waarom ik zo moe word

Vandaag kwam de maan oranje op:

Ik heb geprobeerd om er foto's van te maken en deze foto is nog wel een beetje gelukt. Ik gebruikte een statief maar dan nog zit er wat beweging in. Eigenlijk zou ik eens een afstandsbediening voor mijn camera moeten aanschaffen, want als ik de opnameknop indruk krijg ik toch nog onscherpe foto's.

📷 📷 📷 📷 📷

Er zit een verdrietige dag aan te komen: de geboortedag van onze overleden zoon (10 november). Al wekenlang zit ik daar tegen aan te hikken en de laatste dagen ben ik al erg emotioneel. Jarenlang werd mijn verdriet onderdrukt door medicijnen, maar nu ik die niet meer gebruik is het verdriet in alle hevigheid aanwezig. 

Na mijn werk vandaag wensten mijn collega's me sterkte en hup daar kwamen natuurlijk de tranen! Er wordt altijd gezegd dat huilen oplucht, maar bij mij werkt dat toch echt niet zo. Er is ook geen reden om me opgelucht te voelen en daarnaast ben ik altijd heel erg moe als ik gehuild heb. Zo moe, dat ik moet gaan slapen en ook daarna voel ik me nog steeds moe en vreemd in mijn hoofd.

Ik vroeg aan ChatGPT waarom ik zo moe ben na het huilen. Kort samengevat kreeg ik dit antwoord:

1. Als je huilt, komt er vaak emotionele spanning vrij. Je hartslag en ademhaling versnellen en je spieren spannen aan. Daarna komt de ontlading en schakelt je lichaam over naar ontspanning.

2. Tijdens het huilen komen stresshormonen vrij en daarnaast ook stoffen die helpen ontspannen. Zodra de spanning zakt, voel je je vermoeid en loom.

3. Doordat je tijdens huilen onregelmatig en korter ademt, krijg je tijdelijk minder zuurstof binnen.

4. Huilen kost heel veel energie. Je spieren werken, je hartslag stijgt en je hersenen verwerken emoties. 

Dat klinkt allemaal logisch en die moeheid is dus normaal. 

Er is veel om over na te denken tijdens deze dagen. Het zal weer fijn zijn als ze voorbij zijn en dan leef ik weer toe naar de sterfdag in februari. En zo gaat het ieder jaar sinds Justus overleden is: zijn geboortedag en zijn sterfdag zijn de moeilijkste dagen van het jaar. Dat zal altijd zo blijven. 

zonsopkomst

Al een paar dagen was er een mooie zonsopkomst, ook vanmorgen weer. Dus toen man en zoon naar hun werk vertrokken waren, trok ik gelijk mijn wandelschoenen aan en ging ik wandelen. 

Het was nog vroeg, maar juist toen was het nog heel erg mooi. 

Overvliegende ganzen:

Deze meiden stonden me al op te wachten:

Drie ooien en een ram:

De ram ligt rechtsachter met een tuigje aan, dat heet een dektuigje en aan het tuigje zit een krijtblok. Als de ram een ooi dekt dan geeft het krijt kleur af op de ooi en zo weet de boer welke ooien gedekt zijn en wanneer de lammetjes verwacht worden. Je ziet ook één van de ooien een rode streep op haar achterste hebben. Het schaap daarachter heeft een blauwe of groene streep. 

Zo... dat is een foto met nogal veel tegenlicht:

Toen ik me omdraaide zag het er zo uit:

Ondanks dat het maar elf graden was, was het best wel warm. Er stond ook helemaal geen wind. Mijn muts haalde ik niet eens uit mijn tas en mijn handschoenen en sjaal verdwenen ook al snel in de tas. 

Gisteren stond de supermaan aan de lucht, maar hier was het bewolkt. Die maan heb ik daarom niet gezien, maar de zonsopkomst van vanmorgen maakte veel goed. 

ik ging ook

Eén van de leuke dingen van lezen van weblogs zijn de ideeën die ik opdoe. Of het nu gaat om wandelingen, steden, films, boeken, handwerken of musea, ik vind het altijd interessant om dingen te lezen die anderen gedaan hebben. En het is ook leuk om zelf tips van lezers op mijn eigen weblog te krijgen.

