wij aasgieren

Mijn kledingkast is niet zo heel erg groot en daarom passen de zomer- en winterkleding niet tegelijk in de kast. Dus daarom haalde ik de zomerkleding er uit en stopte deze in de grote tassen, waar ik eerst de winterkleding uit gehaald had. Ik hield nog een tas over, want al die dikke wintertruien en vesten nemen veel plaats in. Heb ik nieuwe kleding nodig? Nee! Ik mag alleen kleding op naailes maken en eigenlijk niks meer kopen. Ook deze 'vieze' broek niet:

(Broek van Paolina Russo, bron: Zalando)

Ik was op facebook aan het scrollen toen ik deze advertentie van Zalando tegenkwam: een broek van Paolina Russo met een vieze look, 50% afgeprijsd en dan betaal je nog €246,95. Zouden er nou werkelijk mensen zijn die €494,95 voor deze broek betaald hebben? Ik kan het me gewoon niet voorstellen! Ik zou me best wel schamen om in een vieze broek rond te lopen, ook al hoort het zo.

Een kledingreparateur uit de buurt hield een stoffenuitverkoop. Ze is ernstig ziek en heeft niet lang meer te leven. Omdat ze niet wil dat haar familie al haar spullen op moet ruimen, doet ze het zelf. Nu het nog gaat. Ik ging er samen met een kennis heen en we hadden er beiden best wel moeite mee, we voelden ons toch een beetje aasgieren. Maar toch, deze vrouw hield zelf uitverkoop, zij was degene die het op deze manier wilde afsluiten. Het was al druk geweest voordat wij kwamen, vertelde de vrouw en hierna kan ze er echt een streep door zetten. Op haar tijdlijn op FB schreef ze: geen strijd meer, levenseinde is óók leven. Vijftig jaar is ze.

uitleg

Gisteren schreef ik over de Urban Walk en ik wil daar even op terugkomen, want ik krijg wel vaker te horen dat het inschrijfgeld hoog gevonden wordt. Daarom wil ik toch graag het één en ander uitleggen. 

Een Urban Walk is een wandeling door de stad en door gebouwen heen. Van tevoren moet de organisatie bij locaties aankaarten of er door een gebouw gelopen mag worden en er moet een route gemaakt worden. Misschien worden er ook wel vergunningen aangevraagd. En na al het voorbereidende werk moet alles ook echt kloppen op de dag zelf. Daarom wordt de wandeling ook vooraf al gelopen en gecontroleerd.

 Op de dag zelf is er over de hele route bewegwijzering die geplaatst en weggehaald moet worden, in de gebouwen is vaak eigen personeel aanwezig die hun vrije zondag opofferen, vaak liggen er speciale droogloopmatten en zijn er linten gespannen op plaatsen waar je niet mag komen en er moet achteraf schoongemaakt worden. Er is onderweg en bij de start/finish entertainment, EHBO en mensen wijzen je onderweg, naast de bewegwijzering ook nog eens de weg. Op de rustposten onderweg zijn mensen die eten of drinken uitdelen. Dan is er ook nog het administratieve gedeelte en bij de start wordt je ticket gecontroleerd. En er komt ongetwijfeld nog veel en veel meer bij kijken. Maar om alles goed te laten verlopen en om vierduizend wandelaars te begeleiden zijn er heel veel mensen op de been.

Wij zijn meestal van half tien tot half vier onderweg. We lopen niet alleen, maar pakken ook de kans om in de gebouwen, waar we normaal nooit komen, rond te kijken. Want wanneer komen wij nou in een rechtszaal of in een jongerencentrum of in een conservatorium of in een stadion... Eigenlijk nooit! We hebben dan ook best wel al veel bijzondere locaties bezocht. 

Verder hebben we het nooit meegemaakt dat een wandeling tegenviel: iedere stad en iedere wandeling heeft wel iets moois of unieks. 

Soms vergelijk ik het inschrijfgeld van een Urban Walk (€25 in Vlaanderen) weleens met een kaartje voor het theater of een museum. Een bezoekje aan het Rijksmuseum in Amsterdam is net zo duur, een ticket voor een cabaretvoorstelling kost €29,50, Madame Tussauds kost €27. En ook in het theater of een museum werken mensen die betaald moeten worden, zijn er vaste lasten en komt een artiest ook niet alleen maar heeft hij een crew mee. Voor een Urban Walk werkt het dus precies hetzelfde. Al die mensen die een wandeling mogelijk maken moeten allemaal betaald worden.

