medicatie

Al drie maanden gebruik ik geen antidepressiva meer. Na vijf maanden afbouwen slikte ik eind juni het laatste pilletje van 2,5 mg, terwijl ik van dagelijks 50 mg gekomen was. Het gaat goed tot nu toe. Zolang ik mijn afleiding vind in van alles en nog wat neig ik ook niet naar somberheid. Ik heb wel sombere momenten, maar gelukkig duren die nooit lang.

De emoties, die jaren onderdrukt werden, zijn terug. Ik heb ze gemist en dat was ook de reden om te willen stoppen met de medicatie. Mijn gevoel klopte gewoon niet. Ik hoorde verdrietig te zijn op bepaalde momenten, maar was dat niet. En soms was dat wel handig, maar ik voelde me daar toch niet meer goed bij. De antidepressiva heeft me jarenlang goed geholpen en ik ga niet zeggen dat ik ze nooit meer nodig zal hebben, maar ik hoop toch dat ik de rest van mijn leven zonder kan.

De werkweek is weer begonnen. Gek, hoe snel je het altijd weer gewend bent op je werk. Er waren wel een paar dingen gebeurd. Zo blijkt de zoon van een collega leukemie te hebben. Een ogenschijnlijk gezonde jongen en dan toch zo ernstig ziek. Ik hoorde het bij aanvang van mijn werk en het greep me enorm aan toen ik die collega vanmiddag tegenkwam. Het verdriet, de vragen, de angst... Wat ik heb meegemaakt, het verliezen van een kind, gun ik geen mens en het is te hopen dat de behandeling bij deze jongen aan zal slaan. 

Wat we nu, met z'n allen kunnen doen, is er voor deze collega zijn. Luisteren naar wat ze kwijt wil, zwijgen als zij ook wil zwijgen en haar vooral steunen. 

eten en zo

Wat ik terug meenam uit Italië:

Stenen die op het strand lagen en die ik ga beschilderen en koelkastmagneten, alleen komen die niet op de koelkast maar buiten op de schuur (stalen wand). 

We hebben uiteraard heel veel souvenirshops gezien, maar niet alles was te koop:

😻

In de supermarkt kocht ik een koekenpan, want de koekenpan in het huisje was door eerdere huurders om zeep geholpen. En zo heb ik er thuis weer een goede koekenpan bij. 

In juni, toen wij naar Frankrijk op vakantie waren, had ik ons grote gourmetstel meegenomen en dat bleek toen een goede zet te zijn. Nu had ik deze ook weer mee willen nemen, maar een dag voordat wij op vakantie gingen kocht ik een klein elektrisch bakplaatje bij de kringloop en nam deze mee naar Italië.

We hebben er heel veel plezier van gehad. Het bakplaatje was een stuk handzamer en werkte veel sneller dan het grote gourmetstel. En dat voor twee euro! 

We hebben veel thuis gegeten. Manlief zag best wel tegen deze vakantie op, want hij lust niet veel en zeker Italiaans eten is niet echt zijn ding. Daarnaast was het niet echt handig om in het donker over het smalle bergweggetje naar het dorp en terug te rijden, om uit eten te gaan. We haalden daarom iedere keer voor een paar dagen eten bij de supermarkt een dorp verderop. 

Op de heenreis sliepen we twee nachten in een hotel in Duitsland, tegen de Zwitsers grens en naast het hotel was een Chinees restaurant. We schoven daar aan voor het buffetdiner.

En naast het vaste buffet liep er langs de tafels ook nog een lopende band waar je schaaltjes met eten van kon afpakken:

Grappig! We hadden zoiets nog niet eerder gezien.

En nu heb ik wel zo'n beetje alles over de vakantie gezegd. Er is overal een tijd van en terug naar het vaste ritme is ook weer goed. Onze bazen verwachten ons nu weer op het werk. Manlief moet deze week naar de tandarts, ik moet naar de kapper, vriendin en ik hebben afgesproken om te gaan wandelen en lunchen en ik hervat de naailes weer. 