De afgelopen tijd had ik op verschillende weblogs over een tijdelijke expositie in het Zeeuws Museum in Middelburg gelezen: DARN de schoonheid van het betere herstelwerk. Deze expositie wilde ik ook wel zien en daarom reed ik naar de hoofdstad van mijn provincie toe. Ik parkeerde de auto op parkeerterrein Ramsjburg, waar ook de gelijknamige kringloop is. Eerst ging ik daar naar binnen en een tijdje later kwam ik met dit naar buiten:

Van Ramsjburg liep ik vervolgens twintig minuten naar het Zeeuws Museum toe, waarbij ik de Oostkerk passeerde. Ik heb daar niet zo ver vandaan op school gezeten. 

In het museum begon ik bij de expositie over het verstelwerk, waarvoor ik gekomen was. Vroeger werd kapotte kleding keer op keer hersteld en eeuwenlang werd op meisjesscholen les gegeven in stop- en borduurwerk.

Een heel erg bijzonder onderdeel van de expositie vond ik de kledingstukken van vloeipapier.

Na de Tweede Wereldoorlog was stof kostbaar en moeilijk te verkrijgen en daarom leerden de meisjes op school kleding maken door gebruik te maken van vloeipapier in plaats van met stof. 

Het museum laat meer dan dertig van deze werkjes zien die door hetzelfde meisje werden gemaakt en daarna altijd zorgvuldig door haar bewaard werden. Er is ook een filmpje te zien van de maakster op hoge leeftijd. Aandoenlijk vond ik al die papieren kledingstukjes.

Er zijn ook verschillende proeflappen te zien:

Momenteel ben ik het boek De Weduwe van Ellen de Vriend aan het lezen, waarin ze het leven van haar voorouders in Kampen (Overijssel) en in Heinkenszand (Zeeland) beschrijft. Het is een mooi stuk geschiedenis over hoe de mensen de afgelopen drie eeuwen leefden en ook hoe de Zeeuwse klederdracht in Zuid-Beveland gedragen werd. Het Zeeuws Museum en deze tijdelijke expositie sluiten mooi bij dit boek aan.

Een andere tijdelijke expositie in het museum is Bodemjuweeltjes en deze gaat over in Nederland opgegraven sieraden, bodemvondsten dus. Er zaten prachtige sieraden tussen.

Wat ik jammer vond was dat de uitleg in een apart boekje stond. Deze kleurige kralenkettingen komen uit de vijfde of zesde eeuw... dacht ik. Ze zijn in elk geval al heel erg oud, alleen weet ik de exacte periode niet meer. Ik had het handiger gevonden als de informatie gewoon bij ieder sieraad gestaan had.

Bij de sieraden is er ook aandacht voor de gebruikte technieken waarmee sieraden gemaakt worden. Zo werd en wordt de filigreintechniek veel in Zeeuwse sieraden, zoals de Zeeuwse knop, gebruikt. 

Het Zeeuws Museum is mij niet onbekend, toch bleek het alweer zeven jaar geleden geweest te zijn dat ik er voor het laatst was. Het kon dus geen kwaad om de rest van het museum gelijk ook maar even mee te pakken.

Eén van de zes imposante wandtapijten uit de zestiende eeuw:

De wandkleden van mesheften, schelpen en mosselschelpen, gemaakt door We Make Carpets:

Er hangen verschillende schilderijen, zoals Gebed voor de maaltijd van Jan Toorop:

Werk van Jan de Prentenknipper:

Jan de Prentenknipper leefde van 1798 tot 1870 en trok rond in Zeeland. In ruil voor onderdak en eten maakte hij knipsels van boerderijen en Bijbelse taferelen.

Een stukje over de klederdracht mag natuurlijk niet ontbreken:

En natuurlijk hoort hij ook bij de Zeeuwse geschiedenis:

Michiel de Ruyter! Bij leven een held, alleen waren niet alle dingen die hij deed goed. Zo heeft hij zich beziggehouden met slavenhandel. Het is al lang geleden en toen was het leven totaal anders, maar goed te praten valt het niet. 