Misschien wordt door mijn uitleg nu beter begrepen waar je allemaal voor betaalt, want ik snap heel erg goed dat je zoiets niet kan weten als je nog nooit meegelopen hebt, want waarom zou je €25 euro betalen voor een wandeling van tien kilometer? 

Wij liepen al twaalf keer mee en in december zijn we ook in Brussel en Blankenberge weer van de partij. 

Ik ken een paar mensen van hier, die normaal ook in Vlaanderen meelopen, die op 23 november de Urban Walk in Leiden gaan doen, ze hebben daar voor de nacht ervoor een hotel geboekt. Zoiets hebben wij dan nog niet gedaan, maar zo blijkt wel hoe leuk zo'n wandeling gevonden wordt.  

urban walk

Afgelopen zondag werd er weer een Urban Walk in Vlaanderen georganiseerd. 

Deze keer was dat voornamelijk door het Antwerpse stadsdeel Berchem. Wij waren al eerder met de Urban Walk in Antwerpen, maar in Berchem waren we nog nooit geweest. En eerlijk... Berchem heeft best wel mijn hart veroverd! Ik hou heel erg van architectuur uit het begin van de twintigste eeuw en dat hebben we daar volop gezien. 

Mijn foto's, gemaakt met mijn gsm, zijn nou niet bepaald van wereldniveau. Ik kan daar niet echt goede foto's meer mee maken. Maar goed, het is nou eenmaal zo en het hoeft natuurlijk ook niet perfect te zijn. 

Met vierduizend mensen waren we aan de wandel. Soms stropte het hier en daar wel even, maar over het algemeen hebben we toch fijn door kunnen lopen. 

De Sint-Laurentius kerk:

Deze bijzondere kerk in art-deco stijl vond ik echt het hoogtepunt van de wandeling.

Ook moderne architectuur kwam aan bod:

Dit is het Provinciehuis, een gebouw dat in 2019 geopend werd en ontworpen is door de Belgische architect Xaveer de Geyter. In het Provinciehuis zetelen het bestuur en de medewerkers van de Provincie Antwerpen.

Heel vaak komen we tijdens een Urban Walk muurschilderingen tegen. Ook nu zagen we weer een paar pareltjes.

We hadden weer een mooie dag. Af en toe viel er een spatje regen, maar gelukkig waren het maar buitjes en we konden steeds ergens schuilen. Voor de innerlijke mens werd ook weer goed gezorgd, zo kregen we onder andere koekjes, grilworst (bij de slagersopleiding), fruit en een likeurtje bij Elixer d'Anvers.

Onderweg zijn we niet zo heel veel horeca tegengekomen, gelukkig kwam er op een gegeven moment toch een Turkse bakkerij op ons pad waar ze heerlijke belegde broodjes verkochten. Ik kocht daar voor thuis ook nog een paar stukjes baklava. En op de terugweg naar huis gingen we, zoals altijd, ergens in een restaurant dineren. 

In december is het twee keer kort achter elkaar een Urban Walk in Vlaanderen: op 7-12 in Brussel en op 21-12 in Blankenberge. Normaal gesproken zijn de wandelingen beter over het jaar verdeeld, maar ik denk dat ze het dit jaar organisatorisch allemaal niet zo snel rond konden krijgen. Het duurde ook lang voordat alle datums bekend gemaakt werden.

Voor info over de Urban Walk in Vlaanderen: klik!

Voor info over de Urban Walk in Nederland: klik!

te hoog

Tijdens mijn vakantie had ik af en toe het idee dat mijn enkels wat dik waren. Oké, het was warm, maar er gingen toch een paar kleine alarmbelletjes af. Dit had ik nooit eerder en ik neig sowieso al naar een hoge bloeddruk... familiekwaal, zeg maar. Mijn thuisbloeddrukmeter gaf 160/85 aan! De bloeddrukmeter van de huisarts deed er nog een schepje bovenop en gaf een nog hogere onderdruk aan. Volgende week krijg ik daarom een kastje mee voor een 24-uursmeting om te zien hoe mijn bloeddruk over een hele dag is. 

De eerste werkweek na de vakantie zit erop. Ik vind het nooit erg om te gaan werken en ik heb dat ook nodig voor de afleiding. Na het overlijden van onze jongste kan ik slecht alleen thuis zijn. 