 

de pas

Als je Moneglia (het plaatsje waar wij tijdens onze vakantie verbleven) nadert, krijg je eerst dit te zien:

Dan ben je toch gelijk verkocht, hè?

De weg naar het dorpje is lastig en dat komt doordat de normale toegangsweg (een tunnel) tijdelijk afgesloten is door reparatiewerkzaamheden. Het dorp is daarom alleen te bereiken via smalle kronkelende bergweggetjes. Het hield ons niet direct tegen om van alles te ondernemen, maar doordat alles minder toegankelijk was, maakten we deze vakantie toch minder kilometers met de auto vanaf ons vakantieadres.

Alle huizen zijn daar omheind en dat heeft een reden.

Buiten de omheining leven wilde zwijnen. We hoorden ze soms als het donker was en een paar keer hebben we ze gezien. Omdat ze enorm schuw zijn, had ik maar één keer het geluk om een wild zwijn te kunnen filmen. Het is een heel kort filmpje en niet zo heel erg duidelijk. 

Gekko's zaten er ook veel, maar die waren eveneens moeilijk om te kunnen fotograferen of filmen. Ze zijn ook schuw en watervlug. Daarnaast komen ze pas tevoorschijn als de avond valt en ook dat maakt fotograferen lastig. 

De hagedisjes zijn dan weer makkelijker omdat ze overdag ergens zitten te zonnen:

Gisteren begonnen we aan de reis terug naar huis. Het eerste stuk naar Zwitserland toe reed manlief en daarna gaf hij zowaar het stuur uit handen, iets wat hij eigenlijk nooit doet. Zwitserland heeft nette wegen dus voor mij was dat geen probleem om te rijden. Vlak voor de Gotthardtunnel gaf Maps een melding dat er een file voor de tunnel stond en werd er een alternatieve route gegeven. Doe maar, zei manlief. En zo gebeurde het dat ik over de Gotthardpas reed, een weg met een hoogteverschil van 960 meter en 37 haarspeldbochten. Boven reed ik door de wolken en het had gesneeuwd. Ik had nog nooit eerder in de bergen gereden... maar het kwam goed en het viel me eigenlijk nog best wel mee, maar ik ben toch best wel een beetje trots op mezelf. 

Na de Franse grens reed manlief weer en we hebben de rest van de dag veel files gehad. We hadden een hotel bij Straatsburg geboekt en we zouden daar in eerste instantie om vijf uur aankomen, maar uiteindelijk kwamen we daar pas om acht uur aan. Gelukkig was het restaurant van het hotel nog open en konden we daar iets eten. 

Na een uitgebreid ontbijt verlieten we vanmorgen het hotel en de verdere reis vandaag verliep wél zonder problemen. We zijn onderweg nog in Luxemburg wezen shoppen. Shag voor de rokers, een parfum voor mij en een paar t-shirts voor zoonlief van zijn favoriete merk. 

En nu zijn we weer thuis. De koffers zijn uitgepakt. Zoon en wij zijn weer bijgepraat. 

We kunnen terugkijken op een mooie vakantie. De eerste week was het schitterend weer, de tweede week was het een ietsje minder, maar uiteindelijk viel dat ook helemaal niet tegen. Vaak trok de beloofde regen net niet over ons. 

visjes kijken

Het grootste aquarium van Europa is in Frankrijk in Boulogne-sur-Mer. Het op één-na-grootste aquarium van Europa is in Genua.

We brachten een bezoek aan het aquarium van Genua en zijn daar vier uur binnen geweest! Natuurlijk zijn we dan ook niet zomaar overal langs gerend, maar namen we de tijd om alles goed te bekijken. En daarnaast was het druk en moesten we soms gewoon even op onze beurt wachten tot we ergens konden kijken.

We begonnen bij de zeepaardjes, die hier ook gekweekt worden om later in de zee uit te zetten.