Na mijn museumbezoek ben ik nog even tot aan de Hema gelopen om te gaan lunchen en ik kocht bij Kippie satés. Daarna ben ik terug naar mijn auto gegaan. Het was weer mooi geweest. Ik ben blij dat ik de tijdelijke exposities gezien heb, zowel die over het verstelwerk als over de gevonden sieraden. 

schapenbout

Vroeger keken wij altijd naar het televisieprogramma Man bijt hond. Eerst naar het Vlaamse programma en toen later in Nederland Man bijt hond ook op de televisie kwam, keken we daar ook naar. In het seizoen van 2003/2004 werd een reis van Hongerige Wolf in Groningen naar Schapenbout in Zeeland gemaakt:

(Bron: Google maps)

Onderweg werd bij huizen aangebeld en maakte de verslaggever een praatje met de bewoner(s). Dagelijks werden deze gesprekken uitgezonden. Omdat de trip in Schapenbout eindigde waren we nog eens extra gemotiveerd om dit verslag te volgen, want dit buurtschap is bij ons in de buurt.

Schapenbout dus, je wil niet weten hoe vaak ik dit buurtschap al met de auto gepasseerd ben, toch was ik er tot gisteren nog nooit geweest. We parkeerden gisteren de auto bij Axel en liepen naar Schapenbout toe, hieronder zie je het logo van Man bijt hond (zwart met hond) op het plaatsnaambord staan. 

Het dorpje bestaat uit een stuk of veertig huisjes en de naam verwijst naar een dijk waarop schapen grazen. Bout betekent het laatste stukje van een dijk en heeft dus niks met een schapenboutje te maken.

Veel schapen hebben we nu niet gezien, maar deze eenzame boom vond ik ook wel mooi om vast te leggen:

En wat dacht je van deze paddenstoelen:

Het leken wel bolletjes van de bakker!

Het onderstaande bordje (met rode tekst) hadden we nog nooit eerder gezien en we dachten dat het iets met harde wind te maken had, want hard waaien kan het hier best wel!

Het blijkt echter om de Theo Middelkamp route te gaan, een wielerroute van 145 km, die je hier kan opsplitsen/verkorten in twee afzonderlijke lussen van 66 en 89 km. 

Of deze kasseienweg daar ook bij hoort, weet ik niet:

De Axelsche Kreek:

Het was een mooie dag om te wandelen en we konden zelfs zonder jas lopen. 

Een nieuwe telefoon betekent hopelijk ook dat de gps weer naar behoren werkt. De opname van deze wandeling ging alvast goed en dat was tijdens de wandelingen hiervoor wel anders, toen waren er allemaal rare uitschieters op de kaartjes te zien, zoals hieronder:

Zo klopten de gelopen route en de afstand natuurlijk niet meer. 

nog meer nieuw

Van een oude keukentafel:

Naar een nieuwe:

De oude was al heel lang heel erg lelijk. Een paar keer hadden we het blad afgeschuurd en nu ging afschuren niet meer, want dan zaten we door de bovenlaag heen. Van tafelkleden en tafelzeilen hou ik niet echt, dus dat lag er dan ook maar zelden op. Daarnaast vind ik een tafelkleed, met poezen die erop gaan liggen, ook niet prettig voor een keukentafel. 

We gingen op zoek naar een nieuwe keukentafel en vonden deze bij een gewone meubelzaak, na eerst bij Ikea, Leen Bakker en JYSK gekeken te hebben. Bij Ikea was een tafel die manlief erg mooi vond, maar die helaas te groot was voor in onze keuken. Dus uiteindelijk vonden en bestelden we deze bij een meubelzaak die niet bij een grote keten hoort. We moesten wel negen weken op de nieuwe tafel wachten. Maar goed, we zaten gelukkig niet zonder, dus dat was dan verder ook geen probleem.

Het bovenblad van de nieuwe tafel is van kunststof met houtstructuur en kan wel tegen een stootje. En in plaats van zes stoelen, hebben we er nu vier staan en twee stoelen voorlopig weggezet. Dat oogt wat rustiger en als we eters krijgen, zitten we meestal in de woonkamer aan tafel en niet in de keuken. Daarnaast zijn de stoelen er zo weer bij gepakt. 

nieuw

Mijn oude telefoon vertoonde kuren: zo moest ik hem twee keer per dag opladen en liep regelmatig alles vast. Tijd voor een nieuwe dus! Een nieuw toestel was snel gevonden, want ik wilde na een Samsung weer heel erg graag naar een Motorola terug. Ik bestelde het nieuwe toestel zondag en deze kon de volgende dag al geleverd worden, maar omdat er niemand thuis zou zijn, zette ik de bezorgdatum op dinsdag. 

Bij de post liep het allemaal niet zo lekker en in plaats van dinsdag, werd het woensdag en omdat het woensdag blijkbaar ook niet allemaal goed liep, ontving ik mijn pakje pas donderdagmiddag. 