Ik heb me deze week nog beziggehouden met de nalatenschap van mijn moeder. In principe kan ik het grootste deel van het geld van mijn moeder over mijn broers, mijn zus en mezelf uitbetalen. Alleen zei mijn oudste broer dat ik tot het eind van het jaar moet wachten voor de rente. Daar heeft hij wel gelijk in, maar eigenlijk wil ik van dat geld af. Het is geen grote erfenis, maar ik vind het toch best wel een verantwoording om het geld te beheren. Het is mijn geld niet. 

In de tuin heb ik de laatste appels en peren voor dit jaar geplukt. Ik heb appelmoes gekookt en ook nog een boodschappentas met appels aan mijn vriendin gegeven. Vriendin en ik gingen wandelen en lunchen. De ene keer betaalt zij en de andere betaal ik de lunch, zonder gedoe en zonder gezeur.

Vanmiddag heb ik nog een tijdje in de tuin gewerkt, een beetje opgeruimd hier en daar. Het gaat stormen en los spul heb ik veilig gesteld. Het was een vreemd tuinjaar door de droogte en ook doordat ik ziek werd en niet meer onbeschermd met mijn hoofd en gezicht in de zon mocht. Veel plezier heb ik daardoor dit jaar niet aan de tuin beleefd. Maar volgend jaar ga ik er weer voor, hoor!

Hierbij wil ik je een fijn weekend wensen!

medicatie

Al drie maanden gebruik ik geen antidepressiva meer. Na vijf maanden afbouwen slikte ik eind juni het laatste pilletje van 2,5 mg, terwijl ik van dagelijks 50 mg gekomen was. Het gaat goed tot nu toe. Zolang ik mijn afleiding vind in van alles en nog wat neig ik ook niet naar somberheid. Ik heb wel sombere momenten, maar gelukkig duren die nooit lang.

De emoties, die jaren onderdrukt werden, zijn terug. Ik heb ze gemist en dat was ook de reden om te willen stoppen met de medicatie. Mijn gevoel klopte gewoon niet. Ik hoorde verdrietig te zijn op bepaalde momenten, maar was dat niet. En soms was dat wel handig, maar ik voelde me daar toch niet meer goed bij. De antidepressiva heeft me jarenlang goed geholpen en ik ga niet zeggen dat ik ze nooit meer nodig zal hebben, maar ik hoop toch dat ik de rest van mijn leven zonder kan.

De werkweek is weer begonnen. Gek, hoe snel je het altijd weer gewend bent op je werk. Er waren wel een paar dingen gebeurd. Zo blijkt de zoon van een collega leukemie te hebben. Een ogenschijnlijk gezonde jongen en dan toch zo ernstig ziek. Ik hoorde het bij aanvang van mijn werk en het greep me enorm aan toen ik die collega vanmiddag tegenkwam. Het verdriet, de vragen, de angst... Wat ik heb meegemaakt, het verliezen van een kind, gun ik geen mens en het is te hopen dat de behandeling bij deze jongen aan zal slaan. 

Wat we nu, met z'n allen kunnen doen, is er voor deze collega zijn. Luisteren naar wat ze kwijt wil, zwijgen als zij ook wil zwijgen en haar vooral steunen. 

eten en zo

Wat ik terug meenam uit Italië:

Stenen die op het strand lagen en die ik ga beschilderen en koelkastmagneten, alleen komen die niet op de koelkast maar buiten op de schuur (stalen wand). 

We hebben uiteraard heel veel souvenirshops gezien, maar niet alles was te koop:

😻

In de supermarkt kocht ik een koekenpan, want de koekenpan in het huisje was door eerdere huurders om zeep geholpen. En zo heb ik er thuis weer een goede koekenpan bij. 

In juni, toen wij naar Frankrijk op vakantie waren, had ik ons grote gourmetstel meegenomen en dat bleek toen een goede zet te zijn. Nu had ik deze ook weer mee willen nemen, maar een dag voordat wij op vakantie gingen kocht ik een klein elektrisch bakplaatje bij de kringloop en nam deze mee naar Italië.

We hebben er heel veel plezier van gehad. Het bakplaatje was een stuk handzamer en werkte veel sneller dan het grote gourmetstel. En dat voor twee euro! 