Banggai-kardinaalbaarsen

Gevlekte papegaaivis

Piranha's

clownvissen

Manlief neemt een foto:

In het aquarium zijn niet alleen vissen, maar ook zeezoogdieren.

En dan bedoel ik op bovenstaande foto natuurlijk de dolfijnen, niet mezelf 😁

Er zijn octopussen:

Kwallen:

Reptielen en amfibieën:

En pinguïns:

We vonden het een mooi opgezet aquarium.  

Als je de reviews op het www leest, dan zijn de meningen over het aquarium verdeeld. Er is commentaar op de grote drukte, het vinden van een parkeerplaats en straatverkopers. De laatste twee vind ik niet echt iets om een slecht cijfer te geven, want dat heeft niets met het aquarium zelf te maken. Er wordt ook geklaagd over de hoge entreeprijs. Wij kochten online tickets voor €26 pp. Jaren geleden zijn wij in Benalmádena (Spanje) in Sea Life geweest en dat was zo klein dat we binnen een uur weer buiten stonden en daar betaal je dus ook al €21 pp. Nu hadden we voor een paar euro meer urenlang plezier. Dus ja, wat is dan duur... Maar als je met een gezin gaat, dan is het natuurlijk wel een groot bedrag wat je moet neertellen. En dan zegt een klein stemmetje in mijn hoofd toch gelijk: om alles draaiende te houden is flink wat geld nodig. Water, warmte, voedsel, medicijnen, personeel... het geld zal toch ergens vandaan moeten komen.

jammer

Mocht je ooit in Genua komen, maak dan geen rondrit met de Hop-on-hop-off bus, want zonde van je geld! In een noodtempo word je overal langs gesleurd, waardoor de informatie die je via oordopjes krijgt vaak achterloopt. Je hebt ook geen kans om goed rond je te kijken, vanwege dat tempo. Ik snap het wel hoor: de bus moet meegaan in het verkeer en er is heel veel verkeer in Genua. We hebben in andere steden ook wel zo'n tour gedaan en die waren ons allemaal wél bevallen, maar deze viel behoorlijk tegen. 

Gelukkig lukte het me wel om deze foto te maken:

Op mijn vorige post schreef ik over de vele motors en scooters. Veel worden langs de weg geparkeerd, maar er zijn ook speciale parkeerplaatsen.

Die Hop-on-hop-off bus hadden we eigenlijk niet gepland, maar deden we in plaats van iets anders. We zouden meevaren op een middelgrote boot en onder begeleiding van een bioloog zouden we proberen dolfijnen en walvissen te spotten. Want walvissen leven hier echt. Maar het was slecht weer geweest en de zee was nog te onstuimig. De boottocht werd daarom geannuleerd. Helaas 😥

Was de zee tot maandag nog zo geweest:

Op maandag was het zo:

En de dinsdag was het op volle zee dus nog steeds onrustig.

havenstad

Genua is de grootste havenstad van Italië en ook een stad die moeilijk te fotograferen is omdat alles hutjemutje op elkaar gebouwd is.

Voordat wij op vakantie gingen zag ik Via Genua, een documentaire van Ilja Pfeiffer: klik!

Deze documentaire gaat over Afrikaanse immigranten die in Genua terechtkomen. 

De beelden van de stad waren in de documentaire rustig en er waren weinig andere mensen in beeld. Hoe anders was het toen wij in de stad waren: veel verkeer, veel volk op straat... gewoon een grote levendige stad dus. 

In Nederland kennen we allemaal wel de beelden van de vele fietsen die in een stad geparkeerd staan, in Genua hebben ze dat met scooters en motors. 

In een drukke stad met een groot parkeerprobleem is een kleine Fiat500 best wel handig:

Mijn leraar aardrijkskunde had vroeger ook een Fiat500 en zelfs toen, meer dan vijfenveertig jaar geleden, trok dat autootje al veel bekijks. 

Zoals ik al schreef staat alles hutjemutje op elkaar en dan krijg je dit soort beelden:

En toch heeft dat ook wel weer wat.