IK HEB DRIE MIDDAGEN OP DE POST ZITTEN WACHTEN!

Mijn puzzel is daardoor wel gelijk af 😉

Toen de telefoon er was moest alles overgezet worden en moest ik natuurlijk overal opnieuw inloggen. Dat ging allemaal goed, op mijn werkapps na. Vanmorgen op mijn werk belde ik daarom maar met iemand van de ICT, die er eigenlijk een potje van maakte. Hij wist ervoor te zorgen dat ik op mijn werk op de pc geweigerd werd en daarna zei hij doodleuk dat hij niks meer voor me kon doen. Lekker dan!

Eenmaal thuis heb ik toch eens gekeken of het me lukte om op mijn laptop in te loggen op het netwerk van mijn werk en dat ging gelukkig wel. Vandaaruit kon ik wel alles koppelen en nu kan ik alle werkapps weer gebruiken. Ik heb die ICT gewoon niet nodig! Nou ja soms wel, maar gelukkig heb ik het deze keer toch nog zelf kunnen oplossen anders had ik er pas maandag mee verder gekund. 

confrontatie

Het moest er nu toch maar weer eens van komen: stemmen! Al die jaren na het overlijden van mijn zoon ging ik niet meer. Het kon me namelijk allemaal geen ene moer schelen wie er zou gaan regeren. Natuurlijk is de politiek belangrijk, maar op dat geharrewar zat ik nou eens helemaal niet te wachten. En nu ging ik dus wél. En waarom? Omdat ik er weer aan toe was, denk ik. Een andere reden kan ik niet bedenken. Debatten volg ik niet en verder hou ik me er eigenlijk ook niet zo heel erg mee bezig. Ik stemde deze keer wéér op de partij waarop ik in het verleden ook stemde, daar heb ik nou eenmaal geen hulp van een kieswijzer voor nodig. Dat is mijn partij, de partij waar ik me waarschijnlijk altijd bij zal thuis voelen. 

✎ ✎ ✎ ✎ ✎

Er waren insluipers op mijn werk. Grote mannen in donkere kleding, met de nodige alcohol achter de kiezen. Het onverwachte maakte me niet van mijn stuk en ik vertelde ze dat dít nou eens niet de bedoeling was. Ze stapten op. Achteraf moest ik er wel om lachen: die twee grote mannen zouden geen partij voor deze kleine smurf met haar 1.59 m geweest zijn, mochten ze kwaad gewild hebben. Toch vertrokken ze gedwee. Ja, ja, de volgende keer bel ik 112 wel, maar hopelijk komt er geen tweede keer.

Het is de laatste tijd wel vaker onrustig in het gebouw. Incidenten waren er, zoals die keer dat er onder een trap geplast was. Waarom daar? En wie kon het geweest zijn? Er verdwijnen al langere tijd dingen. Zijn het bewoners, bezoekers, personeel of ongenode gasten die ongevraagd iets meenemen? Geen idee, maar vervelend is het wel. En het kost mijn werkgever veel geld. 

Er moeten meer camera's komen, besloot men gisteren ineens. Er moet voor een veiligere omgeving gezorgd worden. Insluipers zijn al heel lang een probleem. Deze heren die ik toesprak hadden waarschijnlijk geen kwade bedoelingen, ze hadden alleen in het gebouw overnacht. Erger zijn de nepagenten en nepartsen die ook binnen weten te raken. Het is zelfs al gebeurd dat een zogenaamde arts iemand zich liet uitkleden voor lichamelijk onderzoek, terwijl een handlanger het appartement doorzocht. Tuig is het, tuig dat kwetsbare ouderen te grazen neemt. Hoe diep kun je zinken...

Als er iets gaande is dan ga ik een confrontatie niet uit de weg. Het zit blijkbaar in me om de boel te willen sussen of oplossen en dat kan gevaarlijk zijn, ik weet het. Nog maar kort geleden sprak ik een groepje jongelui op hun asociale gedrag aan en achteraf bedacht ik me dat het misschien niet zo slim van me geweest was. Als ze willen dan kunnen ze me zo vinden. Of ze halen ter plekke naar me uit. Maar of ik daar een volgende keer aan zal denken weet ik niet... Misschien moet ik toch maar eens een cursus 'eerst aan mijn eigen veiligheid denken' volgen.