief kwam eind de middag van zijn werk thuis en vertelde over een collega die, na een kort ziekbed, overleden was. Hij liet een profielfoto van een jonge man met twee jonge kinderen zien. Een man die, naast zelf vader te zijn, ook nog iemands zoon en misschien ook wel een broer was.

Shit happens.
Vaak ver weg, maar soms komt het weer akelig dichtbij.