 Er staan prachtige gebouwen in het historische centrum, waaronder veel paleizen uit de zestiende en de zeventiende eeuw. Ze werden gebouwd in opdracht van rijke kooplieden, bankiers en reders.

De stad heeft verschillende kerken en kathedralen. De eerste die wij binnenstapten, Basiliek van Santissima Annunziata del Vastato, vonden we achteraf gezien het mooist. 

Dit is de Kathedraal van San Lorenzo: 

Alle kerken die we tot nu toe tijdens deze vakantie in Italië gezien hebben zijn rijk versierd. De fresco's op de wanden en plafonds zijn prachtig.

 Genua heeft veel Middeleeuwse steegjes, de caruggi.

Als je de documentaire van Ilja Pfeiffer gezien hebt, weet je hoe troosteloos het bestaan in de caruggi nu kunnen zijn. Al die immigranten die op elkaar gepakt in verwaarloosde en beschimmelde appartementen leven... het is iets wat je normaal niet weet.

Wat ik heel leuk in Italië vind zijn de winkeltjes:

Ze zijn klein, staan propvol en je kan er je kont niet keren. De soort winkeltjes en bedrijven die me altijd en overal opvallen hebben iets met naaien te maken. Hieronder zie je het atelier van een kleermaker:

Genua... ik ben blij dat we er geweest zijn, want het is een prachtige stad. Ik heb hier lang niet alles laten zien wat we gezien hebben. En we hebben ook maar een klein deel van de historische binnenstad gezien, maar dat was al genoeg om de stad zeker te waarderen.

rotsen en kliffen

Het beloofde een warme dag te worden en ook de laatste dag dat het mooi weer zou zijn. We trokken daarom onze wandelschoenen aan en gingen al vroeg op pad. Vanuit Moneglia(waar wij verblijven) kun je veel wandelingen in het bergachtige kustgebied maken.

We startten vanuit ons huisje en liepen op een gegeven moment op de helling tegenover ons huisje, dat ik hieronder met een pijl aangegeven heb. 

En hier zie je het ver ingezoomd:

De wegen zijn hier smal en bochtig. Manlief rijdt hier steeds en ik zit naast hem doodsangsten uit te staan. De afgrond is vaak diep en als je een andere auto tegenkomt is elkaar passeren moeilijk en soms moet je een stukje achteruit. 

De ochtendzon op de baai waarin Moneglia ligt:

De wandelpaden waren smal en rotsig, maar over het algemeen goed te doen.

Je hebt drie soorten wandelingen: makkelijk, medium en moeilijk. Wij hadden gekozen voor medium. Er zaten een paar flinke stijgingen en afdalingen in. Ik ben een paar keer zittend naar beneden gegaan omdat ik anders niet verder zou geraken. Maar het was echt de moeite waard om hier te wandelen.

We werden beloond op mooie uitzichten.

En de natuur is prachtig. De vegetatie wordt maquis genoemd en dat bestaat uit lage struiken en kruiden. De meest voorkomende planten zijn rozemarijn, laurier, rotsroos, den, mirte en de aardbeiboom.

vruchten van de aardbeiboom

Terug naar Moneglia, dat inmiddels in de middagzon lag:

We liepen negen kilometer en zijn zes uur onderweg geweest, waarvan we vierenhalf uur gelopen hebben. De rest was voor pauzeren en een drankje op een terras in Moneglia toen we terug in het dorp waren.

Linksonder op het kaartje staat SP370 en dat is een wegnummer, De weg loopt hier niet over de bergen, maar is een oude spoortunnel die onder de rotsen doorloopt en als autoweg gebruikt wordt. 

Het was een intensieve wandeling en natuurlijk zijn we dat klimmen ook helemaal niet gewend. Ik lag 's avonds al vroeg in mijn bed, want ik was helemaal op.

En nu, terwijl ik dit schrijf, regent het. Het waait hard en in de verte klinkt onweer. Het gaat de hele dag regenen en we maken er maar een rustdag van. Hierna wordt het wisselvallig.