We hebben veel thuis gegeten. Manlief zag best wel tegen deze vakantie op, want hij lust niet veel en zeker Italiaans eten is niet echt zijn ding. Daarnaast was het niet echt handig om in het donker over het smalle bergweggetje naar het dorp en terug te rijden, om uit eten te gaan. We haalden daarom iedere keer voor een paar dagen eten bij de supermarkt een dorp verderop. 

Op de heenreis sliepen we twee nachten in een hotel in Duitsland, tegen de Zwitsers grens en naast het hotel was een Chinees restaurant. We schoven daar aan voor het buffetdiner.

En naast het vaste buffet liep er langs de tafels ook nog een lopende band waar je schaaltjes met eten van kon afpakken:

Grappig! We hadden zoiets nog niet eerder gezien.

En nu heb ik wel zo'n beetje alles over de vakantie gezegd. Er is overal een tijd van en terug naar het vaste ritme is ook weer goed. Onze bazen verwachten ons nu weer op het werk. Manlief moet deze week naar de tandarts, ik moet naar de kapper, vriendin en ik hebben afgesproken om te gaan wandelen en lunchen en ik hervat de naailes weer. 

 

de pas

Als je Moneglia (het plaatsje waar wij tijdens onze vakantie verbleven) nadert, krijg je eerst dit te zien:

Dan ben je toch gelijk verkocht, hè?

De weg naar het dorpje is lastig en dat komt doordat de normale toegangsweg (een tunnel) tijdelijk afgesloten is door reparatiewerkzaamheden. Het dorp is daarom alleen te bereiken via smalle kronkelende bergweggetjes. Het hield ons niet direct tegen om van alles te ondernemen, maar doordat alles minder toegankelijk was, maakten we deze vakantie toch minder kilometers met de auto vanaf ons vakantieadres.

Alle huizen zijn daar omheind en dat heeft een reden.

Buiten de omheining leven wilde zwijnen. We hoorden ze soms als het donker was en een paar keer hebben we ze gezien. Omdat ze enorm schuw zijn, had ik maar één keer het geluk om een wild zwijn te kunnen filmen. Het is een heel kort filmpje en niet zo heel erg duidelijk. 

Gekko's zaten er ook veel, maar die waren eveneens moeilijk om te kunnen fotograferen of filmen. Ze zijn ook schuw en watervlug. Daarnaast komen ze pas tevoorschijn als de avond valt en ook dat maakt fotograferen lastig. 

De hagedisjes zijn dan weer makkelijker omdat ze overdag ergens zitten te zonnen:

Gisteren begonnen we aan de reis terug naar huis. Het eerste stuk naar Zwitserland toe reed manlief en daarna gaf hij zowaar het stuur uit handen, iets wat hij eigenlijk nooit doet. Zwitserland heeft nette wegen dus voor mij was dat geen probleem om te rijden. Vlak voor de Gotthardtunnel gaf Maps een melding dat er een file voor de tunnel stond en werd er een alternatieve route gegeven. Doe maar, zei manlief. En zo gebeurde het dat ik over de Gotthardpas reed, een weg met een hoogteverschil van 960 meter en 37 haarspeldbochten. Boven reed ik door de wolken en het had gesneeuwd. Ik had nog nooit eerder in de bergen gereden... maar het kwam goed en het viel me eigenlijk nog best wel mee, maar ik ben toch best wel een beetje trots op mezelf. 

Na de Franse grens reed manlief weer en we hebben de rest van de dag veel files gehad. We hadden een hotel bij Straatsburg geboekt en we zouden daar in eerste instantie om vijf uur aankomen, maar uiteindelijk kwamen we daar pas om acht uur aan. Gelukkig was het restaurant van het hotel nog open en konden we daar iets eten. 

Na een uitgebreid ontbijt verlieten we vanmorgen het hotel en de verdere reis vandaag verliep wél zonder problemen. We zijn onderweg nog in Luxemburg wezen shoppen. Shag voor de rokers, een parfum voor mij en een paar t-shirts voor zoonlief van zijn favoriete merk. 

En nu zijn we weer thuis. De koffers zijn uitgepakt. Zoon en wij zijn weer bijgepraat. 

We kunnen terugkijken op een mooie vakantie. De eerste week was het schitterend weer, de tweede week was het een ietsje minder, maar uiteindelijk viel dat ook helemaal niet tegen. Vaak trok de beloofde regen net niet over ons.